www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

domingo, 26 de outubro de 2014

PRAIA DE LLÁS / LLÁS BEACH

 Camiño por onde as ondas borran as pegadas
pola zona cero da praia déixome zarapicar pola escuma
leite de Cleopatra que vai e ben en viravoltas
Atopo un castelo de area abandoado derruído
coa forma de Mont S. Michel
O cadavre dunha gaivota non importa a ninguén
Un aumento de luz solar ilumina Llás  de súpeto
Luce un sol de outono verán que sorprende
A tibieza no ár e as augas mornas convidan
Unha catedral en Iás que eu nunca vira
do dereito e do revés queda entre nós vintecinco de outubro dous mil catorce


sábado, 18 de outubro de 2014

UN MOMENTO FELIZ

A felicidade está sempre ahí, agardándonos. So temos que descubrila, acariciala, coidala, seducila...
Quén me dixera a min esta mañá, despois de madrugar, ducharme, almorzar e coller o coche para ir á cidade a unhas xornadas sobre Banca Ética, despois de facer os recados correndo para chegar a tempo e atopar un sitio onde aparcar, sempre afastado, claro, e co día ameazante de choiva, nubes e ceos moi,moi encapotados, que ao final da tarde, na miña aldea, na miña casa, ía atopar un momento de felicidade sublime!
Pois sí. A min o da Banca Ética non me deixóu moi convencida e despois de dubidar se ir ou non xantar cos da Asociación, se facer ou non facer mais percorridos polas tendas, se ir comer o polbo sanfroilaneiro eu soa, toméi a mellor decisión que foi a de virme para a casa. Aquí sí que facía sol e non habia trazas de ter chovido. Pois qué mellor que esta vila onde aínda se pode disfroitar do bó tempo!. Improvisei o xantar co que tiña e foi moi bó.
Logo de quitarlle a ferruxe a unha plancha de ferro que estou a restaurar, fun dar un paseo con Noa, a miña cadeliña. A tarde era morna e, ainda que parecía que ía chover dun intre a outro, nono fixo. Así que ía eu cavilando no que prepararía para a cea. Non me cadraba nada do que pensaba, ben porque se repetía co xantar ou porque non me apetecía ou porque non tiña os ingredintes para unha pizza, que sí me apetecía. Pois ben, percorremos os prados, Noa correndo entre a herba, eu buscando cogomelos sen ver traza de ningún, a pesares de que o tempo é favorable xa que é cálido e chuvioso. Pois nin sendeiriñas, nin champiñóns.... Pero, ollo, qué é aquelo branquiño que vexo? Non me enganará a vista e logo de ir, comprobar que se trataba dun plástico branco. Pois non, aquelo era un champiñón pequeno que podía medrar mais e dar mellores talladas nun par de días pero sen darlle mais voltas, e a pesares de non ter a navalliña comigo, corteino como puiden e leveino comigo. Xa teño a miña cea. Esto é como vivir ao día, como voltar a ser cazadora-recolectora, como a min me gusta, claro, o inesperado.
Xa está, farei unha tosta de champiñón. Nada mais chegar, preparei o cogomelo, sen lavalo sequera, pois co que chovéu, estaba mais que limpo. Non tiña bichos e era moi tenro. Prepareino con xamón, allo e unha guindilla. Mentras, puxen a rebanada de pan na tostadora. Cando o cogomelo estaba listo e arrecendía como ten que facelo cando é así recien cortado, púxeno na torrada. Esto é unha auténtica tosta que ademais se merece unha cerveciña, ainda que sexa das industriais, porque tamén as teño artesáns, claro. Comer esta tosta e acompañar coa cerveza, deume unha sensación de plenitude que eu definín como felicidade. Non pode haber outra palabra que a describa mellor. Para acabar de completala, e sen pretendelo, comín tamén a guindilla. Pensei que non saía do trance xa que non sacaba folgo. Pero atopei un santo remedio que me aliviou de contadiño: un anaquiño de queixo de ovella dese feito, maduriño, con outra torradiña e uns traguiños mais de cerveza. Solucionado e alucinante. O corpo empezóu a disfroitar dun benestar tal que tiven que correr a algún sitio para deixar constancia desta experencia, sen fotos, sen nada.
Cada vez menos, as cidades non son o sitio ao que me agrade ir. En principio, semellan ter un atractivo e unha alternativa á vida rural, case ermitaña, pero deseguida lles ves os dentes. Por todos lados devórante. Todo está para complicarche a vida e ainda por riba, sempre haberá alguén agardando convencerte de algo, venderche o producto. Non, grazas.
Coa mesa ateigada de castañas e de fabas e todas as mazáns que recollo cada día, coa Noa e a gata compartindo a nova cama, caladiñas pero presentes e acompañándome, non sinto a necesidade de ir mais lonxe de onde me atopo. Dou grazas á vida por brindarme estes placeres e por ofrecerme momentos intensos a partir do cotidiano, do sinxelo e do inesperado.

