www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

mércores, 14 de decembro de 2016

VOAR PARA VIVIR




Voar sen límites, como voan as aves,
percurando novos destiños,
sen importar fronteiras
nen liñas divisorias,
sen atarse a nada, sen xustificar
seguindo o instinto ,
as necesidades básicas,
deixando atras lugares e neais,
sen calendarios, mapas ou satélites
que guien a sua marcha,
so un cambio no ceo, un sinal
e un punto no hourizonte
un bater de ás, sen equipaxe
que levar, todas a unha,
poñen rumbo á felicidade, sen mais.






10 comentarios:

  1. Poner rumbo a la felicidad, sin más.

    ¡Qué bello destino para la vida
    que hermoso destino para la alegría!
    ¡Que enorme utopía!

    El corazón del hombre tendría que soltar todo el lastre que llevamos tras de nosotros. Hemos creado un mundo de falacías, y de tal manera embrollamos todo lo que tocamos, que resulta muy difícil imaginar ahora que, en algún momento de nuestra vida sobre la Tierra, fuimos inocentes, felices con disponer de alimento, amar y construir nuestro nido para criar a nuestros hijos.

    ¡Dios mío, cuántas ideas has germinado en mi mente con tus evocadores versos. Nuestra especie necesita humildad, amor, no ambicionar riquezas, contentarse con lo básico y aprender a amar y valorar la naturaleza.

    ¡Vaya rollo que te acabo de largar! Perdona pero cuando me pongo está visto que me cuesta parar.

    Me ha gustado mucho que nos muestres tus dotes de poeta con todo el sentimiento, la delicadeza, y el simbolismo que hay en esos versos.

    Un abrazo. Franziska

    ResponderEliminar
  2. Este comentario foi eliminado polo autor.

    ResponderEliminar
  3. Hola Bea. Desconocía tu lado poético. La verdad que es muy bonita tu inspiración por la vida de las aves. Tiene su realidad siempre van de un lugar a otro sin rumbo y viven libres... Como la canción de Nino Bravo.
    Libre como el viento quiero ser libre...
    Las fotografías preciosas.
    Un abrazo muy grande.

    ResponderEliminar
  4. Lindo.
    Aproveito também para te desejar um belo
    natal e uma boa entrada de ano.
    Abraços
    janicce.

    ResponderEliminar
  5. Hola, querida Bea!

    Volar es mto bueno. Nos transmite liberdade e leveza de cuerpo y alma.
    Adorei tu poema, tus "lerias" (risos).

    As imagens estão preciosas.

    FELIZ NAVIDAD Y VENTUROSO ANO NUEVO.

    Besos, amiga!

    ResponderEliminar
  6. En los últimos momentos porque yo estoy casi siempre luchando a manotazos contra el tiempo que, tengo que reconocerlo, cada vez me parece que dura menos un día.

    Querida amiga, estoy pasando a toda prisa por todos los blogs -o al menos esa es mi intención- y dejando en ellos una felicitación. Tampoco puedo faltar en el de esta generosa amiga gallega que se nos ha mostrado como una poeta y por lo que yo aún valoro más su amistad.

    Qué puedo decirte que tú ya no sepas que voy a decir, que siempre sean para tí días de Navidad y que el año 2017 realice tus mejores sueños.

    Un abrazo.Franziska

    ResponderEliminar
  7. Ola de novo, para deixarche un aplauso moi longo por ese poema que me parece un canto a vida un bater de as un levantar de vos sen mirar atrás na busque-da de novos soños. Que fermoso e soñar cando aínda se está a tempo.
    Déixoche a miña felicitación por esa inspiración máxica. Sigue esa ruta que vas por bo camiño. a imaxe e preciosa.

    Biquiños, reíña.

    ResponderEliminar
  8. Fermoso poema!!,...e tamén auténtico, vai contigo. Paréceme que se pode voar sen moverse, de feito os proxectos de cada día son pequenos voos. Un deles é a túa forma de entender a relación co entorno, coa aldea e a parroquia. Sei que tes unha actitude moi positiva de cara ó futuro do monte en man común, vendo e entendendo o que aporta, e preservando a súa importancia para o futuro. Estamos nun momento de crise, a todos os niveis, penso. A sociedade perdeu referentes, aquela vella Europa do benestar social, da cultura estase a derrubar. E nun plano persoal, son tantas as persoas que tras estudar están no paro ou subempregadas, tantos pais decepcionados co futuro dos fillos, que finalmente a desilusión estende un manto que afoga proxectos sociais, esperanzas individuais e loitas polos valores eternos. Un deles é a natureza. Nesa loita, nese voo estás ti, moi centrada, sen deixar que o momento que nos toca apague a túa luz. Parabéns, poetisa!!!

    ResponderEliminar
  9. Aquí falta un comentario que deixei antes do que vexo agora. o por gue non o sei!.. Un biquiño. Bea.

    E dei un repaso en no vexo ningunha entrada que eu no deixara unhas letras, houbo un tempo que estiven mal e no entrei en ningún, pero a ti sempre, ou paréceme, corríxeme se non acerto.

    Pasa que en algunhas deixei poucas letras por non ter gana de escribir nin para min nin para outro, e aínda hoxe me costa, as veces quédome sin palabras como en Blancos e non sei que dicir, e triste pero e a verdade. Biquiños.

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.