A MIÑA BISAVÓA, PEPA

Manuel, Pepe, Inés, Natatia, Avelina, Soledad, Pepa

Nun lugar da parroquia de Fonteo, chamado Castiñeiras, vivía unha

moza chamada Pepa. Tiña dezasete anos cando aconteceu o que vou

relatar. Andaba cas ovellas no monte e pasaba o tempo zurcindo

roupa, e cantando, xa que tiña moi boa voz e sabía moitas cantigas

Perto de onde pastoreaba vivía Benigno, un mozo maior que Pepa, e que

ía de caza por onde pastoreaba. Gustáballe escoitala cantar e. ainda

que tiña moza, coa que pensaba casar, fóronselle os ollos para a rapaza

que era mais xoven ca él e estaba na frol da vida. Benigno era de casa

grande, a casa de Estornín de Riodecastro e tiña, como digo, moza tras da

serra.

Non sabemos cómo acontecéu pero Pepa ficou en cinta e trouxo ó mundo

duas criaturas, duas nenas. Unha delas morreu, seguramente no parto. A

outra, Soledad, foi a que sobreviveu e veu ser miña avoa.

Despois desto, Pepa, andado os anos, xuntouse con Manuel, que era do

Estornín, pero nada tiña que ver o lugar de procedencia co nome da

casa de Benigno de Riodecastro.

Non sabemos se chegaron a casarse pero sí que vivíu con Pepa, facendo

as veces de pai de Soledad.

Miña avóa Soledad, casóu con Leonardo, que era de Fonfría, do concello

de Pol. Adicábase á facer obras, zocas, carpintear e chegóu a ir a Cuba

para gañar, sen moito éxito, co fin de amañar a casa e criar tanta familia, xa

que tiveran alomenos sete fillos. Deles

tres eran mulleres, ( Inés, Natalia, que foi miña nai), e Avelina) e catro

homes, Pepe, Alfredo, Salvador e outro, Paquiño,  que morrera xoven.

Benigno, como dixen, tiña moza coa que pensaba casar, e ésta, cando

soubo o sucedido, nono deixóu, como se poidera pensar, senón que lle

puxo unha condición: casaría con él, se miraba pola filla espúrea o

mesmo que polos deles propios se chegaran a telos. Merece ter en conta

a actitude desta muller que defendía, sen darse conta, os dereitos

doutra muller, xa naquela época.

De ahí que en paga de se levaren mal polo acontecido, pasaron a tratarse

como da familia o resto das suas vidas.

Benigno e a sua muller tiveran varios fillos, pero o primeiro, José, sempre

acompañaba á Soledad para iren ás festas, para que non lle faltara un

irmán que velara pola sua seguridade.

Todo esto, en vez de suscitar a carraxe, fixo que simpatizaramos ca

familia de Benigno. Por certo, unha neta dél, Beatriz, que nacera en

Mexico foi miña madriña e un neto, Chavo, o meu padriño, así como

outro, tamén Benigno, apadriñóu unha neta de Soledad, miña prima

Marisol.

Na nosa familia houbo quen quixo ocultarlle aos fillos esta historia

e outros non lle deron mais importancia que a que tivo e por eso fun

coñecedora dela por boca de miña nai Natalia, nome que tamén veu

desa familia, que estiveran por Mexico e traían nomes bonitos de por

alí, como o meu, Beatriz.

Sempre se mantivo a relacción. No cemiterio de Fonteo, descansan unhos

ao lado dos outros, estas duas familias. A sepultura de Benigno, está ó

lado da de Soledad, sua filla.

Por eso, ás veces tamén lles levo flores. Ainda que teño un “algo” de que

Benigno preferise a sua moza, que era mellor partido, e eso naquela

época mirábase moito, pero a quen deshonrara fora á miña bisavoa

Pepa.

Polo tanto, entre Pepa e a miña avóa Soledad, só había dezasete anos

de diferencia entre nai e filla. Por eso, cando as vía nunha foto ás

duas, non sabía ben quen era aquela muller que parecía da idade

da miña avóa. Agora xa o comprendo mellor.

Quixen deixar aquí constancia desta historia para quenes veñan

atrás.

Na familia houbo outro caso de xemelgos e xente que canta tan ben

que mesmo poideron adicarse a cantar como profesión pero nono

fixeron.

Non sei se aquela fora unha violación consentida ou forzada, ou unha

aventura mútua, quén o sabe a estas alturas?

pero, fose ou non, eu son descendente daquela relacción frustrada.

Reverso da foto de familia.