CHAMADA DO MAR

Dous meses e meio sen facer unha viaxe de lecer. So pequenas saídas para mercar comida ou para ir á botica. Despois, sí, moitos paseos diarios polos arredores, acompañada de Nóa, a miña cadeliña.
Hoxe, déronse as circunstancias perfeitas para achegarme á costa a ver o mar: mes de confinamento interprovincial ainda, altas temperaturas, sol na Mariña... Un día ideal para pasear pola praia, sentir o bico do mar, arrecender a súa brisa mariña, escoitar o son das gueivotas.... Nono tiven que pensar! Ainda que me preguntaba se sabería levar o coche por esas paraxes. Pero unha vez que tomei a decisión, nada puido determe. Con música na radio, escoitando Anduriña de Xoán Pardo, era como emprender unha longa viaxe polo oeste pero con fondo verde, papaventos xigantes, altas cumes e moitas flores. De novo sorprendeume a vista das chamadas "casas coloniais". Non son o estilo de casas galegas, senón de alén mar, da América conquistada, á que emigraron as nosas xentes e que trouxeron eses modelos de arquitectura copiados dalí, porque lles gustaba, por destacar, por a saudade que sempre acompaña os/as galegos/as que andamos polo mundo, aprendendo, copiando, facendo nóso o que é alleo e levando tamén o de aquí para alá. Fusionando e globalizando.



A esas hora da mañá, apenas había xente na praia. A distancia podíase gardar sen problema. Con mascariña só atopei outras duas persoas. Fíxenlles un guiño de complicidade. Pareceume que o correcto sería levala, tal cómo a norma indica, pero aquí, sempre se fixo pouco caso ás normas, ainda que son para que se cumplan. O feito de seguir as normas, denota responsabilidade, disciplina, acatamento, respecto por ún/unha mesmo/a. Pois se non se cumplen, estamos faltándo ao respecto ás demais persoas e poñendonos en perigo. Eso é algo que non levo ben neste país. Cando andiven por outros, observei cómo se facía turno para todo, cando aquí non entendiamos deso. Levamos moito retraso na educación cívica!



Pero voltando ao mar.....pasei hora e media camiñando pola veiramar. As ondas chegaban con forza e explosionaban en milleiros de gotiñas, que espero estiveran exentas de coronavirus. Respirar o seu iodo era como ousixenarse por dentro, onde a ferruxe comezaba a facer estragos. O sol acompañaba e pegaba con ganas, como poucas veces pega neses lugares do norte de Lugo. Souben escoller o día apropiado! Case nunca atino, cando, nos veráns, fago outras escapadiñas de cando en vez. É pasar Lourenzá, e xa todo se volta grisallo coa névoa. Mesmo dan ganas de dar a volta.
Cando empezaba a vir mais xente, decidín deixar a praia. Non me apetecía bañarme ainda que a auga estaba boa para a época do ano.
A falla de costume xogoume malas pasadas. Cando xa arrancara, decateime que me faltaba a riñoneira onde tiña o teléfono, carteira.... Din a volta e mirei ben se me caéra onde tiña o coche pero nada vin. Ata que apareceu dentro debaixo dunha bolsa.
Aproveitei para ir ao supermercado e alí, con tanto xel, luvas e bolsas, levóume todo o dobre de tempo. As pegatinas dos prezos dalgúns produtos quedaban pegadas ás luvas, as bolsas....E non sabía a qué atender, se a manter distancias, ou poñer as pegatinas no seu sitio....
Logo de sair ben desta proba, xa enfilei cara o meu lugar de orixe, escoitando música de novo. Co aire acondicionado posto, cousa que nunca utilizo, pero era tanta a temperatura dentro do coche que case me asfisiaba. Fun chegando para xantar, á miña casiña de pedra, onde non se nota o calor. Case hai que poñer xersei dentro. Así rematóu esta escapadiña tan desexada que me fixo voltar un pouco a "nova normalidade" á que temos que ir afacéndonos.