O día quince de agosto
deste ano dous mil sete
nunha aldeíña de Lugo
vai haber un gran banquete.
Neste lugar de Fonteo,
ben chamado Pividal,
celébrase unha comida
na que hai tarta nupcial.
Presentarei ós contraíntes,
de pouco máis de vinte anos
que teñen no seu haber
sendos tíduos universitarios.
Bárbara se chama ela,
brasileira e italiana
e por se esto fora pouco,
dinamarquesa e alemana.
Xoán en tres ou catro idiomas,
leva nome itinerante
e ten tres nacionalidades
por facerse o interesante.
Coñecéronse en Braga
pero non pensedes mal
que él usa calzoncillos
e ésto foi en Portugal.
A todos aquí presentes
queremos felicitar
por facer que esta festiña
sexa tan internacional.
E non vos roubo mais tempo
que tedes que disfroitar
coa cervexa irlandesa
que vos preparóu o Xoán.
Coidadiño coa queimada
e cos diversos licores
que loguiño de catalos
empezan os sinsabores.
E se queredes mais festa
dentro dun ano en Brasil
celébranse as tornas bodas
para os que queirades ir.
deste ano dous mil sete
nunha aldeíña de Lugo
vai haber un gran banquete.
Neste lugar de Fonteo,
ben chamado Pividal,
celébrase unha comida
na que hai tarta nupcial.
Presentarei ós contraíntes,
de pouco máis de vinte anos
que teñen no seu haber
sendos tíduos universitarios.
Bárbara se chama ela,
brasileira e italiana
e por se esto fora pouco,
dinamarquesa e alemana.
Xoán en tres ou catro idiomas,
leva nome itinerante
e ten tres nacionalidades
por facerse o interesante.
Coñecéronse en Braga
pero non pensedes mal
que él usa calzoncillos
e ésto foi en Portugal.
A todos aquí presentes
queremos felicitar
por facer que esta festiña
sexa tan internacional.
E non vos roubo mais tempo
que tedes que disfroitar
coa cervexa irlandesa
que vos preparóu o Xoán.
Coidadiño coa queimada
e cos diversos licores
que loguiño de catalos
empezan os sinsabores.
E se queredes mais festa
dentro dun ano en Brasil
celébranse as tornas bodas
para os que queirades ir.
Ola Bea, o teu blog vai vento en popa e a toda vela. Vaia parella Bárbara e Xoán, son ben intelixentes os dous, faime gracia poren seren nin de aquí nin dala, son de todo o mundo, moita felicidade por eles e por ti, por expoñer a ceremuña ou acontecemento, que debeu estar moi ben. Que se non me engano foi xa no 2007. Pois xa me despido ata outro día. Adiante que ten toda –a pinta de marchar sobro rodas. Un bico.
ResponderEliminarGrazas, Mariniña.... se non fose por tí....as aneis pinpineantes quedarían a repenicar ata a árbore de Nadal. Pero vexo que me animas e que sabes un montón das miñas cousas.... Non sei que paxariños desa pereira che estarán cantando o pio pio...
ResponderEliminarUnha aperta e ata que nos deleites con novas fresquiñas, recien exprimidas desa imaxinación túa que é como a fonte do Eo, abundante, xenerosa e rica en tódalas sales minerais....
Bicos
Bea, estou segura de que ti tes moita máis imaxinación que eu filliña, pore estar mellor preparada e tamén seres máis xove, pero moito máis. Ben...xa falaremos outro día. Biquiños e que sexaz moi feliz. A diante moza.
ResponderEliminar