www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

martes, 29 de setembro de 2009

O AVÓ











O AVÓ

Naceu o 9 de Janeiro de 1912 e hoxe ten 97 anos. Pode contar as súas memorias con todo luxo de deatalles.
Infancia difícil, mísera e triste nas montañas de Lugo. Case sen poder ir a escola. Bó estudante. A él gustaríalle poder ter estudado unha carreira, ainda que fora para Crego naquela época. Pero chegados os 18 anos, deixou a casa paterna para ir a traballar nas minas en Bilbo. Ao pouco, xa o levaron para a Guerra Civil. Tres anos de medo, fame, frio… á intemperie a mayor parte do tempo. Vendo morrer compañeiros e ofrecéndose él mesmo ás balas par poder afastarse do frente. Logo da Guerra, miseria e enfermidade: o paludismo, os tifus…Salvóuse de milagro! Xa entrado nos 30 anos empezóu como carpinteiro. Unha peseta o xornal non daba para vivir. O pouco que tiña roubáronllo os ladróns que actuaban en banda polas aldeas e non deixaban nada do que atopaban. Casou aos 40 anos. Empezaron vida nova sen un céntimo. Pero alén das súas respectivas profesións, abriron unha cantina e foron prosperando naquela época de postguerra, pouco a pouco, con moitísimo sacrificio, sen comodidades…. Pero acordaron tempos mellores.
Fixo carros, hórreos, sellas, ventanas, portas, mesas ben retorneadas, mobles de todo tipo, aperos de labranza. Camiñaba horas, de noite, para chegar ao lugar de traballo, transportando as ferramentas ao lombo.
Amigo de contar contos, refráns, cantigas, adiviñas…..Un libro aberto e unha memoria envexable que conserva ata hoxe casi intacta. Traballou a súa horta da que se sentío sempre orguloso. Cavóu no monte para ter pan na mesa. Agora toca descansar e deixar que os demais fagamos o traballo. As súas mans ásperas de toda unha vida, son agora mans de señorito. Ben merecido!

xoves, 24 de setembro de 2009

TIC-TOC




TIC TOC

Estou aquí, esperando.

Nada novo.

Que algo cambie o rumbo.

Que as noites

Teñan ás e me leven lonxe.

Ós concertos.

A bailar catro horas seguidas.

Ás películas.

Aos amigos que fun deixando.

Ao descoñecido.

A que o Skype me chisque un ollo.

Ás mensaxes.

Que algo cambie por un instante.

A monotonía



domingo, 20 de setembro de 2009

A COLLEITA DE CENORIAS/ The carrots harvest


Hoxe recollín algunhas cenorias. Gústame a súa cor laranxa. O seu sabor é moito mais intenso co das súas compañeiras de supermercado. É por iso que me gusta cultivalas na miña horta. Agora gardaréi algunhas no conxelador e as outras en terra seca ou aréa.
Pódese facer un sabroso pastel:

RECEITA

De tres a catro cenorias grandes.

Bolsa de coco rallado.

De tres a catro boliños de leite.

Tres culleradas grandes de zucre.

Cocer as cenorias nunha pouca auga (eu fágoas ao vapor na exprés). Reservar a auga da cocción.

Trituralas xunto co zucre e tres culleradas de coco rallado (engadir algo de auga da cocción)

Cos boliños de leite, ir forrando un molde de pudding, (con lonchas de boliño). Logo poñer alternativamente capas do recheo con capas do bolo de leite (mellor se ten sabor a anís). Acabar con capa de bolo e tapar coa tapa do molde ou con outra, presionando ben. Meter na neveira.

Desmoldear ao día seguinte ou dalí a dous días, pois sabe mellor canto mais fundido estea todo.

Pódese decorar co resto do coco.


É unha bóa maneira de empezar o outono!






Today, I picked up some carrots. I like their orange colour. Their flavor is much intense than their partners from the supermarket. It´s for that reason that I preffer to grow them in my garden. Now, I will preserve some of them in the frizzer and some in soil or sand. You can make a nice cake with them.


RECIPE

Three or four big carrots.

A packet of dry coco´s flakes.

Three or four sweet milk buns.

Three tablespoons of sugar.


Boil the carrots in the preasure cooker in some water. (Keep the water).

Mix carrots, sugar and coco with the mixer (add some of the boiling water)

Cover the botton and sides of a container, pudding shape, with slices of milk bun.

Add some of the mix. Continue covering with milk bun and finish with it.

Press with a lid and keep in the fridge for one or two days.

You can decorate with coco´s flakes.


