www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

xoves, 24 de xullo de 2014

DE AVÓS E CHOCOLATE

Nacín nesta casa. Agradezo aos meus pais por deixarme nacer como hoxe recoñezo que eu quería. Tiven unha irmá que naceu antes. Non sempre se lograba sobrevivir. Unhos conseguímolo e outros, por falta de atención médica, (daquela os partos atendíanos o médico particular rural e a comadrona que acostumaba ser a súa dona) non só nono lograban senón que mesmo perigaba a vida das nais.
Co paso do tempo, dáselle importancia a cousas que nos pasaron inadvertidas toda a nosa vida como o feito de ter nacido na casa na que ainda moro. É un vínculo que enfatiza o noso sentido de pertenza e arraigamento nun lugar. É o que fai que algún día se retorne a onde se saíu, cumplindo así un ciclo que existe en todo na natureza.
Como choraba moito, despois de ter nacido, dábanme a chupar unha onza de chocolate. Qué dirían @s pediatras de hoxe en día! O caso é que me fixeron adicta ao chocolate dende moi nena e eso explica o por qué a miña vida transcurréu a carón do chocolate: primeiro cos contos que substraía das tabletas que se vendían na nosa taberna. Logo o traballo na fábrica de chocolate Lindt en Suiza. Os pelos atopados nos bombóns e que me trouxeron recompensas e, remontándome a mais atrás, o exemplo da miña avoa materna que gardaba nun saquiño, debaixo da almofada, onzas de chocolate que tomaba cando se lle antoxaba, seguido dun groliño de augardente que tiña nunha pequena botella na mesiña de noite. E cómo non!, cando tomo un café, sempre ten que ir acompañado dun trinquiño de chocolate para maridar o sabor. Pero non son unha "chocoadicta". Todo ten o seu punto medio e a min déuseme ben manterme nél en case todas as facetas da vida: na política, na relixión, no amor, na comida.....
Como esto vincúlame co pasado, non podo deixar de mencionar aos meus antepasados. A miña avóa era unha muller que lía o xornal todos os días. Tiña os fillos todos na guerra e ela quería saber deles. Meu avó emigrara a Cuba xa de casado e con fillos. Dalí trouxo o que sería o seu apodo no retorno: Manín. Era zoqueiro, carpinteiro, albanel e tiña libros que lía no tempo de lecer cos seus anteollos tipo John Lennon. Na hucha do seu cuarto gardábanse libros que trouxera de Cuba. Había un sobre a fracmasonería que eu conseguín facerme con él, despois de que él morrera. Faltábanlle follas pero eu lin canto quedaba e na miña mente de nena producíase un certo arrepío a aquel secretismo e clandestinidade na que  obxectos simbólicos e probas de xerarquía conformaban  un mundo descoñecido e paralelo do que eu nunca tivera coñecemento.
Tiven unha época na que me gustaba ler libros de alquimia, de bruxería, de ocultismo... que logo derivarían a un interés pola psicoloxía, psiquiatría...e voltando ao tema inicial, tamén o pasei ben lendo "Charlie e a Fábrica de Chocolate".

Pero indo ao caso, saín de avós lectores e a eles tamén debo agradecer tan bó exemplo. Non era moi común ver a un avó daquela época, encerrado no seu cuarto, xunto á ventana, enfrascado na lectura, nunha tarde calquera, cando a xente da casa andaba a traballar nas faenas do campo. E él sabía de todo e competía cos curas nas conversas que tiñan durante os xantares de festa cando algún ía comer a súa casa.
Voltóu de Cuba coas mans baldeiras pero coa mente chea. Agora que estou a ler "Días de Cuba" de Xosé Neira Vilas, podo darme conta de que os que alá ían como emigrantes, voltaban como cubanos.
Gardo unha lembranza tenra e agradecida dos meus avós. Sinto non ter coñecido tanto aos paternos por viviren mais alonxados.
O avó, cando viña de "cobrar" do Cádavo, paraba sempre a tomar unha taza de sopas con viño e azucre. Eran as famosas "sopas de cabalo cansado". Para él non había mellor recompensa a unha camiñada de doce quilómetros.
Debémonos a quenes nos trouxeron!



8 comentarios:

  1. Boa tarde,
    Recordações familiares que permanecem sempre na memoria, seu lindo texto repleto de sentimento, é doce como o chocolate.
    Dia feliz
    AG
    http://momentosagomes-ag.blogspot.pt/

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Moitas grazas polo seu comentario. Xa sabe: os blogues aliméntanse deles!!!!. Tamén son golosos! Saudiños

      Eliminar
  2. Ai, aquelas onzas, que boas e duras, aquelas si que terían o 99% de cacao! que ben nos sentaba aquela lambetada que poucas veces podiamos degustar. E mollar os beizos con aquel viño doce dos avós, tamén gardado na mesiña. Francamente para ser felices pouco fai falta. O amor e a humildade é o mellor que os seres humanos podemos ter. O meu primeiro libro que lin en galego foi no colexio con dez anos, era "O Espantallo Amigo", tamén de Neira Vilas, fora unha revolución e un descubrimento, xa que na escola todo era en castelán, e fíxonos pensar: hai algo máis...Igual que hoxe en día, onde os medios de comunicación din que estamos en democracia, que temos liberdade de expresión, e logo dámonos conta que temos censura e "control" non precisamente "profiláctico", jaja. Hai algo máis... descubrámolo... igual estamos perdendo moitas cousas...

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Ola milloa rego. Grazas polos teus comentarios tan acertados. Gostaría saber quén se esconde detrás deles. Dame unha pista e eu recompensareite cunha onza de chocolate de aquel de antes!!!! Aperta

      Eliminar
    2. Ola Bea Simpson, grazas a ti por facernos meditar cas túas brillantes publicacións. Pois alá vai a adiviña:
      Corazón roxo por dentro
      resido no meu contento,
      de coiro branco por fóra,
      case veciño da porta
      iamante da túa horta.
      Non son de cas Brañas do Pividal
      así e todo case é igual,
      pois teño lazos cos de Millares
      que sobreviven por istos lares.
      Eu coxo de nome, podo voar!
      habito no niño do meu pombal,
      nos pallares agrádame soñar
      que debemos dunha vez xa cambiar
      o rumbo deste país que vai mal.

      Eliminar
    3. Cada vez mais intrigada, amiga! e sorprendida da tua arte de versificar!!!.

      Eliminar
  3. Este comentario foi eliminado polo autor.

    ResponderEliminar
  4. Pois moi ben, a min tamen me encanta o chocolate! pero no podo abusar del.

    Esta e outra entrada moi fermosa. E un pracer pasar por a túa casa.

    Bikoooossssssssss

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.