Xa lonxe quedóu unha imaxe como ésta. Tardaría anos ou toda unha vida en atopar un destinatario casual que, logo de ler a mensaxe, se decidira a contactar.
Logo viñeron os "anuncios por palabras" en xornais e revistas. Eu teño feito amizades por aquel medio. Eran cartas que ían e viñan. Longas cartas. A veces, acompañadas de foto que podía cambiar o rumo das cousas iniciadas.
Lembro unha sección da TNT televisión, un canal en lingua inglesa, na que había un espazo para "penpals". Alí collera eu algúns enderezos de profesores de inglés, para por ao noso alumnado en contacto e así poder escribirse no idioma que estudaban. Deu resultado. Dese contacto, xurdiría, mais adiante, un proxecto educativo dentro do programa Sócrates, con escolas de Finlandia, República Checa, Italia, Rumanía e Galiza que contemplóu intercambio de profesorado, alumnado e mesmo algúns pais/nais que quixeron participar. Proxecto que duróu mais de catro anos escolares e durante os cales se fixeron intercambios de estadías nos distintos países.
Agora, co uso de internet en tódolos fogares do mundo, xa non hai distancias nen atrancos. Os blogs, o Facebook, Instagrán....están á orde do día e do minuto a minuto. Nen tempo a respirar!
Pois, ao que ía, veño observando que dende que comezóu a pandémia, a xente ten mais tempo para surfear por internet. Blogueiros e blogueiras asoman, cada día, nesta nube de entradas que nos abren moitas posibilidades de contactar con outras persoas, dende calqueira lugar do mundo.
Basta con ler os seus contidos, facer un click, deixar un comentario, pois os blogs aliméntanse deles, e xa podes pasar a seguir ese blog e asegurarte un/ha novo/a lector/ra que te fará sentir como mais importante ahí dentro da túa illa na que o virus acabóu por confinarte.
Alén diso, poden xurdir motivacións non só para seguir publicando o que escribes, sexa ou non interesante, senón que podes interesarte por aprender idiomas para así poder chegar a todo o mundo sen barreiras idiomáticas, ou podes facer amizades duradeiras, ou podes ampliar os teus coñecimentos sobre outras culturas, países..... Un sinfín de posibilidades dá esto!
A min, personalmente, alén de servirme para todo o mencionado, tamén me fai mergullarme nas tecnoloxías que tanto quebradeiro de cabeza me causan. Remexo por todo ata dar ca solución ao problema. Non me desanimo facilmente, ata que o consigo. E ahí, apúntome un tanto a favor!
Dende que todo este mal mundial empezóu, parece que estamos mais sensibilizad@s coa fraternidade, coa amizade, e con todos eses valores que antes non tiñamos tempo de por en práctica.
Ogallá que saibamos entender as mensaxes que se nos envían!
Será verdade? Não me parece amiga. Se o vírus tivesse despertado todos esses sentimentos as pessoas organizariam festas e andariam por aí sem máscara? E sairia de casa para ir à rua sabendo estarem positivas? Donde o respeito pelo seu semelhante?
ResponderEliminarGosto da imagem.
Abraço e saúde
Muy lindo lo que dices Beatriz. Es verdad, desde que empezó la pandemia y las cuarentenas, tenemos más tiempo para entrar a los blogs y entablar nuevas amistades virtuales, poder leer hermosos artículos y poemas...y también conseguir que otras personas visiten nuestro blog y nos lean. Por eso mismo quiero invitarte a mi blog JOYAS DE MI ALMA...serás siempre bienvenida. Un saludo afectuoso. Ingrid Zetterberg
ResponderEliminarO dos intercambios foi moi gratificante e enriquecedor para todos. Parabens, Beatriz!!
ResponderEliminarBoa tarde Beatriz, o intercâmbio é maravilhoso.
ResponderEliminarOgallá, Beatriz!. Temos máis tempo para nós, en soidade, para pensar, meditar....valorar
ResponderEliminarFantástico Bea, un pracer lerte.
ResponderEliminarEstou dacordo contigo na túa flexión, penso que estes medios usados pra ben, unen.
Os imtercambios deberian ser máis comun, é marabilloso coñecer e darse a coñecer, compartir e crecer, unha riqueza.
Grazas por compartir Bea, feliz domingo!
Encántame lerte, Bea.
ResponderEliminarConcordo coa túa reflexión.
Estes medios, unen e enrriquecen, o mesmo que os intercambios, é marabilloso compartir e enrriquecerse con outras culturas e coñecementos.
Biquiños e feliz Domingo, Bea!
Sorry, I don´t understand!
ResponderEliminarAsí é, Bea. Un bo lugar para intercambio. Seguiremos lendote.
ResponderEliminarpassando para desejar um feliz domingo com muita saude bjs
ResponderEliminarHola Bea.
ResponderEliminarRecuerdo que este medio de comunicación solo lo veía en las películas.
La verdad que ha sido interesante leerte. Pero no creas que toda la gente esta mucho más sensibilizada. Ya ves como estamos de nuevo. En medio de una tercera critica pandemia que ni los sanitarios no dan abasto.
Cuando la juventud de ahora debería tener mucho más responsabilidad por todo lo que esta sucediendo.
La tecnología hasta cierto punto. Prefiero que todo vuelva a la normalidad lo antes posible y poder salir a merendar con mis amigas. Sin embargo #yomequedoencasa, por la salud de todos y por la mía. Por que primero es la obligación de hacer las cosas bien y cuando se pueda volver a la normalidad entonces que la gente se reúna, pero por ahora , la cosa esta muy critica y muy delicada. Es un virus que se puede parar y si la gente no pone de su parte. Pues en la botella puede que tenga malas noticias.