domingo, 12 de outubro de 2014

DE SAN FROILÁN








A miña inmersión nas festas de San Froilán en Lugo deste 2014, deixóume unhas estampas que me gustaría comentar.
Como o día ameazaba chuvioso, o primeiro que saltóu á miña vista foi a venda de paraugas polos nosos asíduos africanos que viron a oportunidade de facer o outono nunhas festas pasadas por auga.
Había pouca xente para tanta banda que circulaba polas rúas do centro. Case tocabamos a persoa por banda!
Despois de tomar un chocolate ben quentiño para alegrarme a mañá, deixeime levar polos camiños dos postos que daban comezo nos soportais da praza maior para seguir ata a catedral onde os artesáns amosaban todos os seus produtos de coiro, queixos, marmelos, cerámica, pan, pasteis e xoias, por non seguir forzando a memoria. Eu detívenme nun posto de queixos quilométricos, chegados de Italia, Suiza, Francia.... Catei algúns deles, que me gustaron, por certo, ainda que o prezo non mo permitía o peto pequeno co que decidín emprender o día. Ainda así, acabei mercando un anaquiño de pan de millo con pasas, noces, chocolate.... que me custóu cinco euros. Estiven a deixalo pero, unha vez na casa, penso que fixen ben traelo. Tamén merquei un queixiño de cabra que fixo as delicias do meu postre xunto co pan de millo.
Logo das degustacións, atróuxome un posto de aves que alí había e achegueime para ver de qué se trataba xa que a concurrencia era espesa. Nada menos que águias de varias clases, encadeadas a un expositor. Parecían pacíficas e domesticadas e mesmo resiñadas co seu destino. Pero a min déronme mágoa. Sentín que aquelo ía contranatura. Non era xusto vender esas aves así. Privalas da súa liberdade e do seu hábitat. Non puiden menos de facer unha foto para ilustrar o meu comentario aquí.
Abandoéi  a zona e dirixinme ata o parque de Rosalía de Castro onde había un manifesto pola súa conservación. Está visto que non é o que ten sido cando eu estudaba a poucos metros dél e ía pasear no meu tempo libre e inspirarme para logo escribir.
Avancei con orellas pechadas polos quioscos das tómbolas e demais parafernalia ata chegar ás casetas do polbo. Arrecendía a gloria. Ainda era cedo para xantar ainda que moita xente xa se adiantara a facelo para non verse facendo cola. Sorprendeume ver todos os letreiros de prezos, anuncios, propaganda en castelán. Xa só por eso, eu non iría comelo alí. Estamos na Galiza, non si? Vergoñento!!!!
Entón, sen saber ainda ben qué facer, se quedar a xantar ou non, fun indo de volta ao centro polo seminario, pasando o antigo cárcere, hoxe Centro Social e Cultural e cheguéi á praza do Campo onde un músico tocaba él só múltiples instrumentos. Estaba tocando a Rianxeira coa armónica, acordeón, bombo, platilos, timbais e non sei qué mais. A xente apilábase en torno a él. Eu ollaba aos chineses ou xapones que filmaban e rían e divertíanse  a mais non poder, tentando xa de copiarlle a idea. Gustóume este espectáculo xa que é unha maneira económica de ter unha orquesta reunída nun só músico o cal para os tempos que corren.....
Na praza Maior xa dera comezo o concerto da banda municipal, de toda a vida, que eu me lembre. Escoitei un pouco ata que acabaron. Cada vez chegaba mais xente. Víase que era a hora propia para estar na rúa e o tempo acompañaba mesmo con algo de soliño.
Despois do concerto explorei un pouco a zona dos viños. Había moita xente. Non entrei. Non me gusta ir sola. Nos soportais da praza Maior quedábame por ver unha mostra de antigüedades nas que había deses obxectos que nós temos pola casa, medio tirados e que alí tiñan un prezo que me deron idea do pouco que temos en conta eses cachibaches que nos estorban pero que non tiramos. Unha ingle de ferro valía 350 euros. Un prato antigo 50 euros. Dixen para min, -non sei o qué teño na casa".
Decidín agardar a que comezase a orquesta Pontevedra a sua sesión bermout (?) e, se cadrava, votar un baile ainda carregada co paraugas, bolsa da compra e bolso. Non cheguéi a facelo pero sí observéi aos que bailaban e o  ben que lles sentaba facelo. Eu seguía tan sóa como empezara o día o que tamén tiña a ventaxa de ir e vir por onde quería e facer o que se me antoxase.
Era hora de voltar ao coche, que deixara á veira do río Rato e retomar o camiño, aprendido, que me levaba directamente a él en línea recta, atravesando dende o centro, atallo que non todos saben pero que é silencioso e rápido para desfacerse nun santiamén de todo o barullo sanfroilaneiro.
O xantar que eu tiña na casa non me fixo votar en falta o polbo das casetas. Un caldiño de cogomelos con allo porro, un revolto de grelos con garbanzos e bola de neve e de sobremesa, o queixo de cabra co pan de millo, pasas e chocolate acompañado con un mencía de brick, así acabei a miña viaxe.

