FROL DE KIWI

Mañá de domingo primaveral, entre morna e grisácea. A horta é o primeiro destino. Normalmente miro, sin ver demasiado. Só unha ollada panorámica para decatarme se a terra está mollada, se choveu pola noite,se precisa rego. Azuleaban as patacas despois do rocío de sulfato que lles dín á noitiña. Dóeme velas enfermas e medio queimadas despois de adicarlles o meu tempo escaso. Quixera resucitalas e convidalas á vida novamente pero eso é cuestión de sorte.
Xa ben entrada a mañá e despois de deambular pola horta facendo recados urxentes que me reclaman ora aquí, ora acolá.... deparei no kiwi e vin que tiña frol por primeira vez en tantos anos dende que os plantei. Era o kiwi macho o que me sorprendía con esa frol que eu mesmo descoñecía e que me encheu de ledicia. As femias ainda non están preparadas fisicamente. Precisan de crecimento, sol, tempo, coidados.... Pero cando todos eles teñan frol, entón poderá ocurrir o miragre de enxendrar os primeiros kiwis e faranme moi feliz.
A horta reconforta os sentidos cada hora do día. Un montón de satisfacións xunto con outro montón de deberes que facer. Nunca se acaba nunha horta. Sempre hai algo que precisa axuda inmediata: guiar unha nova parra, quitar herba de aquí, de alí... atar, postear.....
Eu nacín para hortelana e para poeta pero perdinme no camiño entreténdome con moitas outras cousas e agora todo está descoidado e a monte!
Quixera adicarme a unha cousa concreta, facela ben, especializarme nela... pero é imposible; vexo que nacín para moitísimas cousas imperfectas por non poder darme a elas. Xa me decían, con razón, que "quen moito abarca, pouco apreta" pero eu saía con que " vale mais páxaro en man que cento voando", e así me vai. E aquelo de que "a quen madruga, deus lle axuda..." Todo iso eu teñoo moi en conta e non me da o día para mais e non fago os deberes todos.... e antes, moito antes, non  pensaba deste xeito, parecíame que ainda me sobraba tempo para perdelo. Agora, a sensación esa de non saberse con toda unha vida por diante.... méteme presa, mesmo me inqueda, me altera os nervos e me crea ansiedade. Eso non está nada ben.
Pois deixo aquí as froles de kiwi macho para quen queira disfroitar da súa fermosa presenza.

E recomendo ler, case con obriga, o libro de Eric Fromm  "EL ARTE DE AMAR"