Que eu me lembre, sempre chegóu a primavera sen apenas darnos tempo a decatarnos. Unha mañá, atopámonos coas primeiras flores e rebulir de paxaros e esa morned que nos embriaga dende as primeiras horas.
As miñas árbores están en flor. O marmeleiro é a primeira vez que as deixa ver. Preludio de marmelos e de marmelada....
Noa, nai por segunda vez, optou pola "política do fillo único" como os chineses. Será porque tamén ela percibe a crise. Ten un cachorriño de apenas unhos días. É case da mesma cor que ela e está xa moi grandiño, (con tanto leite todo para él....), criarase nun plis plas.
Hoxe fixen a plantación de flores de balcón para adornar as ventanas desta casa de pedra recien descuberta. Gústame rodearme de cousas que me fan a vida mais liviana e agradable. Tamén aquí no campo, e precisamente por eso, pódese disfroitar da fermosura da natureza que ten tanta gama (alta gama) para facernos sentir ben e relaxados. Cada vez menos me gustan as cidades e a vida que nela se leva. Cada vez mais, sinto o placer de sermos poucos e de ter tanta amplitude de mira para tender a ollada e descansar no silencio tan apreciado no mundanal ruido das urbes. É Semana Santa, vacacións, movida para moita xente que busca algo diferente, cambiar a cotidianeidade... Eu non podo facer eso ainda que quixera e non por eso me conformo con quedarme na casa simplemente, senón que disfroito poder estar xa situada nese mundo de sosego e de calma que me brinda o que me rodea. Tamén é verdade que xa viaxei o xusto e no xusto tempo, tamén é verdade que me queda moito por coñecer, pero como non é posible coñecer o mundo enteiro, nin outros mundos no amplo universo, pois teño a sensación de que xa me din o ansiado paseo polo planeta como para non añorar esas viaxes tan desexadas por outra xente. Tampouco pecho as posibilidades de seguir explorando o mundo noutro momento mais propicio pero, de momento, síntome feliz coidando de un pai case centenario, dunhos animais tan bonitos que me alegran a vida, dunha horta que me recrea a mans cheas e desta casa que me tocou ir transformando para mellorala, legado dos meus pais, que irá pasando de xeración a xeración, co que cada unha foi aportando.
Mágoa que a casa de Brañas desaparecese ao ampliar a estrada.... pero no meu recordo quedóu desta maneira:
Hai unha casa en Fonteo
toda vella e afumada
cunha escaleira por fora
e coa porta ben pechada.
Ten ao pé unha figueira
que da figos cada ano
e tamén ten unha horta
que ainda chora polo amo.
Esquecida alá nun curro,
a cociña de lareira
durme entre das cinzas mortas,
xa non ruxe a garmalleira.
Estarán alí ainda
o vello escano e a artesa,
a lacena do touciño,
o pataqueiro e a mesa.
Esto foi escrito fai polo menos corenta anos!!!!!
Feliz tempo de primavera para tod@s
Lembrasme co artesa cando faciamos o pan co fermento.
ResponderEliminarPola miña vida sempre ata agora fora da miña terra xa case que non sei cal e pau ou carabullo, dende que andaba a o "caruncho" non voltei a por estos meus lares; así que terás que perdoar que fale en castelán ainda que que para camiñar leve un pau de sanguiño ou se cadra o de salgueiro.
gústame o teu blog , voltarei.
Un bico
Graciñas polo teu comentario. Hoxe tamén eu visitei o teu blog cargado de sentimento, de fermosos poemas onde se pousa a nostalxia. Pois si que debe facer tempo que non pisas estes lares e ainda que o fixeras, xa non estarían alí o escano, nin a lareira, a non se que foses ao museo.
ResponderEliminarTamén eu voltarei polo teu "lar" para ler con mais calma.
Saudiños
¡Ola Bea! ¡Que linda entrada- canto me gustan estas letras! Como ben di André, cantos recordos nos traes coas lembranzas da artesa e outros cachivaches de nos os labregos. ¡Precioso poema encántame!
ResponderEliminarTen ao pé unha figueira
que da figos cada ano
e tamén ten unha horta
que aínda chora polo amo.
Esquecida alá nun curro,
a cociña de lareira
durme entre das cinzas mortas,
xa non ruxe a gramalleira.
A casa donde eu nacín tamén tiña a figueira! e máis un laranxeiro o pé da porta, a lareira, a gramalleira, e todo o que contas neste poema.
A pesar de toda a modernidade, eu voto de menos aquel tempo.
Ben Bea, tes razón en todo o que comentas, a primavera e máis bonita quizais aí en ese recuncho marabilloso de donde vives ti, en medio da natureza, todo florece... campos e montes, as árbores, todo florecido donde se respira aire limpo e perfumado de todas as flores.
Haber se podo ir este verán- ata ese recuncho fermoso e darmos un abrazo palpado. O de viaxar, anque xa o houberas feito, volveras cando che sexa posible, xa sabes o tempo pon sempre as cousas no seu sitio.
E non me alargo máis. So deixarche unha aperta ben apertadiña. Se moi feliz.
Ola Marina,
ResponderEliminarCómo se nota que ves inspirada desa terra de sorrisos, de sol, de palmeiras e luz a raudales.
Eu nona cambio por esta, dende logo, pero está ben darse unha volta de vez en cando para deixarnos levar do desenfado das súas xentes.
A min encántanme as cousas de antes, e de feito, vounas sacando todas da hucha para disfroitar das poucas que ainda se conservan, pois perdéronse tantas.... Xa ves, dese poema non quedou a realidade, só quedou a lembranza.
Entrarei no teu blog de contadiño para ver que nos deparas.
Pois aquí é mais fermosa a primavera que o verán. Eu, de tí, non agardaría ao verán par vir.
Aperta ben forte.
Gracias Bea, haber o que podo facer. Tes toda a razón de non cambiar o que ai por outro lado, por o que temos na nosa Galicia. O- que, ocorre e que saímos para deixar un pouco a rutina diaria e tamén saír do noso clima máis frío para respirar un pouco a brisa e sol do Mediterráneo.
ResponderEliminarUnha aperta ben grande. Se moi feliz.