A TRAVÉS DO EO

 

Así estaba a praza do Cádavo, (Valeira / Baleira) cando cheguéi pouco máis das dez e media da mañá, carregada cos bártulos para ocupar un stand nesta mostra de productos que teñen que ver co río Eo na súa traxectoria de 81 kms ao encontro co mar en Ribadeo.

A carpa na que tería lugar a degustación de mexillóns e xoubas,  tiña os fogóns preparados  para cociñar tanta fartura que nos agardaba logo de escoitar a charanga Louband que animaba o ambiente na praza e mesmo baixo a carpa cando a chuvia empezóu a desfacer a festa. 

Ao final so ocupamos tres dos cinco stands que estaban preparados. Faltóu xente, tal vez por mor da chuvia ou do cansazo. Así que os primeiros fomos Ovapiscis e o noso stand de libros de Antón Cando e Beatriz Pin no que non podía faltar o que escribimos xuntos:  Entre Nós e o Eo, que era o que máis tiña que ver co evento.

Aquí estamos co madrugador Jesús da Ponte,  case centenario, que veu acompañado da súa coidadora, unha moza colombiana moi animada e festexeira que o leva a todo canto evento hai en Valeir /Baleira e así ambos se adivirten.

Logo foron chegando familiares que nos acompañaron e sacaron moitas fotos cos nosos libros e nos mercaron tamén algúns que levarían para Barcelona, para agasallar a amizades e para telos na casa como un bo recordo.

Aquí estamos con Sergio, do Val de Arán, e Mónica Pin. Ambos trasplantados de ril varias veces; sete no caso de Sergio que é un valente e conduce dende Catalunya á Galiza todos os veráns. Ten saído nos medios do país por este motivo dos numerosos trasplantes. O último foi grazas a un irmán donante. Traballan pola causa de donacións de órganos tan necesarios e escasos. Todos os anos editan un calendário con fotos e textos sobre este tema para sensibilizar a poboación e darlle visibilidade.

Amenizado pola charanga Louband que tocaron e bailaron para o público, sen pausa e movéndose por todo o escenario, vestidos como se ve na foto e que nin a chuvia os arredóu de seguir tocando, mesmo debaixo da carpa que xa empezaba a estar chea de xente que viña á degustación oferecida de balde para quen quixera mesmo repetir unha, duas ou tres veces. Eu fun unha que aprendín de contado esa maniobra de ir comendo e poñéndome de novo na rea e así ata que quedei farta.

O alcalde de Valeira / Baleira , Ángel Martínez Puga, tamén pasóu polo noso stand e mesmo nos mercóu un libro e dixóuse retratar con Antón e comigo.

Os de Ovapiscis levaron un acuario cos seus alevíns e con ovos que poden vivir sen estar na auga.

As futuras troitas, movíanse sen parar, como aprendendo a nadar despois de ter saído dos diminitos ovos de cor laranxa e forma redonda. Tamén trouxeron os seus dous cans que son moi entendidos na materia.

Logo da degustación, volveron  tocar os de Louband para bailar o comido mentres, fóra da carpa caía a chuvia a pracer, nunca mellor dito, porque os lumes hai que apagalos dende o ceu cando dende a terra nada se pode facer.

E así remata este día festeiro e divertido que sube un pouco os ánimos antes de poñer o pé en setembro e ir camiño do inverno, paseniñamente, como quen non quere a cousa, pero sí, xa imos cara ao longo inverno que nos espera neste lado do mapa.

E por se nono contei ben, aquí está a prensa para darlle un toque diferente.

FEIRA DE ARTESANÍA

 

 A Feira de Artesanía de Castroverde vai polo seu XVIII aniversario e cada ano hai algo novo que admirar.

Esta vez, a asociación cultural e musical Zucurrundullo tiñan preparada unha recreación musical teatral do que foran as feiras  antigas cando os cegos tocaban o violín e o criado do cego levaba as coplas que cantaban acompañándose da música e que vendían aos feirantes. Nelas narrábanse historias do lugar, historias boas e malas que perduraron no tempo grazas ao traballo de recompilación que fixeron algúns músicos e historiadores.  Eran, normalmente, as mulleres as que levaban os productos da horta e dos animais domésticos e os homes máis ben se encargaban de vender gando maior, como os xatos os cochos e as mulleres, as galiñas, coellos... 

Nestas feiras alén da compra- venta tamén se ía a socializar, a buscar mozo ou moza, a criticar uns aos outros, e pasábano ben. Logo sempre se lle daba alegría ao corpo comendo e bebendo o que por alí se encontraba como polbo, roscas, pan de trigo, que daquela era moi aprezado.

Se tivera que destacar algo desta feira, sería o pregón que deu unha muller, Pilar Alicia Carballedo Portela, nada en CastroVerde e filla dunha veciña miña que se foi antes de tempo e a que ela adicóu o seu pregón, que fixo fincapé no esforzo que as mulleres das xeracións anteriores fixeron para que as súas fillas e fillos cumprisen os seus soños e fosen o que querían ser. No seu caso, ela sempre quixo ser xornalista e cumpríu ese soño.

Nestas feiras pódense ver os distintos oficios que había en tempos pasados e que aínda seguen vixentes grazas a que algúns artesáns os seguen practicando e os poñen en valor, como son os zoqueiros, ferreiros, albardeiros, costureiras, ceramistas, panadeiros...

Unha característica desta feira de Castro Verde que non teñen outras son as chamadas "pendellas", que son construccións feitas para vender. Están construídas de pedra e lousadas. Teñen unha especie de mostrador tamén de pedra no que se amosan os produtos  (vendedor do lado de dentro e compradores do lado de fóra).

O que máis abonda hoxe en día son artesanías

populares como o traballo do liño, lá...obxectos elaborados en madeira, metal, textil...

E non só se limita a obxectos útiles ou decorativos senón que a gastronomía está por todos os lados. A máis salientable é o polbo á feira, o churrasco, os queixos, os embutidos, o pan, os doces, as bebidas, o mel...

Pero tamén hai libros. Libros de Vello, e libros de autores e autoras dos nosos tempos. Concretamente hai un stand adicado aos libros recén saídos do forno que me deu aconchego, e xunto con outros compañeiros e compañeiras ofrecemos tamén outro aspecto da nosa cultura. Tamén se venderon xunto cos libros, marcapáxinas con múltiples deseños que tiveron moi boa acollida.