DEUS APRETA PERO NON AFOGA

Despois da tempestá ven a calma! Quen poucas veces está  enferm@, leva mal a enfermidade, por benigna que ésta sexa, tal foi o meu caso: unha simple gripe sen mais complicacións que as que conleva e o periodo de convalecencia que se alonga mais do debido e a desgana por todo invade a nosa vida, facéndonos débiles, dependentes e todo iso sumado á pouca pacencia ante a inclemencia, fai que sintamos que algo mermóu en nós, mesmo as ganas de escribir, de facer cousas que antes eran a rutina de cada día. Pero hai que vencer, hai que seguir, hai que fotalecerse e verse xa na normalidade, empezando por tirar para adiante, insistir en voltar a todo o que deixamos aparcado. O café non sabe, os doces non saben a doce, nada sabe.... pero tes que comer e beber o mesmo para recuperar a enerxía perdida, e ves como o corpo o agradece e paga con xenerosidade, permitindo que cada día poidas acometer algo que tiñas en stand by. A lectura foi algo que me mantivo entretida e alonxada de pensamentos negativos, a música, o baile, a xinasia, a natación....sachar e facer limpeza na casa.....e sobre todo, durmir! Pero as amizades foron decisivas nese intre! Sentir que a xente se preocupa por ti, que te chama, que se ofrece.....que che aconsella.....Eso non ten prezo!!!!! Polo que deixo aquí as miñas GRAZAS,  con maiúscula!
Hoxe é un día no que o sol agroma, os paxaros pían na miña horta. Tamén tiven un amigo paxaro, un papo roibo que viña frente á fiestra da cociña, á tódalas horas do día, sosiño....non sei se non tiña parella ainda, andaría buscando, ou se turnaría no neal para levar comida ós seus filliños, ainda que me parece cedo para que teña xa familia. Era fermoso poder observalo sen que se decatase. Un paxaro da miña infancia, tal vez o primeiro que souben identificar, polo seu papo roibo tan chamativo.
Os meus animaliños facíanme deixar o leito ao ter que coidalos, darlles a comida, estar algo con eles. Tiraron de min! Noa sabía que algo raro me pasaba pero soubo acomodarse a non ter paseo. Eu compenseina con outros mimos que as dúas nos facían ben. O gato deulle pola comida. Púxose tan obeso que tiven que telo a dieta, e ainda segue porque mesmo parecía un globo negro con patas e ollos de faro de coche entre tanta negrura. So facía pedir comida cando, en realidade, quería mimos. Hai que ver cómo nos parecemos os seres vivos!
Ainda que non teña nada importante que contar, gústame estar de novo no blog, que tiña aparcado nun post que xa me resultaba incómodo, pois é sobre un libro moi duro que lin e que me deixóu un pouso pesimista, que é xusto o que non me convén.
Estou lista para saborear a miña nova modalidade de café descafeinado con tila e melisa! (Polo de non durmir). Con todo, xa me sabe a café de meia mañá que acompaño con torta imperial de améndoa de Alicante. Sabores case esquecidos e aparcados, xa que nono tomei no Nadal, cándo se supón que se debe de tomar. Pero a mín gústame todo o ano.
Hoxe paso a mañá cociñando e mentras se fai o xantar, aproveito para pasar polo blog e deixar algo, ainda que sexa pouco e gastado, pero, cando menos, dou sinais de vida e de ter intencións de continuar cas miñas lerias, que son eso, lerias, cousas reais, a pé de rutina, de vida sen demasiado interés literario, pero chego a conclusións un tanto estranas, as veces, non sei, a literatura por sí soa non acaba de tirar de min! Aprecio o bon escribir de moita xente, a súa imaxinación, a sua arte de saber comunicar..... pero aquelo que se comunica.... non sempre me seduce. Por eso, é moi difícil atopar un libro, un escrito que tire de min!!!! Tamén me pasa co arte visual! Eu busco algo siñificativo, que me diga algo!
Remato, porque un cheiriño a queimado, avísame de que estou descuidando os guisos....Ademais, agárdame un paseo con Noa, por esta mañá sen chuvia, na que xa sinto ganas de comerme o mundo!!!!