PRIMEIRA ETAPA: O Cebreiro-Triacastela
Xélida mañá de febreiro no Cebreiro. Comezar O Camiño é como comezar algo novo ainda que o camiño sempre está ahí... faise camiño ao andar (como dicía o poeta) e así sempre resulta novo. O día, as condicións do tempo, a xente que atopas, o que vai acontecendo mentras camiñas... todo eso fai que sexa diferente. Sobre todo, o que observas: as casas, os cans, a xente das aldeas, un tanto insensibeis xa a tanto peligrinaxe. Molestos, quizá, por non ter a intimidade da vida cotidiana, por tanto trafego de xentes descoñecidas...
Curioso o feito de atopar novas iniciativas de lucrarse deste turismo. Non falta a señora co prato de filloas, a veira do camiño. Eu pensei que era un acto de xenerosidade co próximo pero non, a señora pedía a vontade a cambio dunha filloíña, ben feita, eso sí, mais ben gordecha. Se non reparara que outros lle daban cartos, eu collería a filloa e marcharía moi agradecida polo agasallo (non viña mal a eso de media mañá). De todos modos, aos poucos pasos, decidín compartila co can pois non sei que "peros" lle encontrei.
Pódese dicir que o Camiño Real está ben concurrido. Tamén hai unha boa variedade de negocios destinados ao "alto no camiño" que veñen a ser o Torremolinos, versión xacobeo. Non parei de facerlles fotos ás portas e ventanas de algunhas casas restauradas. Chamoume especial atención un bar chamado algo así como"Mesón Mouro". Mesmo empurrei a porta para ver o mouro que era pero atopeino dunha cor bastante crara. Na entrada había un rótulo coa silueta de tres negr@s bailando. Sería logo por eso...
Despois de 21 quilómetros, chegamos a Triacastela. Eramos mais de duascentas persoas para xantar naquel comedor de Samos con vistas ao río e a unha fraga que facía de cortina. Todo decorado en madeira, recollía o noso burrumbio e transformábao nunha especie de susurro. O xantar estaba quentiño. Tratábase de un potaxe de garbanzos con gambas e ameixas. Logo carne con guarnición de verduras e por último un flan branco feito con queixos, nata...e unhos licores caseiros que quentaban os ánimos xa de por sí un tanto valentinianos do catorce de febreiro! Toda unha celebración!
Ai Bea amiguiña: que ben plasmas todo camiñar por recunchos de aldeas, e carreiros- empedrados. ¿Así que estás facendo o camiño de Santiago? Pois iso si que e moi bonito e importante, onde se coñece outras xentes e se comparten experiencias e outras moitas cousas. A min quédame a pena de non haber feito ese proxecto nunca: agora xa e tarde, non dou camiñado máis cinco légoas; e dáme algo de envexa cando vexo pasar os peregrinos, anque esta, e san. Mais adiante contarasnos anécdotas sobro ese peregrinar. Que o pases con moita ledicia. Un abrazo grande.
ResponderEliminarOla Marina,
ResponderEliminarPois sí que me gustaría compartir o camiño contigo. Seguro que non podes? Vai xente de tódalas edades e o que se cansa....(ten o seu remedio: subir ao bus)
Bueno... xa che irei contando.
Grazas por entrar de novo por aquí.
Unha aperta Marina.