mércores, 8 de outubro de 2014

RIANXO


Rianxo, vila mariñeira e pescadora por excelencia, berce de escritores e artistas de renome, onde falar en galego é "falar en cristián", foi o meu hábitat durante moitos anos. Alí criéi o meu fillo, tiven o meu traballo e a miña casa. Ainda que non me sentín rianxeira porque para eso tería que ter nacido alí, sí me sentín filla adoptiva de Rianxo e moi querida e aprezada pola xente.Agora, as miñas visitas a esta querida vila, vanse redudcindo e espaciando, sendo cada vez mais fugaces pero non menos intensas xa que logro sorprenderme con cada cambio que atopo ao meu paso  e disfroito cada instante como se quixera levalo comigo para terra adentro. Xa non sei se voltaría a vivir e sentir como anos atrás cando o meu traballo estaba alí e a vida tiña un sentido neste rincón lonxano pero aberto ao mar. Estaba de prestado. Non era para quedarme, por eso non me sentín dalí, non votei raíces ainda que algunhas pegadas na fala acompañanme hoxe e fanme estrana no sitio que habito.
Vela cando cheguei por primeira vez e vela hoxe fai que me sinta orgulosa dos que traballaron por engrandecela. Foi un traballo contínuo de melloras, de afán por superarse, de competir coas outras vilas da comarca do Barbanza, a pesares dos contratempos, das manías destructivas de quen non apreza o ben común e destrue o feito, pois non so por bandalismo en sí senón tamén por política se ven deteriorados moitos traballos interesantes que se fixeron para deleite de tódolos cidadáns e agora, en paga de seren conservados e mimados, para ben de todos, vense desfeitos e causan no visitante unha sensación de abandono, de descuido e de pouco aprezo pola propia cultura que os nosos antepasados se encargaron de coidar e mesmo de morrer por ela.
Cánto hai que admirar en Rianxo, non só na vila, senón nos seus arredores onde os montes están semiados de reliquias do pasado, as suas praias fermosas ofrecen unha calma e descanso para quenes temos a sorte de poder disfroitalas e aprecialas, o seu peixiño fresco da mañá ou da tarde ainda que xa non se venda na rúa como antes, as xoubiñas, que de tanto querelas xa son como da familia e mesmo as lorchíñas, pequeniñas e saborosas se deixan querer de bo grado. E todo eso con pan de millo artesán, o viño propio caseiro e tantas e tantas cousas que ali se fan sen darlles importancia pero que teñen o previlexio de seren únicas como únicos foron Castelao, Manuel Antonio, Rafael Dieste, Chapí......
Voltar a Rianxo é voltar ao paraíso, sen dúbida. Aquel eslogan que circulóu nunha época "Rianxo, o paraíso existe" foi o mellor que se lle podía ocurrir a un publicista turístico.
Ainda espero pasar os derradeiros días da miña existencia nesta vila que tanto siñificóu para min, e ver medrar alí aos meus netos que serán rianxeiros de orixe e poderán sentirse nativos e orgulosos de teren empezado a vida alí.
Non quero acabar sen facer referencia á Rianxeira, á Virxe de Guadalupe, tan querida por todos, a esa moreniña que navega cada ano pola Ría con honores de raíña e coñecida en medio mundo. RIANXO, que ainda se poida cruzar a Ría para ver os amores en Vilagarcía.