LECTURAS

 Despois dun tempo ausente do ordenador, por estar a reparar nunha tenda en Lugo, e non poder ir buscalo por mor do confinamento perimetral que sufre a cidade, tiven que deixar de escribir e adicarme mais a ler. 

Ultimamente deume por Saramago. Levo lido dous libros e a metade doutro. Inicieime co Ensayo de la ceguera, en castelán todos, ao meu pesar. Houbérame gustado lelo en portugúes, e ainda o farei cando teña ocasión de facerme cos libros. Quedei moi impresionada con esa primeira incursión neste autor e dende daquela, quixen seguir lendoo. Logo veu El año de la muerte de Ricardo Reis, que me engaiolóu dende o prinpicipio ata o fin. Será porque nél aparece Pessoa, a quen admiro moito, e porque me lembraba a maneira de escribir pessoniana. Penso que Saramago fíxoo aposta, xa que se trataba dun heterónimo dos moitos que usaba Pessoa. 

Teño unha amiga que é a que me aprovisiona de lecturas e ofreceume Cuadernos de Lanzarote, e sendo que tiven ocasión de coñecer esta illa canaria, a primeira que visitei, sentín interés por ver qué nos conta Saramago, pois él pasóu os derradeiros anos da súa vida alí, e dende onde viaxóu a moitos lugares do mundo, acompañado da súa dona Pilar, moito mais xove ca él, e que me lembra o caso doutro escritor, galego él, tamén, Camilo José Cela.

Cando lin de que se trataba o libro, case estiven a punto de nono ler. Ven sendo un diario, e se ben non teño nada contra eles, dende que lin o de Ana Frank, xa non voltara a ler outro, mais que o meu, este, Lerias, que non é precisamente un diario senón un mensuario, de existir esa palabra.

Teño que dicir, que sinto curiosidade por saber quén é  a persoa que hai detras dos libros que escribe. Ainda que xa fun entrevendo un pouco no de Ricardo Reis, pero nos Cadernos, estou descubrindo a persona real, que se amosa tal cal é, unhas veces enravexado, outras farto de historias, outras moi receptivo, amable e disposto a dar explicacións, disposto a compartir con outras xentes do mundo as suas experiencias, opinións de todo tipo, tanto políticas, económicas, literarias, relixiosas....

Pero, ante todo, descubro que o autor deses libros que nos fascinan, non sempre é o ser que agardamos que sexa. Pode que non fose doado telo cerca, convivir con él e menos ainda, caerlle ben. 

Noto como aqueles que triunfan e destacan en algo e son tan requeridos en todas partes, van configurando un ego moi extremo, ata o punto que xiran arredor de sí todo o tempo e o mundo que os rodea semella ser o seu satélite. 

Outra das cousas que me pasa con este tipo de escritores tan documentados, é, precisamente, a súa erudición. Moitísimas citas de persoeiros de difícil pronunciación, sacados dos rincóns mais escondidos, e que apenas podo lembralos, ou  ver que enriquecen o meu lixeiro equipaxe cognitivo. Resúltanme, incluso, molestos e dame por cavilar que están ahí xusto para demostrarnos cánto sabe ese autor, canto manexa mais ca min,  que  non me soan de nada a maioiría e sería traballo  demorar en descubrilos, averiguar deles. Non acabaría nunca de ler o libro en curso. Así que todo eso, para deixar constancia que se sabe, que se está no mundo cos ollos ben abertos.

Eso mesmo me aconteceu ao ler  a Álvaro Cunqueiro. Non daba lido, con tantas e tantas citas.... É realmente necesario ese desplegue para impresionarnos?  Adoro o sinxelo!