www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

venres, 31 de marzo de 2017

A GENOVEVA

A Genoveva era un personaxe itinerante. Vestía de cor marrón. O seu cabelo branco, a veces recollido nun descoidado moño asomaba por debaixo do pano que lle cubría a cabeza. Andaba polas aldeas, cando eu era unha rapaza nova, e chamaba ás portas para pedir algo de comida ou onde pasar a noite cando o tempo era inclemente. A maior parte das noites durmía fora en calqueira recuncho que atopara e non tiña medo ós lobos nen a persoa algunha. Tampouco ela se metía con ninguén. Era educada e agradecida. Á miña nai chamáballe Berta. Falaba sola. Tiña longas conversas consigo mesma que nos eran alleas. Vivía como noutro mundo diferente ao noso. So, de vez en cando, comentaba algo que viña ó caso pero logo voltaba á súa leria. Contábase que estivera en Cuba e que viñera dali coa razón perdida. Tiña familia por esta zona pero ela non paraba en casa algunha. A súa vida tornárase errante e deambulaba por corredoiras, montes e aldeas. Ela mesma cosía e lavaba a súa roupa. Despois xa non a volvín ver por aquí e pasaron moitos anos e eu teño un vivo recordo da súa presencia que nunca logrei entender e que, agora, quixen indagar para poder traela de novo entre nós. Genoveva fora para Cuba alá polo 1920 co seu home, de Ourense, e alí fixeran fortuna, que logo foi a súa perdición xa que a avaricia dunhos sobriños, levounos a querer desfacerse deles para quitarlles os seus bens. O home morreu novo e ela, salvouse da morte pero non da tolamia. O seu irmán, quixo repatriala e Genoveva chegóu de volta nun barco alá polo 1936 sen outra riqueza que un baúl e unha maleta que tiróu ao mar nada mais sair do barco. Ese xesto sería o que mellor describe o que foi a súa vida despois do seu retorno. Tiróu ca equipaxe e fíxose un ser libre, sen ataduras, sen bens que perder e co mundo ós seus pés para poder percorrelo incesantemente, sen casa, sen necesidades, somente feliz de non ter nada. Contábame a súa sobriña, que morreu con mais de noventa anos nun asilo de Lugo. Na sua etapa de cordura fora unha muller moi guapa, e moi educada. Facía toda a roupa que se ve nas fotos e que corresponde a unha dama elegante e de saber estar. Nada que ver con aquela outra que eu coñecín a non ser polas faccións da sua cara que son recoñecibles a pesares de que a indumentaria era outra ben diferente.
Alegreime de saber mais da sua vida e de poder lembrala neste blog onde deixo unha foto de xuventude..
A veces non é a riqueza, non son as posesións, non é ter casa, ter parella, ter fillos.... A veces é saber desprenderse de todo o que nos ata


8 comentarios:

  1. Este comentario foi eliminado polo autor.

    ResponderEliminar
  2. Unha historia triste, dunha muller que perdeu a cabeza e gañou a liberdade, se cadra pagando un prezo demasiado alto. Quédome coa túa reflexión final, con saber desprendernos das cadeas impostas.
    Resultou ser un relato moi estimulante para un Sábado chuvioso e gris. Grazas por agasallarme con el. Feliz día, Bea!

    ResponderEliminar
  3. Si yo fuera un siquiatra, te diría qué clase de trastorno mental sufría;y no siendo siquiatra pero, sabiendo que no han conseguido "curar" los siquiatras ningún tipo de enfermedad mental, que tuvo suerte o, quizás, fue vivir de ese modo, lo que hizo posible que los siquiatras no la atiborraran de medicamentos y la encerraran en algún manicomio de por vida.

    Las claves que tú has ido dejando me han hecho pensar lo que te digo. La versión más romántica de querer conservar su libertad a mi no me parece realista.

    Ahora estoy recordando un personaje sobre el que yo leí en algún periódico y que me resultó tan atractivo que le dediqué una página -supongo que sería en la tortuga de dos cabezas y si lo encuentro te pasaré el link para que lo veas- y éste hombre había establecido prescindir del dinero para vivir. muy curioso personaje. Esto le hacía libre, es verdad, pero también condenaba su vida a la soledad. Esto es lo que tú defiendes en Genoveva.

    No te puedes imaginar cómo has conseguido engancharme en esta historia real que hoy compartes con nosotros pero a mi me ha provocado una inmensa pena saber cúanto dolor tuvo que soportar esa persona que, además, tuvo una vida muy larga y muy dura. Lo más dramático en la vida de un ser vivo -en esto incluyo a los animales- es carecer de un lugar donde cobijarte.

    Un abrazo muy emocionado todavía por lo que acabo de leer pero lleno de afecto hacia tí. Franziska

    ResponderEliminar
  4. Bom dia, o destino é injusto para certas pessoas, possivelmente também foi para a Genoveva/Berta, a historia que escreve é interessante mas triste, certamente que continuam a existir muitas Genovevas pelo mundo.
    AG

    ResponderEliminar
  5. Nem sempre a fortuna é motivo de felicidade. Ainda ontem li que um filho encomendou a morte do pai para ficar com a fortuna dele.
    Gostei de conhecer esta estória.
    Um abraço

    ResponderEliminar
  6. Ola Bea, bos dias amiga: Vaia historia, e o mesmo tempo no me asombra pois aquí, de onde eu nacín en Santa María de Xeve, casualidades da vida tamén había unha muller con esa mesma característica, non falaremos da mesma persoa, posto que ía moito a Ourense e Lugo, tamén casou marcharon a Cuba e a la deixou o seu home, chámanlles a jabalina pero en realidade o seu nome era Amalia, tamén era un ser errante co seu vestido cheo de remendos que ela remendaba e moitas veces colgaban os trapos por o seu corpo, mais non quería roupa de ninguén con un saco o lombo recorría todo Galicia e fora dela. Tamén ía a Madrid un día levou a súa mai e volveu sen ela, Era da mesma parroquia amiga da miña mai na infancia e xuventude cantaban na Igrexa nun coro era unha persoa normal, moi alta ela falaba soa sempre, viña a nosa casa queríalle moito a miña mai, pois sempre lle daba algo de comer e unha taza de viño tinto que ela disfrutaba e marchaba mais contenta que un cuco. Eu tíñalles un medo que rabiaba, os outros nenos tamén escapaban cando cegaba a jabalina.

    Ben Bea! Empecei lendo a túa historia e acabo contando outra senón igual... Moi parecida. Nunca se sabe o que pasa por a cabeza do ser humano para chegar a esa situación.

    Unha aperta grande, e feliz primavera que por fin chega.

    ResponderEliminar
  7. Hola Bea
    Una historia muy conmovedora y a la vez triste.
    Lo que más me impacta su pérdida de cabeza. Que dura vida...
    Me gusta mucho con que gran energía y recuerdo lo describes como si fuese sido de ayer mismo. Desconocida todo esto, pero es importante saberlo.

    Un abrazo muy grande, Bea, guapa.

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.