www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

sábado, 1 de abril de 2023

DAR CABAZOS

 


Cando alguén era rexeitado no amor, dicíase que lle deran cabazos. En castelán: "dar calabazas".

Tamén, cando se sacaba unha mala nota nun exame, dicíase que levaras cabazos (calabazas).

Pois ben, se alguén me dá calabazas ou cabazos, o que fago é cabelo de anxo ou chamado tamén doce de cidra.

E iso, precisamente é o que fixen onte.

A cabaza (Cucurbita ficifolia), da familia das cucurbitáceas din que foron orixinarias de México ou de Perú. Trátase dunha planta da que se poden aprobeitar as flores, as follas e os froitos e alén de ter moita fibra, é rica en potasio, betacarotenos e moitas vitaminas.

Despois de recollela no seu tempo, outono, no meu caso, hai que deixala nun sitio fresco e seco unhos seis meses ou un ano antes de elaborar o cabelo de anxo. 


É unha planta que se dá moi ben na miña horta. Gardo as sementes dun ano para outro, que tamén se poden comer unha vez secas, e gústame velas medrar e coller ese volume e peso que as fai as mais resistentes entre as da súa especie.


Estas son as que eu gardo para elaborar o doce de cidra, mais adiante, e co que recheo doces ou adorno tartas por enriba ou para tomar como marmelada, aínda que iso é o que menos uso pola súa textura en forma de cabelos.

Primeiro hai que deixálas caer co seu propio peso dende unha altura para que escache a dura cáscara que as recobre e sexa máis doado partilas antes de poñelas a cocer en auga para que se desprenda ben todo o que vai ser usado.

Escórrense e esmiúzanse coas mans ata que as fibras estén soltas. Logo ponse a cocer outra vez, co zucre que lle queiramos engadir, no meu caso moito menos do que recomendan as receitas, e cun pouco zume de limón, unhas duas longas horas revolvendo cada pouco para que non se queime. Pódese engadir canela, se se quere.


Pasado un tempo, cando xa comeza a dar un olor agradable, pódese retirar e embasar en tarros, facéndolles o vacío.

Consérvase moi ben, mesmo varios anos. 


Gustaríame atopar unha foto da tarta que acostumo a facer con elas. Simplemente elaboro unha masa quebrada, porque a min gústame todo caseiro, a poder ser, e simplemente rechéase co cabelo de anxo.

As veces gústame poñer améndoa en cachiños ou laminada para decorar por enriba pero iso é optativo.

A estas alturas xa non me importa "levar cabazos" nin nos exames nin no amor.

Cando teño visitas, acostumo preparar esta tarta. (A ver se atopo foto ou cando volva facela)



Respira o doce no forno,

latexa, soña con deleitar.

Ten vida propia,

faise por dentro.

Sincroniza co calor,

déixase dourar

sen usar protector.

Muda a súa cor,

faise maduro, feito,

ready to eat.

Sabe o séu punto

de cocción e recende

para avisar.



22 comentarios:

  1. Adoro doce de abóbora.
    .
    Fim de semana com saúde, paz e amor
    .

    ResponderEliminar
  2. O de dar calabazas sempre o oín en castelán, nunca en galego. Os cabazos de cabelo de anxo a mamá proliferábanlle moito, non as daba preparado todas. Grazas por recordar. Bicos

    ResponderEliminar
  3. Que lambeteira me saíches, querida Beatriz!
    As de Mazaricos facemos o mesmo pero ás agachadas, que disque o pecado non é tan graúdo😇😋

    ResponderEliminar
  4. Que rico 😋.
    A mín encántame o cabelo de anxo en calquer cousa, postres, torradas, galletas e, lembro con moito cariño a unha tía segunda dos meus fillos (portuguesa) que facía para o Natal uns (boliños de coco) como elas lle chaman e, estaban...ummm, xamais olvidarei, teño provado da man de outras persoas pero, nada que ver cos dela.
    Cocen como fixeche ti, despois collen pequeniñas porcións, aplastan, pasan en ovo e friten, escurren ben o aceite e pasan en azúcre con canela.
    Fixécheme camiñar os (boliños de coco da tía Fernanda)😍

    ResponderEliminar
  5. No tengo duda de que un dulce hecho con tanto mimo será exquisito. Buena receta y buen poema.

    ResponderEliminar
  6. Tamén atopamos divêrsa toponimia coma:
    Cabaceiro, cabôzo, cabazo. A casa do Cabaceiro, a leira chamada o Cabaceiro.
    O cal da fe da súa antigüidade, anque as prantaciós deste froito fosen a menos,; o mesmo co festexo do Samaín.

    ResponderEliminar
  7. Pois Eu douche cabazas, por que non me gusta nada o cabelo de anxo, e doce demais para o meu gusto.
    A tarta Chicha de Mondoñedo leva como ingredintes principal ese ademáis de amendoa e faise e moi empalagosa.
    O que si me gusta foi como contaches todo de ben.
    Unha aperta!

    ResponderEliminar
  8. Olá Beatriz,
    Muito interessante esta tua postagem. A abóbora tem de facto muita utilidade. Desde a sopa às doçarias.
    Gostei muito do poema.
    Deixo os meus votos de uma excelente semana.
    Beijinhos!

    Mário Margaride

    http://poesiaaquiesta.blogspot.com

    ResponderEliminar
  9. Não a conhecia, Bea. Mas achei muito interessante o post! Meu abraço, boa semana.

