www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

venres, 23 de setembro de 2011

SOA E CANSADA


Cansada e soa, empezo outro treito da miña vida. Aqueles que me trouxeron a ela, xa non están. O seu valdeiro déixame orfa ainda que eu fose a nai nos últimos tempos. Por fin descansan, un xunto ao outro, despois de unha longa existencia que me permitiu disfroitar da sua compaña tanto tempo e de facer que agora, a sua ausencia, deixe un valdeiro tan grande, un silencio absoluto e un desasosego que ainda non me permite o descanso nin a liberdade coa que tantas veces soñei cando nona tiña. As miñas ás están ainda pegadas ao meu corpo, incapaces de levantar voo. Foron moitos anos de sacrificio e obrigas, de ir perdendo de facer tantas cousas, de renunciar a aquelo que conformaba a miña existencia, a miña rutina... que xa non sei se cando intente subirme a bicicleta serei capaz de manter o equilibrio, se é que o intento siquera, por poñer un exemplo. Pero no fondo de todo, hai algo que me libera dun terrible peso, e é a sensación de ter cumprida unha misión, que por nacer, todos levamos potencialmente encomendada. Lei de vida é ser coidados para logo pasar a ser coidadores.
Por esta razón, pasei algún tempo afastada do meu blog e só hoxe aínda atopei forzas para abrilo e ver os comentarios que a xente de ben, foi deixando nél mentras eu estaba ausente. Agradezo esas palabras de alento que me animan a seguir facendo cousas e que sei que serán moitas e variopintas. Cómo, senón, se poden encher estas longas noites que se aveciñan, nun lugar perdido no medio da montaña luguesa, se non se escribe, se lee, se cociña....
Grazas por estar ahí.

xoves, 15 de setembro de 2011

NA PAZ INFINITA

Mans que tanto coidei e aloumiñei
nos derradeiros días das nosas horas xuntos.
Cabelo que peitei con agarimo
como facía de nena e ti tanto adorabas.
Tua face, lua chea dun martes e trece
de setembro, acadou a calma e a
transparencia da tua alma bondadosa.
Aos teus ollos dun azul suave,
asomaban as palabras que non podías pronunciar.
A tua pel recobrou a fermosura dun corpo lozano,
aterido pola dor da supervivencia,
aguantando valiente a tempestade da angonía.
A tua boca conserva ainda a mueca da loita
polo soplo de vida que tanto tempo mantiveches.
O teu corazón, peza preciosa que te mantivo vivo
noventa e nove anos e nove meses.
Teu rendemento sereno, devólvete ao sosego
longamente esperado, pai querido,
porque te quixen moito e nunca tanto o souben
como nestes derradeiros días ao teu lado.
Quedei sen a vosa presenza no mesmo ano dous mil once
tres de xaneiro e trece de setembro.
Por fin, xuntos os dous novamente
repousades ún a carón do outro
para seguir adorándovos mentras viva.