O DIA NO QUE DEVIÑEN LICENCIADA EN ANTROPOLOXÍA

Este, é, sen dúbida, un día importante na miña vida. Dende sempre, quixen facer estudos na universidade pero as circunstancias non mo permitiron ata que andados os anos, tomei a decisión de facer realidade algo que tiña pendente conmigo mesma. Así empecéi a estudar Antropoloxía Social e Cultural pola UNED. Foron nove longos anos de dedicación a tempo parcial, compartido co meu traballo como mestra, coidado dos meus pais e tareas múltiples das que non nos podemos librar quenes temos ademais unha horta que coidar. A experencia foi enriquecedora en tódolos aspectos xa que me sinto con moita mais axilidade mental e con unha autoestima mellorada por ser capaz de ir superando retos que se me plantexaban difíciles pero non imposibles. O resultado compensa con medras todo o tempo empregado na tarefa do estudo, privándome de diversións ou actividades que outra xente podía facer. Limitando un tanto a miña liberdade pero desciplinándome en todos os sentidos. Xa sei que non é mais que un "título" que pendurar, ou non,dunha parede pero, no fondo, foi toda unha transformación no pensamento, na maneira de ver o mundo, de encaixar novas perspectivas e coñecementos que agora terei de ver qué facer con eles. Dende logo que non penso quedarme ahí, parada, como se rematase algo que xa non precisa de mais atención. Pero non, todo o contrario, ábrenseme camiños e novas posibilidades de seguir cultivando a miña mente e de vivir experencias novas, que non son outras, que as vellas, disfrazadas, pois eu nunca deixei de sentirme exploradora, aventureira, no senso de probar todo o que ofrece o variado mundo, escollendo, eso sí, aquelo que me atrae mais. Pero o que mais me agrada, é o feito de sentirme "capaz" de sacar unhos estudos que requeriron moito esforzo a nivel memorístico e de comprensión e interpretación. Asimilar conceptos, descriminar contidos, escoller aquelo que é o importante. Ler e ler entre lineas e pasar de non entender nada a poder medianamente sacar algo en limpo en materias como a filosofía que se me presentaba como algo intelexible á primeira vista, e a segunda e a terceira..... ata que empecei a ver un pouco de luz. Unha das materias que mais me gustóu foi Hominización. Sentía, dende sempre, moitísima curiosidade polos nosos oríxens, pola nosa evolución como humanos. E ainda que a confusión é parte do moito investigado, podo sentir que teño unha idea mais clara de como foi a nosa traxectoria por este mundo que habitamos. E cando visitei o DOMUS (museo de A Coruña) puiden entender algo mais e sentir que precisaba un día enteiro para ver o museo. A xente que me brindou apoio, os menos, sempre foron o pulo que tiraba de min. Os que mesmo me desanimaban pensando que á miña idade..... que na miña situación.....qué para qué????? Pois si, para moito. Comprendo o seu punto de vista pero cada persoa somos un mundo de desexos, emocións, sentimentos, aspiracións.... que constituen o noso Ego e sabemos ben por qué o facemos, as razóns que temos para empeñarse en algo costoso pero, sen dúbida, moi beneficioso, agora que ademais estase a falar de envellecimento activo, de cómo poñerllo mais difícil ao mal do Alzheimer..... Dous cursos de verán estanme a agardar: un en Tui, sobre turismo e outro en Lugo sobre emprendedores. Síntome identificada coa temática dos dous, pois, agora tamén, á miña idade e circunstancias metinme no mundo do turismo, que sempre me gustóu e no que traballei cando estudante e mesmo me criei nel xa que na miña casa, na casa que agora teño como de turismo rural, foi na época dos meus pais, unha pousada, cantina, tenda.... E sobre emprendedores, penso que non hai idade límite para sentirse emprendedor ou emprendedora! A vida, que eu saiba, só se vive unha soa vez. Aproveitar o tempo é algo que ten sentido se se quere morrer dicindo a frase célebre: CONFESO QUE TEÑO VIVIDO!!!!