CON MIÑA NAE

Semella que ainda foi onte cando celebrabamos a comunión do Joam. Aquel ano, quince de agosto, había seis rapaces/as na aldea para facer a comunión. Nunca mais voltou a darse esa coincidencia. Lembroo como algo moi fermoso. Aquel altar adornado con frores brancas, rodeado de xuventude, todos da mesma idade, cos seus traxes a cal mais bonito. As familias e amizades desbordabamos a igrexa e ata Don José, o párroco, deulles a cada un algún diñeiro porque para él tamén foi unha ocasión especial. A proccesión arredor da igrexa tiña un encanto  e un siñificado diferente a outras veces. Facía un bonito día de verán e na aldea había festa.
Eu quixen que a comida se fixese na casa, no antigo local da taberna. Ainda tiña as estanterías arredor pero miña nai e mais eu, cubrímolas con cortinas brancas e parecía un salón de restaurante. Eramos unhos trinta convidados e toda a comida a fixeramos nós.
Fotos e mais fotos e vídeos farían daquela ocasión algo transcendente. O primo de Madrid, Sebastián, fixéralle a Joam unha reportaxe fotográfica, en calidade de agasallo, nos sitios mais emblemáticos da aldea, ou sexa, os prados!. Joam deitado na herva, Joam arrimado a un castañeiro, Joam no columbio do prado dos primos.... O seu traxe beige, da orde de Santiago, destacaba entre tanta verdura. Foi todo un traballo de pacencia pousar e fotografar ata conseguir as mellores imaxes.
Lembro a querella que tiveran entre os primos pequenos e mais él. Subido a un castañeiro, o Joám, que deseguida se desprendera do traxe de comunión para trocalo por un de camuflaxe do comando que capitaneaba, armara unha boa liorta que o faría chorar nun rincón do seu cuarto onde buscara refuxio. Eu nunca cheguéi a entender qué pasara realmente, por qué pelexaban.
Aquela querella, marcóu un antes e un despois nas relacións de familia. Sinto que se perdera a amizade entre unha curmán moi querida e mais eu. Ainda que non acredito que fose por aquel motivo senón por outros que derivaran daquel.
As fotos, como é normal, foron parar a un album especial de comunión. A veces gústame recrearme no pasado e abro un dos álbuns de fotos antigas. Foi así cómo me fixéi nunha das fotos da comunión na que estabamos unha parte da familia, entre a que nos atopamos miña nai e mais eu, unha ao carón da outra. Pensei que a cara de felicidade que ambalas dúas compartiamos era reflexo dunha sintonía que sempre nos uníu e que aprecio dende a distancia, agora que ela xa non está. Miña nai era unha muller moi positiva e alegre. Nunca lle faltaba un sorriso e mesmo unha gargallada para calquera. Era pronta a harmonía e tiña don de xentes. Por suposto que tería os seus detratores, como é lóxico, pero a maioría da xente lémbrase dela como unha muller amigable, complaciente e sacrificada polos demáis.
Indo mais lonxe na distancia e seguindo coas comunións, tamén ela me fixera a min o vestido que levei na miña. Adicaralle moitas horas de traballo a ratos perdidos. Para que non llo mancharan as moscas, tíñao sempre tapado cunha saba branca. Levaba un can-can por debaixo e unh armazón feito de cartón ríxido que lle daba  unha forma acampanada. Todo estaba almidoado e adornado con encaixes e abalorios, mesmo a limosneira era de puntillas e perlas.  Non faltaba detalle. Na miña comunión, eu recitara unha poesía que aprendera para ese día, subida nunha mesa cuberta con saba branca, alí, diante de todos, xunto a igrexa.
E para que as fotos semellaran fotos de estudio, ela preparara un fondo de cortina estampada en frores para que non saíse nada que poidera afear a imaxe e restarlle protagonismo á miña persoa e poder lucir o traxe, obra de arte que ela elaborara con tanto amor e sacrificio. Eso é unha verdadeira nae, que da todo por os seus fillos e séntese orgullosa de ser sua nae.
Quero adicarlle este post como un agradecemento póstumo e compartir con ela o sorriso que convida a vivir e disfroitar dos pequenos grandes momentos que a vida nos depara. A nae, penso, fica no recordo para sempre porque foi o mellor que nos pasou: deunos a vida!