www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

venres, 30 de decembro de 2011

ANO NOVO, VIDA NOVA



Contamos por anos o noso transcurrir pola vida: os cumpleanos, o fin de ano.... tamén o transcurrir pola morte: os cabodanos.



Para min, este ano levouse aos seres que me deron a vida. Foi un ano de vivir a morte a carón, de verlle a cara, de sentila na pel. Por iso mesmo, considero que me sinto mais preparada para aceitala, para non temela, senón para vela como unha aliada nos momentos mais difíciles da nosa existencia, como unha liberadora de sufrimentos, un descanso anhelado despois dunha longa vida ou enfermidade. A morte, igual que o nacimento son a cara e cruz da mesma moeda: recibemento e despedida que nos producen diferentes emocións.



O ano que acaba tamén me devolve á vida, á experencia dunha soedá imposta polas circunstancias pero asumida e aceptada. Devólveme a min mesma, que me perdera en algún punto do pasado e intenta restaurarme, non precisamente a aquél punto onde me quedara senón a un novo e descoñecido no que intento tomar as rendas para seguir camiñando.



Estou a ler un libro: "HEALTHY AGING" ( Envellecer saudablemente) de Andrew Weil, que foi o meu agasallo de Nadal. O autor, fainos ver que envellecer saudablemente é non pretender quitarnos anos, non loitar contra corrente, contra os sinais que no noso corpo-mente vai deixando o paso do tempo, senón de axudarnos a aceptar os cambios propios da edade, aprender a convivir con eles e axudar canto poidamos a chegar ata onde nos sexa destinado na mellor disposición e condicións. Nada contra envellecer, senón ver as ventaxas que se obteñen ao madurar o pensamento, as atitudes, emocións, relacións con mundo e con nos mesmos.



Este periodo de descanso de Nadal, Fin de Ano, Aninovo.... ofréceme oportunidades de renovación, como decía Aluísio no seu comentario ao meu anterior post. "Non hai ano novo se non hai vida nova". Ese ano novo pode ser calqueira instante da nosa vida, de feito éo pero nono fixamos como tal. Parece que precisamos de datas marcador que nos unan a todos no mundo, como unha comunión universal da celebración, ainda que non creo que todas as sociedades o celebren ese mesmo día. Nada malo con eso, e nada bó se consideramos o que invertimos. Inversión material, mais ca outra cousa. Roupas de festa, comidas de festa, agasallos, bebidas, alterne, iluminación.....



Lembro un fin de ano en Trafalgar Square en Londres. Ao rematar as campanadas, todos eramos amigos! Happy New Year! cada persoa coa que te tropezabas, sen distinción de sexo, edade, profesión.... Alí eramos tod@s iguais! Todo o mundo daba bicos e apertas a todo o mundo, eles que apenas dan bicos, os británicos, polo menos en público, e ao día seguinte, todos seríamos alleos unhos aos outros. So Aninovo por un instante fugaz e volta á rutina.



Cada ano faranos mellores, sen lugar a dúbidas, porque estamos de paso para aprender e o camiño ensina e faise camiño ao andar, como decia Joám Manuel Serrat, cantando ao poeta Machado.



Ahí queda a oportunidade de Ano Novo, Vida Nova para tod@s con agarimo, dillo en galego!



sábado, 3 de decembro de 2011

TRESITOS





Sábado de primeiros de decembro. Chove. Fai frio. Recollidos na casa a carón do lume, os "tresitos" acompáñanme mentras fago as tareas. Prepareilles xogos: noveliño de lá, caixa de cartón vacía dos bricks do leite, boliña de xornal atada a un cordeliño e logo a un pauiño. Mátanse a brincar! Son a nova parella de gatiños que adquirín fai poucos días.Vanse adaptando e socializando segundo pasa o tempo. Viñan un tanto selváticos pero grazas aos consellos que atopei por internet vou facendo deles unhos seres domésticos que acatan normas dende o primeiro día e todo vai sobre rodas ainda que Noa non estaba pola labor de compartir afectos con eles. Agora xa empezan a xuntarse e logo se farán inseparables como ocurreu co desafortunado Mel.
Axudan a pasar o tempo, a ter de quén ocuparme e fanme unha compañía moi agradable.
Ahí van as fotos tomadas esta mañá na cociña.
Ainda non teñen nome porque observei que os gatiños non entenden deso. De todos modos, ben podería chamalos, Mica e Mico!
Este nadal, que eu non quero suliñar nin facer notar, por causas que cada quén pode pensar libremente, vai ser un nadal recollido, sen festa, sen convidados. Corren tempos nos que a volta ao pasado é socorrida xa que dalí podemos sacar o exemplo da austeridade nas celebracións. Así que nin marisco, nin capón, nin turrón, senón pratos típicos deste lugar, feitos cos produtos caseiros que había e ainda hai, poden ser unha solución asequible e mesmo añorada para comer ao carón do lume, cos tresitos saltando ao redor e sen luces eléctricas que miren hacia fora, senón as muxicas de lume tintineando a través dos aros das arandelas da cociña. Un nadal de cara adentro, non de cara a fóra, como entendo eu que debe ser o NADAL galego, rural en tempos semellantes a outros tempos xa pasados onde non reinaba a abundancia nin tampouco o exotismo nin tantos outros ingredintes que se nos foron pegando doutras culturas ben alleas á nosas e dun consumismo do que pagamos caro as consecuencias.
O meu desexo para cantos coñezo e quero, TEMPO DE REFLEXIÓN, DE HUMILDADE E DE SANO DISFRUTE DO COTIDIANO.
BÓ NADAL