Quedara con Jesús e
seus amigos ás dez xunto a fonte do Eo. Alí estaban puntuales e coa
mesa posta: unha relucente empanada que falaba por si mesma, unha
bota de viño e planos ou carteis que configuraban o escenario para
un día de roteiro pola Marronda en plan light (coche/a pé) porque o
día apresentábase caluroso e non era plan facer a ruta a pé e sen
ter quen nos recollera ó final.
Entón,
puxen en marcha o meu plan, de guía nata, e sabía que sairía ben.
Fomos no coche ata
unhos douscentos metros da fonte e xusto ó cruzar o río aparcamos
para achegarnos ata a aceña que fora da casa de Cuenzas, a mais rica
da aldea, casa de médicos, con biblioteca e xardín inglés e zona
de servidume e de señorío e hoxe desaparecida quedando só unha
palleira e a casa do forno ó outro lado da estrada. A aceña
consérvase ben pero está rodeada de maleza que cubre o sendeiro que
noutrora fora un dos meus favoritos para ir soutar ou escoitar o río,
ou, cando nena, acompañar a miña nai a lavar a roupa e eu subirme
ás paredes e penas que por alí había. Un amieiro caído, fai de
ponte sobre o río e unha pequena fervenza. Alí está ainda a presa
e comporta de antano. Mágoa que esa zona non se limpe e poida ser
visitada.
De alí, en coche
ata Sampaio, onde vimos outra aceña, a de Serra, que ten unha
seimeira bastante alta e con auga case sempre que forma unha cortina
ao ancho do río.
Seguimos
ruta en coche pasando pola aldea, vendo a antiga escoliña onde eu
din aulas sustituíndo unha mestra. Logo de pasar Sampaio e nunha
curva sinaleilles o carreiro para ir a unha fervenza moito mais
grande onde se xunta o Eo co río de Cubilledo, pero non fomos porque
había que atravesar prados que podían ter auga e había que levar o
calzado apropiado.
Pasamos Esgrade,
onde so quedan dous veciños. Unha con gando.
Dende
alí a vista é amplia e pódense ver todos os montes a redonda,
deixando a Villauriz alá na cima e vendo parte de Cabreira no
fondo.Despois de Castrelo, aldea de bastantes casas onde so queda
unha persoa, chegamos á Espiña, onde naceu meu pai. Alí hai duas
casas. Unha delas habitada en vacacións. A de meus avós,
semiabandonada, cun hórreo ben conservado, que fixera meu pai.
Deixamos a Espiña e
xa nos adentramos pola Marronda cara a Martín. Alí deixamos o coche
e fomos andando ata a área recreativa da Cortevella, (tres
quilómetros). O río Eo fai alí un meandro perfecto con sendeiro
para percorrelo todo. É unha zona moi visitada sobre todo no verán.
A xente leva merendas e fai barbacóas, incluso se bañan. Ten un
muíño ao lado, un hórreo que levaron para alí, e poden verse
unhas construccións circulares onde se gardaban as castañas.
Os
meus compañeiros fixeron unha boa reportaxe fotográfica que vou
empregar aquí para ilustrar o texto.
Voltamos a pé ata
Martín e logo subimos en coche ata a Muíña. Pensabamos subir ata
un mirador con antenas ao que se vai dende A Braña, pero xa se nos
facía tarde para xantar. Insistín en que foramos ao Portugués, que
está ao baixar a Baqueriza indo para Castro Verde. Alí dan xantares
na mesma cociña e é un sitio moi concurrido que ata hai que esperar
para sentarse á mesa como se chegue despois das dúas.
A comida foi boa e
con bo viño de colleita caseira, e pan e todo caseiro.
Despedímonos coa
satisfacción de ter pasado unha boa mañá percorrendo a Marronda en
plan rápido e fácil como primeira incursión para, logo, mais
adiante, facer un roteiro completo a pé.
Coñecín xente nova
e paseino ben facendo de guía, que é o meu!
