AUTO-STOP : de Dover a Amsterdám

Coñecer a Barry foi importante na miña vida. Se non tivera acontecido, todo sería diferente do que ven sendo. Xuntos viaxamos de moitas maneiras e a diferentes sitios. Podería falar do seu mini Morris con incrustacións de madeira, da illa de White, ao sul de Inglaterra, de Bath, onde él estudara nun colexio privado, das idas e vidas España/Inglaterra na furgoneta morris que mercaramos no porto de A Coruña e que él refixo totalmente, do meu Diane 6 percorrendo o perímetro de España e facendo camping, e cómo non?, da viaxe a Amsterdám en ferri e auto-stop.
Chovía, debía ser primavera, eu levaba unha zamarra de pel que me atopara él nunha tenda de Orxfan, como case toda a roupa que él usaba. Foramos dende Dover  nun ferri ata algún lugar de Bélxica e logo en auto-stop. Lembro que nos recollera un paisano e nos levara á sua casa a durmir e desayunar para deixarnos un paraugas e seguir viaxe a Holanda, ou xa estariamos en Holanda, e seguro que él era holandés. Tiña unha filla. Tomaramos ovos pasados por auga para o desayuno . Era bonito todo o protocolo de tomalos. Pouco faltaría para que a rapaza os decorara primeiro. A cama tiña un edredón nórdico con funda a raias. Era un cuarto luminoso. Pola mañá, voltóu a deixarnos na estrada que deberiamos tomar. Houbo outras personas de interés que nos levaron, entre elas unha muller.


Cando chegamos a Amsterdam, onde eu xa vivira un tempo, foi como un encontro ca maxia dunha cidade que sempre me cautivóu! Quixen pasear polos mesmos sitios, probar outros novos. Foramos a un concerto nun café. A cantante chamábase Henrrieta. Acordareime dela porque me sentín un pouco celosa de que se fixara en Barry e que él a convidara, levándolle unha cervexa ao escenario...... Estaba connosco un rapaz inglés que atoparamos por alí e que tocaba a guitarra como modus vivendi, facendo basking nas rúas. Tocóu para min "Nights in white saten" Quén sabe se él se sentíu atraído tamén por min, non pola Henrrieta! Eso subíume un pouco a moral. Non esquecerei o detalle!
Pouco duróu a nosa visita en Amsterdám. Non sei onde pasamos a noite. O qué sí sei, que ao voltar a Inglaterra noutro ferri, mordeume un cadelo pequecho, e tiven que ir poñer unha vacuna. Non me atrevín a reclamarlle ao seu dono. Era á saída do ferri e todo o mundo se apretuxaba para marchar.
O que sí lembro moi ben é o bocata de pan de molde con unha especie de azúcar que se usa nos bautizos e que por enriba da manteiga, facíame pensar no pan con manteiga e zucre que eu tomaba de pequena. Sempre me quedóu saudade daquela delicia e por mais que encarguéi de Holanda o producto, nunca souberon traerme xusto o que eu votaba de menos!
Non sei como rematóu todo. A miña vida, o meu vagar polo mundo, está feito de retazos de patchwork que vou hilbanando, da mellor maneira, para encher a gran colcha de cores que ven sendo a miña existencia.