Un abrazo de buenas noches
Nossos leitores são muito gentis,
ResponderEliminarnão são não? Falam o que a gente
quer ouvir. Eu falo também, mas
não minto quando digo que adoro
ler o que você escreve, querida
Bea, Beatriz.
ℬℯ𝒶𝓉𝓇𝒾𝓏, 𝓉ℯ 𝒶𝓂ℴ, 𝓂𝒾𝓃𝒽𝒶 𝒶𝓂𝒾ℊ𝒶. 𝒰𝓂 𝒷ℯ𝒾𝒿ℴ 𝓅𝓇𝒶 𝓋ℴ𝒸ℯ̂. 𝒰𝓂 𝒷ℯ𝒾𝒿ℴ 𝒹ℯ𝓈𝓈ℯ 𝓈ℯ𝓊 𝒶𝓂𝒾ℊℴ,
ResponderEliminar𝕤𝕚𝕝𝕧𝕚𝕠𝕒𝕗𝕠𝕟𝕤𝕠
Os processos e a velocidade de comunicar mudaram radicalmente em 3 ou 4 décadas. Já não nos imaginamos sem telemóvel, computador, redes sociais ou mais de 100 canais de televisão. Mas há coisas que são iguais, tal como uma pandemia.
ResponderEliminarGostei do teu texto.
Continuação de boa semana, querida amiga Beatriz.
Beijo.
Beatriz, es unha persoa encantadora. É máis que un amigo e moito máis que un simple lector. Es o compañeiro que a calquera lle gustaría ter e por iso agradezo a Deus por poñerte nas páxinas do meu día a día.
ResponderEliminarUn bico e moitas grazas.
¡Hola Beatriz!
ResponderEliminarGuapa por dentro e por fora. ¡Qué vestido mais bonito lle puxeche a este máxico blog! Gustoume moito ese cadro que encabaza esta entrada.
E que dicirche do texto? Estou totalmente de acordo con todo que escrebes. En non moitos anos a vida, dou un cambio de noventa graos. A maior parta ,para ben, pero non todo, porque se perderon valores importantes esencias para unha sociedade san e comprometida.
Mahatma Gandhi, dixo: “Mantén positivos teus valores porque teus valores se converterán en teu destino”. E creo firmemente que, efectivamente, e certo.
Valores éticos, morais, políticos, económicos e sociais que posúe unha persoa e que lle decatan que e o correcto, e que non é.
Cal quer valor encabeza unha lista, pero penso que o respeto merece ocupar un lugar digno, repetar a nosa familia, amigos amigas, a quen non coñecemos siquera, culturas que nos parecen distintas, a que son diferentes... isto xenera un ambiente de comunicación e de paz, que tanta necesida ten este mundo que vivimos.
Un placer grande lerte, gracias por compartir beleza, amiga, pois e un belísimo post.
unha aperta larga e biquiños moitos.
Oi Beatriz lendo o seu relato me deu vontade de contar em breve palavras um pouquinho da história da acasademadeira....
ResponderEliminarAcasa surgiu a sete anos com o intuito de mostrar a um familiar o que acontecia conosco aqui no Brasil começou com uma pessoa e hoje já são muitos amigos diretos criaram-se laços me graduei em gestão ambiental, fiz muitos cursos em paisagismo e por aí vai;
Mas quando estamos na acasamadeira ficamos sem internet ou melhor não nos importamos de se desligar do mundo por isso visito os blogues amigos 2 vezes ao mês e as postagens na acasa só sai uma vez ao mês todo o dia primeiro. kk
Mas para nós quantidade não quer dizer qualidade não nos importamos com membros por isso não temos listas quem nos visita é porque gosta e retribuímos com o maior prazer neste sete anos quem ficou está lá todos os meses e os laços foram formados; neste meio tempo aconteceram, casamentos, mortes e separações é a vida mas todos estamos caminhando juntos os leitores, amigos e curiosos da acasa, kkkk.
Nossa vendo os jardins de Tokio, aquela imensidão maravilhosa! e ainda lembrou da gente?
Só posso dizer... Obrigada! mas somos pequenininhos viu?
Somos uma Tiny Hause com um mini jardim kkkk.
Boa entrada de mês de fevereiro.
PAZ E BEM.
janicce.
...parece que estamos mais sensibilizad@s coa fraternidade, coa amizade...
ResponderEliminarParece, amiga... pero, creo, pocos...
Saludos!
Hola. Estimada Bea.
ResponderEliminarMe gustaria sentirme libre como esta botella y nadar bien lejos hasta llegar a perderme en el horizonte. Pues es de la única manera que puedo sentir alivio entre tanta incertidumbre.
Buenas noches y que pases un buen domingo
Ola Bea! A pandemia tróuxonos e tróuxome moitas cousas negativas, unha pérdida moi importante, mais concordo contigo en que o parón e o relentizamento nas nosas vidas trouxo tamén algunha cousa positiva. No primeiro confinamento aprendín a pararme a observar e descubrín pequenas cousas marabillosas. Sempre digo que antes vía, pero non miraba. Un bico. Iria.
ResponderEliminarDesgraciadamente, coido que non, pasada a pandemia o consumismo desaforado será a menciña para acalmar as doenzas e as soidades non desexadas, para untar con el as úlceras do espírito. Agás aqueles que xa vivían doutro xeito e algunha que outra reflexión. Inda así, ogallá sexa como desexas!
ResponderEliminar