De alí, decido acabar de mercar en Castroverde, porque preciso fariña de panadería para facer, esta tarde, as fillóas.
Atopo a Baqueriza conxelada e neve por doquier. Vou con coidadiño sen tocar o freo. Chego a Castroverde e o forno no que eu sempre merco o pan ou fariña, estaba pechado.
O mesmo as outras tendas e supermercados
Vexo o coche dun panadeiro, Agapito, e penso que quizáis él teña aberto. Alí me dirixo. Na porta un gran letreiro en catro idiomas: galego, castelán, inglés e xaponés. Poñía que se agardase á porta. Non se podía entrar, polo tema do Coronavirus. Sorprendeume ver o letreiro en xaponés. Non hai que esquecer que por alí pasa o Camiño Primitivo. Agardei a que me atenderan e, por fín, xa teño a fariña. Ata pedín mais da que pensaba levar e menos da que él pensaba que levaría!
Aproveitei para dar unha volta polo Campo da Feira. Apenas había nada. Quería algúns allos para plantar pero xa non me fixo falla parar o coche. E pensar que pasei a Baqueriza con certa dificultade para vir pola fariña a Castroverde!
De volta había xente vendo a neve e aproveitando para disfrutar das costas nevadas. Pensei nas miñas netas. Cómo lles gustaría baixar por aqueles prados no trineo que gardo dende que o meu fillo era pequeno e a min velas!
Así, acaban as feiras no rural. Non queda nada. Unha tristura non poder comer unha ración de polbo como é debido nestas ocasións, e que fan que o día sexa diferente, atoparse con coñecid@s, falar catro cousas, e virse para a casa content@s para o resto do día.
Agora terei que poñerme cas fillóas antes de que se me quiten as ganas de facelas. Non sen antes sair a facer unha andaina polas corrredoiras da aldea para entrar en calor, en euforia...!
Ainda penso no letreiro de Agapito! Co que a min me gustan as linguas! Sobre todo o xaponés!
Nos tempos correntes é perigoso frequentar feiras. Uns andam sem máscara o que torna muito perigoso.
ResponderEliminar.
Feliz ano de 2021
Cumprimentos poéticos.
Eu amo panquecas e sempre as compro. Mas nunca tentei fazer isso sozinho. Eu tenho que aprender a fazer isso.
ResponderEliminarFeliz Ano Novo de 2021.
Saudações da Indonésia.
Saudade, mesmo das feiras... embora, hoje em dia, todas as aglomerações representem perigo. Ah... também gosto muito dos idiomas; no meu caso, acho lindo o som do espanhol. Meu abraço, boa semana!
ResponderEliminarSeguir o seu blog era um desejo
ResponderEliminarantigo, ora realizado, mas você
me seguindo, talvez seja utopia
pensar.
Um beijo, bom ano novo e tudo de
bom.
Hola, Bea!
ResponderEliminarEs una mujer valente y te gusta passsear, pero las feiras ya no são o que eram.
Ahora con la Covid-19 es preciso tener mucho cuidado.
No encontraste farinha, entonces? Ni no Agapito. tens de fazer filhoses para o Dia de Reis.
Gracias por tu visita e gentis palabras en mi blog.
Besos y un abrazo.
Tal como tu, me gusta Idiomas y lo que mas prefiro y me soa muy bién é o Francês.
ResponderEliminarDias felices!
O seu comentário me emocionou, Beatriz.
ResponderEliminarSim, eu sou brasileiro. Moro sozinho
em uma cidade gostosa de se viver.
Um beijo e muito obrigado pela visita.
Expresas tan ben a realidade, no rural pouco queda, pero é moito, e ten mérito que resista o que hai. Fermoso texto
ResponderEliminar¡Ola Beatriz!
ResponderEliminar¡Paréceme xusto poñer o teu bonito nome enteiro! Gústame máis que Bea, so.
Es una loitadora por conseguir o que che importa, expresas con perfección o percorrido dificultoso para conseguir o teu obxectivo que era facer as filloas, iso demostra que, quen quere pode e arríesma.
Ben pois as filloas, teñen una pinta que están dicindo cómeme. Bo traballo, reíña, un texto para ler e reler, encantoume.
Feliz ano novo, quero dicirche que eu tamén pasei todas as festas soa, estiven acompañada por videoconferencia, para tomar as doce uvas. gustoume estar soa, sen ruídos de que xa me molestan, sabendo que todos están ben, un encantada. gustaríame estar hai contigo e comer esas filloas na tranquilidade da cociña quente e ti tocando o acordeón, ¿imaxínaste?
Pois ben, ata outro momento, amiga, que este 2021, poña nas nosas cabezas, sentidiño común para facer de deste planeta un mundo mellor.
Una aperta moi grande e apertada e un puñado de bicos.
Voltei para dizer que está
ResponderEliminartudo bem por aqui, só o vírus
continua matando.
Um beijo e boa noite.
Nunca formei parte destes sitios de chat porque a xente me mostra as súas mellores fotos e di mentiras sobre si mesmos e no momento da reunión non sei como saír.
ResponderEliminarPor iso e só por iso non son parte destas cousas.
Que ricas y que pinta que tienen esta filloas.
ResponderEliminarLo autentico hecho en casa siempre sabe mejor.
Un abrazo