CARACOLEANDO

Eran tantos os caracois que saíran á chuvia de verán que tiven que pasar entre eles caracoleando, facendo viravoltas para non esmagar algún. Pregunteime qué farían tantos alí, cómo decidiran todos saír ao camiño asfaltado por unanimidade. Pensei se tal vez co recorte de verduriñas que hai este ano, estarían manifestándose ou se dalgún xeito escoitarían o neno do tambor que os facía sair naquel conto que lera de pequena, ou se escaparían da humidade do campo para unha superficie onde non se sentisen tan mollados, porque os caracois non queren a humidade, xa teñen eles dabonda nesa babosidade interminable. Pensei no meu fillo, a quen lle gusta comelos dende que os catou en París fai cousa dun ano pero lembreime de que éste non é o tipo de caracol que él considera apto para comer. Demasiado pardo e sen as listas marelas que él me deu a coñecer nunha das súas visitas á aldea. Pois tiveron sorte, porque de ser eses os seus preferidos, acabarían todos metidos nunha tina de serrín ou de fariña de millo para acabar de enxugarse.
Lamentei non ter a cámara de fotos para retratar tan sorprendente estampa, endexamais vista por min en ningures. Mesmo cubrían o camiño enteiro atrancándome o paso por entre eles. Soñei con aquel conto que lera no faiado da palleira, nun daqueles libriños que viñan co chocolate Carmiña e que eu substraía con habilidade para non ser notada a súa falta e que logo voltaba a colocar dentro da tableta como se nada tivera pasado, pois meus pais non deixaban que eu me apropiase dos premios e regaliños que viñan coas cousas que eles vendían na taberna. Aquel conto, do que pouco me lembro, falaba dun neno que facía saír os caracois, á golpe de tambor, enganándoos, xa que eles coidaban que se aveciñaba unha treboada. A verdade é que non sei con qué finalidade teimaba por facerlles sair da súa morada, coido que non era para comelos, senón polo pracer de ollalos e de gastarlles unha broma.
A natureza é unha fonte de aprendizaxe e mesmo de plancenteira sabiduría. Nós só temos que pasar no momento oportuno. É como a vida mesma, chea de sorpresas inesperadas que nos fan cavilar, lembrar e en definitiva, aprender.

Ahí quedan os caracois se é que consigo facerlles sair dalgún sitio.