    ResponderEliminar
  10. Bos días Bea:

    Pois aproveitándoas deste xeito si que é bo que che den cabazas, ou cultivalas, como ti fas!

    E si che dan cabazos no amor tampouco ten que ser malo, a veces é bo, era unha persoa que non era a axeitada para ti.

    A miña nai téñenlle dado cabazas, das que se comen, pero xa feitas cabelo de anxo (as outras imaxino que tamén, coma a todo o mundo, tería que preguntarlle). Con el ten preparado a tarta de Mondoñedo, de onde é ela, que feita na casa tamén é unha delicia, como debe ser a túa! É moi parecida, levando tamén hoxaldre, ademáis de améndoa picada, almíbar, que pode levar algún licor, biscoito e por riba froita escarchada.

    Que apetito me entrou con este post 😋

    Un bico,
    Iria

    ResponderEliminar
  11. Olá Beatriz,
    Passando por aqui, para desejar uma feliz Páscoa, e feliz fim de semana.
    Beijinhos!

    Mário Margaride

    http://poesiaaquiesta.blogspot.com

    ResponderEliminar
  12. Hola, Beatriz. Pues me acabas de dar calabazas, porque a mi que siempre me ha gustado mucho el cabello de ángel, de cidra, nunca relacioné la cidra con la calabaza, pensaba que era otro fruto diferente por su color; aunque recuerdo de mi abuela materna que nos hacía un cabello de ángel riquísimo, que nunca he vuelto a ver, y que era de color anaranjado y lo hacía en el horno...Entonces, si pensaba yo que era de calabazas, pero el que consumo habitualmente siempre creí por ser blanco, lo que te acabo de contar.
    Gracias por la receta, y aunque soy un cocinilla que le encanta hacer repostería, en esta ocasión voy a pasar, porque me temo que al tirarla al suelo me fastidie un pié. Jeje.
    Un fuerte abrazo, amiga, y es un placer siempre leerte.

    ResponderEliminar
  13. Olá Beatriz,
    Passando por aqui, para desejar uma ótima semana, com muita saúde.
    Beijinhos!

    Mário Margaride

    http://poesiaaquiesta.blogspot.com

    ResponderEliminar
  14. Hola Bea.
    Buenas noches, guapa.
    Se agradece que hayas explicado lo de las Calabazas. Es cierto que lo de dar calabazas yo también me acuerdo. Pero, hoy por hoy, no me importa las calabazas que me deseen dar. Le doy la misma importancia, que cuando era niña. Por lo que significa ninguna.
    Prefiero cocinar rico, sano, saludable... Comer cabello de ángel sin azúcares añadidos, hecho en casa, una masa casera y quebrada de hojaldre rellena de cabello.
    La verdad del mundo dulce suave se disfruta muy gustosamente. El poema también tiene dulzura y cariño.
    Un fuerte abrazo
    Mónica

    ResponderEliminar
  15. Beatriz, ni imaginar puedes lo que me gusta el cabello de angel, pero me ha fascinado como presentas la receta en forma de versos, magistral querida amiga
    Me ha gustado mucho visitarte
    Un abrazo

    ResponderEliminar
  16. Beatriz,
    Mi abuela Lourdes era una gran cocinera, hacía dulces, tortas y mermeladas como nadie. Recuerdo un dulce de calabaza bañado en cal viva, que estaba crocante por fuera y cremoso por dentro.
    Tu publicación fue un viaje en el tiempo.
    Besos.

    ResponderEliminar
  17. Olá Beatriz,
    Passando por aqui, para desejar um feliz fim de semana, com muita saúde.
    Beijinhos!

    Mário Margaride

    http://poesiaaquiesta.blogspot.com

    ResponderEliminar
  18. Olá, Beatriz!

    Tenho impressão que a expressão levar cabazos, também era usada em Portugal, mas na questão do amor. Não gosto de abóbora, mas sei que tem imensas utilizações culinárias.
    Beijos e bom domingo.

    ResponderEliminar
  19. Olá, Bea
    Conheço a expressão "dar calabazas" e sei os seus significados. Como vamos muitas vezes a Espanha, desde que eu era muito jovem, compreendo muito bem o espanhol e falo-o com relativa facilidade.
    Quanto às cabaças , neste caso concreto a chila, adoro o doce feito com esta abóbora.
    Lembro-me bem, quando era jovem, em minha casa fazia-se este doce. A chila era atirada ao chão para se partir, e depois descascada com uma espátula de madeira. E depois fazia-se o doce. Delicioso!!! Não se podia usar nada metálico na sua confecção (o tacho era de esmalte), diziam que ficaria a saber a peixe.
    Bons tempos esses. Agora compro o doce de chila já feito, não é tão bom... mas é melhor que nada 😊

    Uma semana feliz.
    Beijinhos
    MARIAZITA / A CASA DA MARIQUINHAS

    ResponderEliminar
  20. Amiga, desculpa demorar tanto a visitar-te, mas tenho estado bastante doente. (há mais de duas semanas que não vinha ao computador). Ainda não estou bem, principalmente no que se refere a forças, que me faltam por completo. Mas enfim, com o descanso que o médico me recomendou, tudo há-de voltar ao normal. Espero!!!
    Beijinhos
    MARIAZITA / A CASA DA MARIQUINHAS

    ResponderEliminar
  21. Meu abraço, Bea, boa semana. Aguardo o próximo post!

    ResponderEliminar
  22. Esta deliciosa. Te salen muy bien y está muy buena. Hasta la vuelta.
    Saludos

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.