www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

venres, 25 de outubro de 2013

MAÑÁ DE VENRES

Venres pola mañá. Fora non chove. Todo está en calma, agardando a tormenta da tarde que xa se predixo. Fago un pastél mentras a gatiña e a cadela comparten cesta e óllanme con ternura, agardando a miña aprobación e ofrecéndome unha compañía intensa e tranquila, sen sobresaltos. A lavadora entrou en circuíto vicioso e non fai mais que dar voltas aredor do número oito. Mentras, fago un café que acompaño con turrón torta imperial de Jijona suprema. Cada ano que pasa a torta é mais pequena ainda que a caixa conserva o tamaño estandar. Tampouco sabe igual de boa que outros anos. Mágoa que non poñan os artigos de nadal xa a finais de agosto. Eu estaría comendo torta moitos mais días.
Despois de facer o marmelo da temporada penso que xa non me quedan mais preservas pendentes. Este ano saíume moito mellor. Seguín unha receita de internet que me pareceu creíble e velahí!!!
As pilas do transistor están a recargar. Todo parece estar funcionando (un tanto alleo á miña presencia). Son como as mans do titiriteiro que move os fios para que todo se poña en marcha. Mentras, tómome o luxo de escribir no
blog. Fagoo en galego porque sei que a xente do mundo estuda idiomas e entende xa mais dos que pensamos. Eu mesma estou agora co xaponés. A veces danme ganas de non voltar á clase. Non porque non sexa amena. Temos un profesor xoven que vivíu en Xapón tres anos e a verdade é que nos facilita moita información para que visualicemos vídeos, cancións, libros sobre o Xapón. Pero son alumna de mais idade e vexo as miñas limitacións a hora de aprender. Pasábame igual cando empecei clases de guitarra. Cómo podía consentir que os nenos aprendesen sen ningún problema e eu non fose capaz de seguilos. O mesmo me pasa con este novo idioma. Pero vou manter o tipo e seguir, seguir..... a ver que pasa. Pouco podo perder e moito podo gañar se persevero. Alomenos aprenderei algo! O malo é que nunha lingua, a complicación e a dificultade aumenta  gradualmente e se te quedas, xa non tes remedio!
Pero mentras observo como se abanican as follas da camelia, penso que será doado acender o lume na cociña esta tarde, e eso dame unha esperanza, ainda que a lavadora teime por non sair do número oito. Vou ver. Vale, ela gañóu. Teño que tender a roupa mollada e pesada tal como a deixóu. Menos mal que secará, secará.....e xusto a tempo para eu poder irme ao balneario tranquila, sen sobresaltos, deixando roupa tendida e animais con autodispensadores de pienso e auga e bandexas de area. Sobreviviremos?
Non podía escribir de outra cousa mais que desta cotidianidade que me rodea e onde me sinto segura e co tempo pola miña man e co desorde a medio camiño entre o orde pero sabendo que todo irá ben. Despois dun café o espíritu cobra forza e móvese con en puntillas por todo o territorio doméstico. Xantaréi fora. Non teño ganas de cociñar hoxe. Xa fixen o pastel e con eso dabonda para asegurarme unha fin de semana doce, a punto de acabarse o turrón.
Fotos de Noa coa nova gatiña, por fin en armonía e grande amizade. Fotos do marmelo recien embasado.


venres, 18 de outubro de 2013

FROITOS DE OUTONO

Erguínme cedo, como cada mañá, e agradecín á Providencia que o empacho de cidade do día anterior non deixase pegadas no meu estado físico. Despois de soños un pouco pesados, resultóu gratificante erguerse co mesmo ánimo de sempre e disposta a resarcirme do día anterior, cheo de asfalto e tufos varios, así que pensei poñer as chirucas, coller a miña cadeliña e irme a patear os prados en busca de cogumenlos. A herva estaba ainda un pouco mollada pero non tanto como en días anteriores. O aire era fresquiño con mesturas cálidas e o sol andaba por alá enriba cun ollo aberto e outro pechado. Día ideal para apañar os froitos que ofrece a natureza. Estaban no seu punto. Levaba bolsas preparadas e a navalliña de Taramundi que me acompaña dende nena (cousas da miña nai) e que corta moi ben e non pesa nada. Viñen cargada de bola de neve , de sendeiriña e algún que outro agáricus campestris. Boa mestura!
Cando chegamos, a cociña arrecendía a cheiro de setas e enseguida visualicei o que ía facer con elas.
Coa bola de neve, prepararía tomates recheos de arroz salvaxe de catro cores  e coa sendeiriña, conxeláríaa para utilizar nas sopas, purés ou acompañando carnes ao longo do ano.
Púxenme mans á obra e ainda que non tiña feito nunca os tomates recheos, penso que saíron a mar de bos.
Era un prato que nos poñían nas vendimas en Francia, na casa dunha anfitriona moi ben entendida coa cociña. Tiña os tomates recheos conxelados para usar nas vendimas xa que só con sacalos do conxelador e fornealos, xa tiña un prato de moi boa presenza e sabor. Os dela ían recheos con paté daquel que tan ben saben preparar os franceses.  Non esqueceréi nunca aqueles tomates!
Pois ben, decidín pasar o resto do día na casa xa que os xoves teño que estar fora dende pola mañá ata pola noite e ainda que xa vou atopando cousas que facer na cidade, veño acabando o día cunha dor de cabeza e un mareo que non me envía directamente á cama sen cea. Acabo o día cunha clase de xaponés que é a que me ten tanto tempo deambulando por Lugo. Onte decidín ir á biblioteca e ver cómo funcionaba. Nona voltei a utilizar dende que fora estudante nesa cidade, e daquela estaba ubicada na Deputación, no mesmo centro. Era outra cousa! Para min, que esta nova biblioteca non ten a esencia do que foi a outra. Esta mais ben semella un hospital. A xente tose, as ventanas están pechadas e non se renova o aire, ten tres ou catro plantas, os xornais están metidos nunha barriña que non fun quen de tirar dun sen levar a barra canda él! Así que deixeino posto no sitio, non fose que ......me ollaran con certa desconfianza os que estaban lendo por alí.
Non arrecendía a libros nin vellos nin novos. Había un certo cheiro raro, de aire enrarecido, de lugar pouco ventilado.... Quedeime a ler un pouco e levei un libro prestado. Todo tan dixitalizado que precisei axuda para poder levar o libro. Pero sentínme xa capaz de voltar outro día e valerme por min mesma.
E así fun recheando o día ata que chegóu a hora da clase. Menos mal que o profesor esqueceu de mandarnos sair á palestra para unha presentación en xaponés, e non tiven que pasar o apuro de ter que usar chuleta para tal menester. Pois había xente que sabía todo de memoria e mesmo facian a inclinación como os propios nativos. A min sóame a chinés!!!! Bueno, debería soarme a xaponés, non si?
Agora me poño cos deberes. Pero antes, ollarei a serie en You Tube de DENSHA OTOKO con subtíduos en español. Vou polo onceavo capítulo e eso porque me reprimo un pouco e non me permito velos todos dun tirón! Cómo enganchan os culebróns! Pero este merece  a pena, ainda que non teñas interés na lingua nipona. É unha romántica historia de amor.
Ata a próxima!

Como apañei moitos mais exemplares de AGARICUS ARVENSIS, os grandes da foto, ocurríuseme preparalos recheos de xamón e saíu esto que se ve aquí na seguinte foto.