Caen as pabuxas lenemente
coa suavidade felina que me atrae
Sinto o seu aloumiño, o seu pousarse
de pinceladas brancas
no leito que lle tende a terra...
Madrugar para ver a impoluta
imaxe dun mundo sen estrear
co que me sinto en paz
A neve deixa maxia por onde pasa
Detén o tempo, enlentécenos,
descánsanos, arrola os soños.
coa suavidade felina que me atrae
Sinto o seu aloumiño, o seu pousarse
de pinceladas brancas
no leito que lle tende a terra...
Madrugar para ver a impoluta
imaxe dun mundo sen estrear
co que me sinto en paz
A neve deixa maxia por onde pasa
Detén o tempo, enlentécenos,
descánsanos, arrola os soños.
¡Ola Bea¡
ResponderEliminarBonita imaxe branquiña, pensei que poñerías o moneco de xeo que me envíache por whatsApp.
Vexo que estás rodeada de unha paisaxe branca e o mesmo tempo fermosa, tendo abastecemento na casa, e un bo braseiro, ten que ser unha ledicia contemplar o paisaxe detrás dos cristais. Grazas por este post e por as túas letras belas que o acompañan.
Ben pois xa te deixo que vou para a cama onde estou mais cómoda.
Foi bonito pasar por o teu espazo.
Unha aperta y biquiños, con a miña gratitude e cariño.
Olá, o inverno também tem a sua beleza, a imagem é linda.
ResponderEliminarFeliz fim de semana e inverno.
AG
Hola, querida Bea!
ResponderEliminarGracias por tu visita y carinhoso comentário.
Magníficas plabras, creo que es un poema teu, onde enalteces o inverno. No me gusta o frio, nem a chuva, nem a neve, pero compreendo que todo isso es necessário para a vida e para a naturaleza.
A imgem está perfeita.
Besitos y bom fim de semana.
Hola Bea.
ResponderEliminarMe encanta el sentido agradable que le das a esta preciosa forografía. De la salita de casa. Es precios ver la nieve a traves de ventana al calor de la cocina de leña. Son días para leer, escribir, dubujar, colorear mandales, aprender un idioma, improvisar alguna nieva receta calórica, hacer gimnasia en casa con una musica aerobica...
En fin como en casa en ningún sitio. Es tiempo de invernar.
Un abrazo muy grande
Ola Bea, paso de novo para deixarche unha aperta, agradecerche a túa pisada no meu porto, e tamén desexarche un feliz domingo, por acá chuivoso e fresco que non apetece sair a rua.
ResponderEliminarBiquiños e ata outro momento.
Que fermosas verbas Bea!
ResponderEliminarE que ledicia poder ver o manto branco que estes días tingue as nosas paisajes.
Grazas polo teu post e a grazas a Carmen por darmo a coñecer.
Bea, os teus ollos poden ver o mundo sen estrear, sen neve ou con ela. Os que non temos ese don, esa mirada, necesitamos da neve. Nos versos hai pavuxas, hai un mundo por descubrir. Apertas, querida poeta!
ResponderEliminarGustoume a palabra "pabuxas".
ResponderEliminarUn saúdo.