Os resultados da miña pesquisa chegan á conclusión de que o trigo sarraceno, ven sendo ese trigo mouro galego, que é da familia das Polygonaceas, especie Fagopyrum esculentum, orixinario de Asia Central, concretamente de países como China, Rusia, Ucraína, ou Polonia pero que se coñecía aquí en Galiza como alforfón, aumentativo de alfarfa e que servía para o consumo humano e máis de forraxe para os animais. Tamén se lle coñece como alfalfa galega, ruda de cabra ou herba leiteira.
Este gran, que non é un cereal como o trigo, non probén das gramíneas, considérase moi saudable e axeitado para personas que non toleran o gluten do trigo aínda que non se recomenda para aqueles que teñen alerxia a histamina.
É rico en proteína, fibra e antioxidantes. Considérase moi enerxético e axuda a combatir o estriñimento regulando o tránsito intestinal. Non contén graxas saturadas nin colesterol e cero azúcares.
Aclarado todo esto, direi que dende fai un tempo son consumidora do pan elaborado con este trigo mouro, que eu mesma fago na casa a partir do gran que merco a granel nunha tenda especializada.
Como non leveda por sí só hai que engadirlle Psyllium para que axude a alixeirar a masa que nunca vai levedar como outro tipo de pan normal.
A receita que mellores resultados me deu, foi a última que mirei e da que deixo aquí o link ou o vídeo.
Unha vez forneado, deixo arrefriar, corto en lonchas que separo cun papel de forno e conxelo para logo ir sacando as que preciso no día.
Nada que mellor me sente que almorzar cunha base de pan feito con esta receita e poñerlle enriba o que me apeteza ese día. Neste caso, despois de torrar as rebanadas de pan sarraceno, engadir allo, aceite de oliva, aguacate, xamón deshidratado no microhondas, tofu e marmelada de mango...
(O prato ten historia. Foi mercado en Chartres, Francia, cando viñamos de Bruxelas co noso grupo de Fuxan os Ventos)
Amiga Beatriz,
ResponderEliminarEl pan casero me recuerda a mi querida abuela Lourdes. Aquí en Brasil se utiliza más la harina blanca, más aún en la época de mi abuela, cuando la variedad de productos refinados era escasa y mucho de lo que se consumía se producía en su finca en Minas Gerais. Buenos tiempos que lamentablemente no volverán.
Me gustó tu pan y tu explicación.
Un beso y que tengas una buena semana.
Olà Dou, obrigada pelactúa pronta visita ao meu blog.
EliminarAlégrame saber que che recorda o pão que fazía a túa bobó. Eu tambèm são a bobó das minhas netas e dende a infancia vim como se cocía o pão que durava quince días nos nossos hórreos. Por iso, como a cabra tira ao monte, eu sego a practicar estes saudabeis costumes.
Um abraço
Hola Beatriz. Eres un nexo de sorpresas, dándonos a conocer este pan, tan significativo y lleno de bonanzas para la salud...Si bien, yo no le conocía y me gustaría probarlo.
ResponderEliminarLo de hornearle y obtener ese bollo tan bonito con el que nos ilustra la entrada, ya es otra historia. Muchas gracias por ello.
Un abrazo
Hola Dionisio, gracias por tus elogios. Con perseverancia y empeño se consiguen las cosas mas difíciles y a la vez mas interesantes.
EliminarProbar y atreverse es bueno para la mente también.
Un abrazo
Quem diz que pão não é saudável é tonto.
ResponderEliminarAdoro.
Boa semana
Que algo resulte saudável depende da cuantidade e da maneira na que foi traído ao mundo!
EliminarBoa semana, Pedro
Ola Bea. Pan moi bo, como o de centeno, para a saúde. Din que baixa o colesterol e máis outros beneficios . LARM
ResponderEliminarO mao chamado trigo sarraceno, nada ten de trigo nin centeo. Ao contrario destes, non ten gluten e fai que sexa mais saudable.
ResponderEliminarGrazas por lerme e comentar.
Boa primavera.
Aperta