AS MIÑAS RAÍCES

 

Un día para non quedar na casa. O sol xa se deixou sentir de mañanciña. Collín os meus bastóns de marcha nórdica, aclaro, e fun polos mesmos sitios de sempre pero con outros ollos. Esta vez, como tantas outras, reparei con mais interés nas casas das miñas raíces. So distan apenas medio quilómetro unha da outra. Nelas viviron os meus bisavós, pero non xuntos. Meu bisavó, quen namorou miña bisavoa materna, posiblemente no monte, mentras atendían as facendas. Ela de bo ver e con voz moi cantareira, foi engaiolada por aquel mozo, de casa rica, quén xa tiña compromiso noutro sitio, e así, aconteceu que miña avóa fora filla de nai solteira. As familias sempre se mantiveron en boa relación. Netos e netas do bisavó apadriñáronnos a min e mais unha prima. Eran de nai mexicana.

Hoxe, ao pasar por xunto a estas casas, a de meu bisavó, deshabitada dende case medio século, ainda se mantén en pé. A da miña bisavóa está habitada e ben coidada.

Síntome ben entre as miñas raíces. Cando paso polo cemiterio podo ver alí as lápidas cos seus nomes e datas. Todo isto por parte de miña nai. Meu pai foi nado noutra aldea da montaña, un pouco mais alonxada pero non moito. Tamén a casa co hórreo se conservan ainda en pé pero ninguén vive alí. 

Eu  tardei moito tempo en saber estas historias. Daquela non se contaban porque eran como algo deshonroso para a familia, a pesares de ser tan común. Cando me enterei, non lle din apenas importancia pero, hoxe, sinto que me gusta saber quén foi meu bisavó, ainda que se portara algo mal non casándose ca miña bisavóa pero tamén, se ben o penso, igual foi mellor así.  Secadra non eran a parella desexada un do outro. 

É un previlexio vivir onde se nace. Formas parte da paisaxe, da historia e eso da forza. Saber que irás parar o mesmo sitio onde os teus devanceiros están soterrados. É como reunirse a familia outra vez.

Cando camiño por estes vieiros, é como se me acompañasen as almas daqueles seres queridos. Non poden terse ido de todo, sen mais. Pensar eso, é un recurso para non sentirse só, para ir sempre na compaña dos teus. 

Espero que a casa na que eu nacín, non caia en saco roto e saiban conservala con todos os recordos do pasado que nela hai, porque a historia continúa e da sentido ás nosas vidas. Saber de ónde viñemos ainda que non saibamos ben a ónde imos.