COMO O CAN E O GATO

Comeza o verán e con él, aparecen os animais abandonados por estas aldeas de vales e montes. Lugar idóneo para deixalos sen posibilidades de retorno. Vense cans grandes e pequenos deambulando polas estradas e camiños, entrando nas hortas e arredor das casas, buscando comida, agarimo, buscando os seus desalmados donos e donas... Entre eles hai cachorriños que choran desconsolados ao verse así, sen un sitio a onde ir, sen as súas nais, deixados da man do Universo. Algúns teñen sorte e consiguen conmover algúnha alma caritativa, que as hai, e atopa quén o acolla e o coide como se ten que coidar un animaliño así.
Era na Marronda. Pasaba casualmente por alí nun coche cando apareceron tres canciños. Dous eran iguais. Un deses, seguíu o coche. Foi o afortunado. Logrou convencerme de que por algo se arriscaba, fose como fose, a correr a sorte de ser atendido e recollido. Era o afán de supervivencia. Eso move montañas como a Marronda mesma. Subino ao meu colo, agocheino no chuvasqueiro e así, chegóu ó seu novo fogar. Era unha cadeliña nova pero xa adulta. Decidín chamarlle Noa.
Pasaron apenas unhos días, cando paseando con Noa por aquí, perto da casa, ela olfateou algo na cuneta. Por mais que eu insistira, ela quería seguir o rastro de algo que se estaba movendo por alí. Ante a miña sorpresa, tratábase dun gatiño moi novo, apenas destetado. Era mareliño e de dúas cores. Tal vez un macho. Deixóuse coller e acariciar. Leveino tamén como puiden. O último tramo, a poucos pasos da casa, foi polo seu propio pé e deixouse entrar na casa, xunto con Noa.
Enseguída lle preparei aloxamento. Un cesto redondo con un coxín serviría de cama, ao lado da cadela. Pensei se lles gustaría compartir cama pero Noa non estaba pola labor. Collín caixiña con area que eu tiña dos restos dunha obra e dinlle de comer pan con leite un pouco morno. Comeu con ganas e sen vergoña. A cadeliña ollaba para este novo inquilino e mesmo parecía que lle quería comer as sopas polo que lle din algúnha a ela tamén que engulíu con pracer, cousa que non fixera antes. Debe ser verdade eso de que para aprender a comer hai que ter compañía.
Xa levan xuntas unhas cantas horas. Ainda que Noa está moi celosa, permítelle arrumacos e comparten silla e moitísimas caricias que lles veñen de todas partes. Andamos todos a duas mans, unha na cadela e outra no gato, (é gato). Pensara xa nun nome que lle fose ben ca súa cor, pois ata os ollos os ten da mesma cor que o pelo, cor de mel. Así que pensaba poñerlle Blondy, pero teño unha duda, non sei se é axeitado para un gatiño. Teño que consultar diccionario.
Hoxe pasarán a segunda noite xuntas. Dende logo o de compartir xoguetes ten moito que mellorar. Noa colle todo o que lle dou a Blondy, ata o novelo de lá.
Esta mañá, merquei area perfumada e os Friskis junior. Facíame tanta ilusión ter un gatiño que o Universo proveeume con ún deste xeito tan romántico.
Agora teño can e teño gato e espero que non se leven como can e gato, senón que a concordia, a paz, a convivencia reine nesta nova familia.
O Segredo está funcionando. Para mais, esa mesma noitiña, cando abrín o libro antes de ir durmir, atopei esta frase "Cuando acaricio a mi gato, siento verdadera felicidad. Cuando paseo por la montaña siento verdadera felicidad" Jack Canfield