www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

sábado, 17 de novembro de 2018

ANDAINAS








O verán de San Martiño, levoume por antigas corredoiras, camiños de carro e por fragas outonais, co arrecendo  a natureza en estado puro. Acompañábanme Noa e Charli, un labrador todopoderoso que me defendería de xabaríns, zorros e mesmo lobos, se os houbera.
A miña intención primeira era sacarlle bo partido ao día soleado, quentiño e apetecible para unha andaina, saíndo da rutina e adentrándose en paraxes esquecidos, pouco visitados e novedosos para os meus compañeiros de paseo. Noa, case sempre debaixo do meu brazo para esquivala das silvas e toxos que os seus delicados pés non aturan, e Charlie, sempre disposto a axudar da mellor maneira, coidando de nos as duas.


 Así, fomos por camiños que foron no seu tempo, camiños de carro e que agora fican tapados pola maleza, case intransitábeis, con aquelas paredes de pedra tan feitiñas, conformando o seu perímetro, os balados, aproveitando os desniveis co mato para que durasen no tempo e servisen á función que tiñan encomendada de conducir o gando da casa ata os pastos sen perderse. Sorprendeunos un regato que baixa dalgunha fonte  monte arriba e xusto a carón do camiño forma unha poza onde seguramente bebían os animais cando voltaban para a casa. Había fieitos ben frondosos arredor e parecía un remanso de paz e benestar, ca son da auga e o silenzo do lugar. Camiñamos moi despaciño, como para non descolocar nada do que pisabamos, mentras os ollos buscaban os desexados cogumelos, os boletiños que íamos levar para xantar.


Podería tratarse dun Scleroderma citrinum?
Amanita muscaria

 Case todos eran Amanitas muscaria, ca sua cor  tan chamativa e tamaños e formas asegún a idade. Habías case recén nacidas, pasando por adolescentes, maduras e decadentes. Gustóume fotografalas entre as raiolas que se filtraban a aquela hora de media mañá.

Puiden ver cómo se abriron entradas improvisadas para acceder á madeira sen respectar estes valiosos camiños de carro en desuso. Estas incisións na paisaxe virxe, que afean e destruen a integridade da foresta, sen miramentos, sen planificación, con tal de poder sacar o que lles convén pero sen dar nada a cambio. Así aparecen estas desfeitas ao mesmo pé dos camiños primitivos que deberían conservarse e manterse para poder pasear polas fragas e respirar esa esencia que non se atopa mais que alí e que é curación, saúde, deleite dos sentidos. Qué pouco aprecio polo que tan pouco costa e tanto ben pode facernos. Por eso en Xapón,  os médicos aconsellan menos medicamentos e mais doses de natureza.

Viñemos cun boleto dos que azuléa. Mireino ben na guía para asegurarme ainda que xa o teño comido noutras ocasións pero compre estar ben seguros. Acabo de cealo!

8 comentarios:

  1. Um passeio muito interessante. Passeando também se aprende.
    Abraço e uma boa semana

    ResponderEliminar
  2. Vaia ruta mais bonita fixeches,Bea, tan ben explicada que parece que tamén eu ía contigo.
    E tes toda a razón que deberían coidar mellor eses camiños antigos xunta a natureza, que non e so por aí, senón que por onde eu nacín tamén pasa o mesmo.
    E, verdade que a natureza, e un bálsamo para a noso saúde sen apelar a tanto medicamento que o único que fai, e intoxicar o noso corpo e ata a alma tamén.

    Querida, amiga Bea, e un verdadeiro pracer lerte, gracias.
    E aquí che deixo a miña aperta larga, a miña gratitude e o meu cariño.

    Se moi, moi feliz.

    ResponderEliminar
  3. Esos caminos del monte para el tránsito de carros, es Asturias se les conoce como "caleyas" y es un placer utilizarlos para ir de un pueblin a otro. Recuerdo haber caminado por una caleya que me llevaba a la playa de Antromero un lugar por el que solo aparecía algún aldeano a recoger algas que utilizaban para fertilizar algunas tierras.

    Me ha gustado mucho tu reportaje y siento no haber podido veneir antes a leerlo porque he estado cuatro días sin pasar por los blogs.

    Te deseo que el buen tiempo te acompañe siempre y que la ilusión con la que te encaras con la vida sea tu compañera. Un abrazo con el mayor afecto.

    ResponderEliminar
  4. Ola Bea, amiga miña: paso de novo para agradecer a túa pisada aló no meu recuncho.
    E de paso reler algo máis as túas letras que sempre deixa sabor a pouco.
    Que tal o xantar con os cogomelos, seguro que boísimo. así recen collidos saberán a gloria.

    Ben, pois unha aperta ben apretadiña y un bico.
    Bo fin de semana.

    ResponderEliminar
  5. Hola, Bea!

    Te gusta caminhar, passear e conhecer nuevos caminhos. Com guias, k te explicam onde estás y o devem hacer, no há problema, pero sola, no se deve arriscar.

    Jantaste cogumelos, que son mucho bons, cuando no son dos mortais.

    Diverte-te e continua tus andanças.

    Besos y boas caminhadas.

    ResponderEliminar
  6. Querida amiga, es un juego de la palabra dada, está al final del blog el resultado: la palabra que me dió Maite Volarela, fue ELEGANCIA. Estrofa a estrofa estuve intentando describirla pero mi insistencia ha hecho muy larga la adivinanza. podría haberla hecho más corta. A ver si, para la próxima vez, estoy más inspirada.

    Gracias por tu visita, me ha encantado verte. Que tengas una feliz semana. Un abrazo.

    ResponderEliminar
  7. y además, no habré dejado las cosas tan claras como creía. Besines.

    ResponderEliminar
  8. Ahora toca recorrer el 2019. Nos quedan muchas caminatas por recorrer.
    Besos, Bea !!

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.