www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

venres, 30 de outubro de 2009

H A L L O W E E N


Esta celebración ten lugar o 31 de outubro. No mundo celta, siñificaba o fin de ano. Unha vez recollidos os froitos da terra para pasar o inverno, había que pensar nos que xa non vivían. Como eran unhas xentes moi relixiosas, creían no “mais alá”, no “retorno” dos seus mortos e querían agasallalos cos alimentos que eles recolleran e quentalos no seu fogar para que non pasasen frío nos camposantos. En moitas sociedades humanas, esta crencia é común. Convidar aos mortos a compartir cos vivos banquetes e celebracións. Era unha obriga para con eles. Do contrario sería esquecelos e eso podía traer mala sorte. Hoxe en día visitámolos nos cimeterios e levámoslles froles.
Esta tradicción foi levada polos irlandeses á América cando emigraron. Así que o noso Samahím, pasóu a convertirse no Halloween americano que, a súa vez, foinos devolto con ese novo nome e novas costumes.
Era habitual entre os celtas, encender antorchas dentro dos navos grandes, previamente valeirados. Logo chegaron as cabazas, e como éstas eran mais grandes, adoptoran facer o mesmo con elas.
O Halloween americano consiste en disfrazarse de personaxes que causan medo (meigas, pantasmas, vampiros, esqueletes......) e, sobre todo, os rapaces e rapazas, ir polas portas pedindo como facemos aquí no Entroido. “Trick or treat”, (truco ou trato) é a frase típica. Se os da casa contestan “trick”, pois gástanlles unha broma, se din “treat”, son agasallados con golosinas, cartos.....
Agora sácase proveito de todo! As tendas comercializan todo tipo de productos relacionados co Halloween. Mesmo a xente adulta participa e acude a festas de disfraces, sobre todo nas cidades e vilas grandes.
Na escola, esta celebración contemplase na clase de inglés e o libros xa traen incluída unha unidade didáctica con este tema do Halloween.
Pero sería bó non esquecernos dos nosos oríxens e voltar ao Samahim, que, por certo, xa empeza a ter peso e vai desplazando ao Halloween americano en todos aqueles sitios onde se toma concencia de sermos galegos e valorar as nosas propias tradiccións que son nosas con todo o seu siñificado, pois de aquí parece que saíron, de maneira sinxela, e agora temos que mercalas a bó prezo!

martes, 20 de outubro de 2009

COGUMELOS E OUTRAS DELICATESEN







Acabouse o verán e van chegando as chuvias do outono. Con elas, os cogumelos, as castañas, as mazans, noces, aveláns... Chega a recolección silvestre, os percorridos por soutos e camiños de carro ( a punto de desaparecer xa), e a veira deles ainda quedan os pomares de mazáns do país con toda a súa gama de sabores. Os cogumelos son sempre unha sorpresa no meio do camiño ou do souto. Encóntranse por casualidade e se os collemos no seu momento son todo un luxo que a natureza nos ofrece, as súas formas, cores, olores e sabores.... innundan o outono dun perfume característico que nos envolve e nos funde coa nai terra. Preparados coa navalliña para cortalos debidamente e limpalos in situ, para que non se nos vaian para sempre, e transportalos do mellor xeito ata chegar á casa onde o proceso de limpalos e preparalos para logo degustalos é todo un ritual. Cousa de meigas ou bruxos! E despois de inxirir tan preciados manxares, sorprendémonos de estarmos vivos ao día seguinte para seguir buscando mais cogumelos. Cada estación ou etapa do ano ten os seus engados. A veces penso que seguimos sendo recolectores como aqueles que nos precederon no tempo fai millóns de anos. Ese espíritu aventureiro de subsistir co que nos ofrece a natureza forma parte de nós. Nono perdamos! Vale a pena!

COGUMELOS E OUTRAS DELICATESEN

Acabouse o verán e van chegando as chuvias do outono. Con elas, os cogumelos

domingo, 18 de outubro de 2009

JUANES POLA PAZ


Juanes closes the First Global Nonkilling Leadership Academy
October 2009. Colombian musician Juanes (promoter of the "Peace Without Borders" concerts) addressed the participants of the First Global Nonkilling Leadership Academy in the final session celebrated in Honolulu, Hawai'i, on October 16, after two intense weeks of training. Juanes urged the young leaders to take the nonkilling message to their countries and to work on the ground toward a killing-free world.
The First Global Nonkilling Leadership Academy pilot was organized by CGNK to provide a select group of promising young leaders with a life changing experience related to the real and much needed possibilities of a world where killing is no longer taken for granted.
The pilot consisted of a two week program comprising 12 participants from countries as Liberia, Western Sahara, Italy, Lebanon, Palestine, Germany, Kenya, Thailand, Philippines, India, the United States and Hawai’i itself. Participants were nominated by past Nobel Peace Laureates, as well as drawn from organizations and networks partnering with the Center for Global Nonkilling. This initial pilot provided the basis for improving the content, structure and format of the Academy before being offered on a more wide-scale basis in future years.
The program and other information can still be found at the Academy’s blog at: http://non-killing.net/academy/

mércores, 7 de outubro de 2009

O PAN NOSO DE CADA DÍA....



Votaba de menos aqueles tempos nos que a elaboración do pan era todo un proceso que ocupaba boa parte do ano. Preparar a terra, sembrar, ver medrar e mecerse co vento como as ondas do mar. Logo a seitura, a malla….o amasado na artesa, preparar o forno coa leña que se recollía para tal fin, e logo ver saír aqueles pans redondos, inundando todo co seu cheiro a pan recien feito. Sabíase quén cocera na aldea, so polo arrecendo. Era case unha festa. Ocupaba o día enteiro. As empanadas, as bolas, os boliños para os mais pequenos….
Facer o pan na casa, amasar coas propias mans e obter unhos resultados tan placenteiros, vale a pena ainda que non sexa como antes.
A miña versión é un pan de molde, de semillas, integral. Un pan que vai cos novos tempos. E co pan tamén as empanadas, con novos ingredientes, percurando sabores que nada teñen que ver cos da empanada tradicional que se facía no interior de Galicia.
O importante é recuperar o pasado, enriquecido co presente e sobre todo, sentir o placer de amasar. Un relaxante natural para combatir o estrese e demorar mentras se espera a que o particular arrecendo impregne cada rincón da nosa casa.
Outra cousa é a degustación: unha rebanada aínda quente, con mermelada caseira e queixo fresco…por non dispor daquela manteiga que se facía, cun pouco zucre por riba.
Hai sabores e olores que se perden no tempo e todo o mundo moderno dos supermercados non poden imitalos nin recuperalos.
Ahí queda eso!