It´s a good way to start the Outumn.

mércores, 16 de setembro de 2009

Flores de mil cores (continuación)

As capuchinas, semellan flores orientais. O seu recendo penetrante convida a embotellalo para embriagarse con él cando non están. Son flores de humidais e mesmo medran abundantemente ao borde dunha cuneta, se lles caéu ben o terreo. Poden formar enredados que invaden todo ao seu paso dunha gama de laranxas intensos, amarelos e mesmo bermellos. Teñen o poder das cores orientais. Lástima que eu non consiga esas vistas! Todo máis que logre que unha ou dúas se queden para lembrarme da súa fermosa existencia.

Flores de mil cores


Se alguén che preguntara: ¿cál é a túa flor preferida? estou segura que un bó tanto por cento obtaría por algún tipo de rosa. A min gústanme as rosas, pero non diría que fosen as preferidas entre tantas e tantas variedades. Sería moi difícil decidirse por algúnha en especial. Cando creas un perfíl, as preguntas típicas son: libros, música, películas favoritas.... e a min resúltame tan difícil decantarme por algo en concreto que teño que deixar o espazo en branco ou especificar que non teño favoritos. O mesmo me sucede coas flores. Éstas, da foto, vulgarmente coñecidas aquí por "marabillas", sempre me chamaron a atención pola súa cor tan viva e alegre e por un arrecendo moi particular. Pola súa forma de medrar en equipe e de reproducirse ata invadir o lugar a rás de chán.






As petunias, como flores de temporada, nunca poden faltar no verán se queres alegrar unha ventana, un rincón do xardín ou do balcón. Lástima que sexan tan perecedeiras porque a mín gustaríame ter petunias en flor todo o ano! Penso que son unha terapia contra a depresión ou melanconía. Penduradas dende o alto, deixan o seu peiteado de mozas novas e alegres, esparexido como o cabelo dunha serea mariña ao sol.










domingo, 13 de setembro de 2009

ROTEIRO POLO COUREL







De Valdomir a Seoane do Courel, 14 kilómetros seguindo o río Lor pero en dirección contraria ao seu cauce, pasando por carreiros de a ún, baixo as frondosas que nos protexían do sol, unhas 80 persoas faciamos un cordel colorido naquela verde masa que nos servía de fondo. Situada nunha "gap" do cordel, conseguín andar sola, en compañía. Eramos a natureza e eu, naquela multitude, estirada, abrazando a ladeira da montaña, sentindo o río e as pequenas fervenzas que éste formaba a veces. As moras ofrecíanse doces e impolutas, en estado puro, agasallo natural a meia mañá facendo as veces das "once". As arandeiras non tiñan un só arando e os ourizos xa empezaban a tentar con un outono xeneroso asomándo pola súa cor amarela de finais de verán.




Arrecendía a menta e a flor de úz no seu estado mais doce e embriagador. Todo parecía estar maduro con este calor de setembro seco. Nen un lagarto que suscitase un súbito berro, nin outro animal que perturvase a nosa marcha, fomos chegando ún a ún ao lugar de destino onde nos agardaba unha xerra ben fría de cervexa e un descanso merecido. O xantar non se fixo esperar e a empanada de verdura toda unha revelación culinaria.




Aínda coas montañas ao fondo, fixemos do xantar unha festa, alí en Seoane, onde a comida forma parte da natureza e as estacións marcan o menú de cada época do ano.




Non volo perdades!

mércores, 9 de setembro de 2009

Bárbara & Xoán



O día quince de agosto

deste ano dous mil sete

nunha aldeíña de Lugo

vai haber un gran banquete.

Neste lugar de Fonteo,

ben chamado Pividal,

celébrase unha comida

na que hai tarta nupcial.

Presentarei ós contraíntes,

de pouco is de vinte anos

que teñen no seu haber

sendos tíduos universitarios.

Bárbara se chama ela,

brasileira e italiana

e por se esto fora pouco,

dinamarquesa e alemana.

Xoán en tres ou catro idiomas,

leva nome itinerante

e ten tres nacionalidades

por facerse o interesante.

Coñecéronse en Braga

pero non pensedes mal

que él usa calzoncillos

e ésto foi en Portugal.

A todos aquí presentes

queremos felicitar

por facer que esta festiña

sexa tan internacional.

E non vos roubo mais tempo

que tedes que disfroitar

coa cervexa irlandesa

que vos preparóu o Xoán.

Coidadiño coa queimada

e cos diversos licores

que loguiño de catalos

empezan os sinsabores.

E se queredes mais festa

dentro dun ano en Brasil

celébranse as tornas bodas

para os que queirades ir.

martes, 8 de setembro de 2009

A CASA DE BRAÑAS

Hai unha casa en Fonteo
toda vella e afumada,
cunha escaleira por fora
e coa porta ben pechada.
Ten ao pé unha figueira
que dá figos cada ano
e tamén ten unha horta
que ainda chora polo amo.
Esquecida alá nun curro
a cociña da lareira
durme entre das cinzas mortas
Xa non ruxe a garmalleira.
Estarán alí ainda
o vello escano e a artesa.
a lacena do touciño,
o pataqueiro e a mesa.