Hai unha casa en Fonteo
toda vella e afumada,
cunha escaleira por fora
e coa porta ben pechada.
Ten ao pé unha figueira
que dá figos cada ano
e tamén ten unha horta
que ainda chora polo amo.
Esquecida alá nun curro
a cociña da lareira
durme entre das cinzas mortas
Xa non ruxe a garmalleira.
Estarán alí ainda
o vello escano e a artesa.
a lacena do touciño,
o pataqueiro e a mesa.
!Ay! Bea, que poesía máis bonita e ademáis e verdade, que as casiñas dos pequenos pobos quedan esquecidas e valdeiras de xente. Gracias a ti por darlles vida con ese poema. Un bico Marina
ResponderEliminarOla Marina,
ResponderEliminarÉ unha mágoa pero esta casa xa non existe mais. Foi destruída para modificar a estrada que a pillóu descoidada... Aínda vexo as súas escaleiras desgastadas e o fume da lareira saíndo pola porta de postigo. Alí sabíame o caldo a groria, e o queixo callado antes de ser queixo, e as empanadas no forno de leña....
Alégrome de que che guste. Foi escrita fai moitísimos anos, cando me adicaba a escribir. Secadra vounas deixando caer por aquí como quen non quere a cousa...
Bicos e grazas de novo por seguir os meus primeiros pasos como bloger.
Bea non deixes de escribir poemas deixa caer todo o teñas feito e tamén e máis a donde a tua imaxinación te leve. Un bico grande.
ResponderEliminarOla Bea.
ResponderEliminarXa tes unha nova seguidora-lectora do teu blog:son Verónica,a túa ex-compañeira no cádavo.Ainda que son castelá,viches qué ben escribo en galego?estou abraiada...
Pois...ao que ía.Sorprendéronme moito as túas poesías,a verdade é que non coñecía esta faceta túa pero ENCÁNTAME.
Espero que sigas escribindo así de ben.
Un bico
Ola Vero,
ResponderEliminarPois sí que escribes ben en galego! Graciñas por entrar a curiosear no meu blog.
Hoxe trouxen ao cole, a miña versión das túas cocadas. Nin parecidas! Vounas poñer no blog, de todos modos, xa que parece que non estaban de todo mal.
Unha apertiña