Experiencia " CASA VITA "

 

A Casa Vita, xorde dunha experiencia antiga, finais anos cincoenta, comezos dos sesenta, cando Ramiro e Natalia, decidiron comezar cunha cantina, como medio de vida, nunha casa alugada que fora de labranza, e compartíndoa con outra familia. Ao cabo duns anos, a familia foise e eles mercaron a casa, coñecida por casa de Canónigo e máis tarde por a Cantina do Pibidal, ou casa de Ramiro e Natalia, ou a  a Taberna.

Rexentárona perante trinta anos, sendo cantina, tenda de comestíbeis, aloxamento e casa de xantares, ao tempo que exercían as súas profesións de carpinteiro e costureira mentres me criaban, me mandaban á escola e logo a estudar a Lugo onde rematei maxisterio a mediados dos anos setenta.

O entorno da casa é un lugar onde o Eo amosa as súas primeiras augas, ao que se ía lavar a roupa, enfriar as bebidas no verán, beber o gando....Está situado nun longo val que se estende dende Baralla ata Meira, con montañas suaves que o definen, entre elas a Marronda, actualmente coñecida pola súa ruta de sendeirismo que pasa polos meandros de a Cortevella, e vai camiño de Ribadeo, sen deterse ata atopar o seu ansiado mar Cantábrico.

A casa ha de ter preto de douscentos anos. Foi restaurada no 2011, cando meus pais xa estaban a punto de irse despois dunha longa vida, case centenaria, e nós decidimos conservala e coidala, quedando con tan boa presenza que eu decidín continuar a miña vida nela a pesares de ter o meu fogar ubicado noutro lado, xunto ao mar, que tanto quero. Foi unha decisión que xurdíu como un fío que tiras dél e vaslle vendo o que dá de sí. 

Eu, que nunca quixen quedar na casa, como se acostumaba nos vellos tempos, continuando co negocio dos meus país, pois preferín estudar e ter a miña profesión e vivir dela, cousa que conquerín, unha vez xubilada, pensei en retomar o uso que tivo a casa noutra época, pero adaptada aos tempos de hoxe.

Así foi como naceu CASA VITA. Por qué ese nome? Pois, o que son as cousas! De rapaza, chamábanme Vita e a min non me gustaba nada, porque nada tiña que ver con Beatriz, que é o meu nome de pila. Pero coñéceseme por Vita. Así que pensei chamarlle así á casa e tamén pensando que VITA en latín é VIDA e a miña casa ía ter unha nova vida, a que eu lle diseñéi. Tamén, porque a miña actividade está conectada coa vida, ca natureza, co vivir tranquilo nun entorno moi admirado e desexado por quenes o visitan, pois é un lugar silenzoso, con moito verde, con clima suave no verán, polo menos dentro da casa é un refuxio nas vagas de calor que nos aqueixan ultimamente, e veñen de sitios onde non poden resistir as altas temperaturas. Aquí dúrmese de noite e de día tamén, se se quere, e mesmo se precisa unha mantiña no resío das mañás.

Dende o 2011 pasaron por este aloxamento personas de moi lonxe como de Australia, Nova Zelanda, EEUU, Reino Unido, Francia, Holanda, Polonia, Rusia...e logo da pandemia viñeron máis nacionais que estranxeiros, sobre todo do sur , do Mediterráneo, cataláns, madrileños...

O

s últimos que acaban de marchar, eran unha familia de Alacante coa que fixen de guía, como con tantos outros, nun roteiro que cae moi á man, xa que parte do nacemento do Eo, ata Sampaio, para ver as fervenzas da acea de Serra e a da Ferraría. Seguindo logo ata Cabreira, se se quere, mesmo ata a Cortevella. Pero despois de darse un baño na fervenza da Ferraría, decidimos visitar a Pousada dos boieiros en Esgrade, que é un museo en cernes, xa que se trata dunha casa particular convertida en museo, en centro cultural na que teñen lugar actos moi interesantes como o último sobre a memoria de Arximiro Rico, un mestre asasinado polo fascismo perante a Guerra Civil, e outros actos como presentación de libros, un deles "A rota dos boieiros", que fala da historia da casa dende o ano mil seiscentos e na que se conserva a taberna e todos os apeiros dunha casa boa de labranza ao longo das xeracións que a habitaron.

Logo de aceptar o convite que nos ofrecéu Tino, o dono da casa, na súa taberna, na que aínda hai cousas feitas por meu pai, fomos xantar a un restaurante rural no que se comen produtos caseiros e que sempre recomendo aos meus huéspedes.

Se me piden suxerencias de sitios para visitar, considerando as súas preferencias, non me faltan lugares aos que encamiñalos, pois moitas das rutas xa as teño experimentadas, así como sobre qué comer, beber...Tamén estiven sempre aberta a compartir con elas e eles calquera outra actividade, como degustación de pratos típicos dos nosos lugares, así, fixemos unha paella valenciana, unha queimada galega con esconxuro incluído e disfraz improvisado de meiga/o, caldo de castañas, doces típicos...

A experiencia CASA VITA é algo máis que un aloxamento vacacional, é tamén un compartir, aprender e comunicar. Tamén participar. Nesta ocasión, as personas axudáronme no xardín e eu correspondín con outras cousas como froitos da horta, lavado de roupa...

Deixo algunhas fotos desta última visita e tamén doutras anteriores ao longo destes trece anos que me adico á actividade turística, sen ánimo de lucro, senón por manterme activa, por estar ocupada, por seguir coidando a casa, por darlle o que non puiden darlle noutra época: o seu espíritu vital!