SARRIA - PORTOMARÍN (Camiño da auga)

Terceira etapa do camiño baixo un día soleado, ainda que frío. Vinteún quilómetros ben levados. A auga acompañóunos todo o tempo. Ela facía o seu camiño. O camiño era río e corría a auga unhas veces no sentido que nós levabamos e outras en sentido contrario. Lembrábame da miña nenez, moi vencellada a auga e aos camiños de auga que había na miña aldea aos que ía con miña nai a lavar a roupa. Mentras ela facía ese traballo, eu correteaba polas pedras, saltando de pedra en pedra e mollándome, (moi a pesar de miña nai) e chamábame a atención ver o camiño, por onde transitaban os carros, convertido en río. A xente pasaba co carro de vacas por aquel torrente como se fose a cousa mais normal do mundo, ainda que nono era.
Sinto que a cámara me deixase plantada e non puidese gardar todas as fotos que fixen. Tamén desta vez nos atopamos con vacas mesturadas con ovellas e con años, guiados polo can que cruzaban o camiño ao noso paso.
Había moita xente no camiño. Os de longo percorrido, cargados con mochilas e sacos de durmir, eran de Badajoz. Xente moi nova, estudantes. Foi curioso indagar que para eles o bó tempo era cando chovía. Xa se sabe, non chove a gusto de todos! Chegamos a Portomarín case á par. A panorámica que ofrecía o Miño ao seu paso por alí era espectacular. Parecía un mar. A auga, non sei por qué, pero parece que abre a paisaxe na que perder a ollada. Para min siñifica a meta, a liberación.
Toda a viaxe levabamos de fondo as montañas, moi ao lonxe, ofrecendo unha panorámica aberta e ampla de miras. Pero, é ese súpeto descubremento da masa de auga, a que me fai sentir libre e colmada co mellor agasallo.
O restaurante como selo a unha longa camiñada, ofreceunos un saboroso menú: riquísimo caldo de repolo e carne con patacas asadas. O viño, da zona, non era todo o que se desexara pero para eso está a gaseosa, non? Nestes casos...funciona.
Rematamos con tarta de Santiago, xa que é sitio dela, café e un licor de figo, caseiro, que alguén nos pasóu.
As "mimosas" deixáronse admirar en Portomarín. Estaban en pleno esplendor de floración. E o meu desexo cumplido de levar dúas con raíz para plantar.
Como todo bó día, non pode acabar sen algo que o destrague: outra vez deume por facer un adiantamento indebido coa policía detrás. Pero nono poido evitar. Recoñezo que me poño nervosa. Ia facendo todo o posible por non cometer erros.... Sabían que irían a por min!
Malia a eso, non quero que este día acabe con ese mal sabor dunha multa.