www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

mércores, 1 de febreiro de 2023

HISTORIA DUNHA LECTURA

 Retomando o libro de Joyce que deixara aparcado e que so me servía para coller sono, non importaba por onde o encetara, érame inintelixible.

Agora, despois de rematar, felizmente, "A Portrait of the Artist as a Young Man" agardo non ter que usar iste como somnífero!.


Nos andeis de libros que teño na galería con vistas ao campo, aparecen, de vez en cando, libros que eu non merquei e que intúo que me chegarón pola vía da familia inglesa/irlandesa a través do meu fillo.

Así, foi como atopei fai unhas semanas o Portrait de Joyce, un libriño de peto que non debeu ser  aberto e que seguramente o conseguirían en tendas de segunda man ou en boot fairs e que lle viñeron de agasallo nalgún paquete polo Nadal.

Pensei que podería lelo sen problema. E así foi. Gustóume moito e puiden entendelo e admiralo. 

Pero eu tíñame visto co Finnegans Wake, por algunha razón, porque me deron os ollos nel e porque non tiña lido nunca a Joyce e parecía case un pecado, como non teño lido a tantos outros autores e autoras de prestixio universal.

Así foi, que empecei a ler o Wake, directamente, sen pararme a ler a introducción que o acompaña e que serve de moito cara a enfrentarse cunha lectura difícil, insólita, e que se considera so asequible medianamente a expertos no autor. 

Eu vía que as persoas coas que me relaciono falaban a miúdo de Joyce, do Ulisses... e sentía non poder participar do seu coñecemento, así que, sen pensalo moito, empecei o Wake. Non sei se fun capaz de ler dez páxinas dunha vez. So me iluminaba a luz dalgunha frase, e non completa, nun inglés que me soaba de algo. O resto era pasear a ollada por enriba, detectando xogos de palabras, vellas cancións de berce ou rimas das que se lles contan e cantan as crianzas para ir inxeríndolles na amígdala os coñecimentos antergos. Así fixen eu co alumnado nas aulas de inglés, así fixen co meu fillo e cas miñas netas.

Logo pasei a ler saltando páxinas, por ver se aquelo tiña sentido mais adiante pero so conseguía durmir á primeira de cambio. Polo que usei o libro para durmir.

Agora, despois de ler o Portrait e ver que o comprendía, peguei de novo co Wake pero, esta vez, lendo a introducción de Seamus Deane,1952, e que son unhas vinte páxinas que serven de aclaración e guía a lectura da obra.

Con esta axuda en man, dirixínme, esperanzada, ás primeiras páxinas que noutrora xa percorrera sen éxito, e que me encontrei?, pois que nada mudara. Todo estaba alí tal cal o deixei, sen mais luz, sen mais claridade e sen ánimo de intentalo.

Non acostumo darme por vencida nos retos que me marco, e sei que aínda nono devolveréi ao andel onde estaba. Gústanme as linguas e os xogos de palabras... e seguirei anque sexa polo pracer visual de atoparme con algo nunca visto nin nunca imaxinado que poidera escribirse desta maneira e que poidera ser considerada unha obra universal.

Wake, en inglés, siñifica acordar, espertar... Será que eu teño que acordar para poder entender algo que as miñas neuronas, xa gastadas, non son capaces de descifrar, ou será que o señor Joyce se deixóu levar por unha tolura inédita conxugada cunha capacidade creativa e excéntrica sen límites?


11 comentarios:

  1. Gústame a historia da túa lectura, ainda que me apena que finalmente (ainda) non puideras ler, pensei que si ata que cheguei ao final do relato.
    Mira ti, a min iso pasoume con algún libro e tamén o intentei algunha outra vez, foron ben poucos e deses, só un está sentenciado para volver ás miñas mans, ánimo para voltar intentalo e se non consigues tampouco te agobies non tes porque facelo. Non temos porque ler forzado nin ten que gustarnos todo a toda/os.
    Aperta ilusionante, Bea 😘🌹🤗

    ResponderEliminar
  2. Admiro túa tozudez,. Eu si algún libro se me atraganta xa o descarto

    ResponderEliminar
  3. El insistir a veces Beatriz, no conduce al éxito o a la clara interpretación de un escrito, dado que el sesgo del autor tratándose en este caso de Joyce, no siempre es fácil dado que su intrínseca creatividad, genera esa multiplicidad de acciones que desconcierta.
    Gracias por compartir. Feliz semana.
    Un fuerte abrazo

    ResponderEliminar
  4. Hai libros que se resisten. Hai libros que lin cando non os podía entender. Anos despois gocei da súa lectura. Outros foron escritos en frecuencias que non sintonizo. Non importa, o que importa é ler, dar con textos que deixen pegada nun, sen que ningún sexa obrigado. É unha grata sorpresa atopar un libro na casa e non saber como chegou. Un agasallo inesperado. Unha oportunidade. Feliz mes, Bea!

    ResponderEliminar
  5. !Olaa, querida Bea¡

    A min tamén me ten pasado iso, acabar deixando o libro na estantería, gústame moito ler, pero ten que engancharme a lectura, senón dáme o sono igual que a ti. Ler por ler, non me vai.

    Alégrame saber de ti, amiga, e que todo está ben na túa vida, gracias por estar aí e por ser como es.

    Unha aperta larga colmada de gratitude e cariño.
    Se moi, moi feliz.

    ResponderEliminar
  6. Existe um livro, Bea, que tentei ler umas vinte vezes e jamais consegui; cheguei a levá-lo em uma viagem de dois dias no ônibus, crendo que assim me forçaria a ler. Quem disse? :) Chama-se "O Nome da Rosa", de Umberto Eco. Mas o filme é ótimo! :) Meu abraço, bom fim de semana.

    ResponderEliminar
  7. Olá Beatriz,
    Por vezes assim acontece. Encontramos verdadeiras relíquias da literatura.
    Interessante este livro de Joyce.
    Votos de um excelente fim de semana, com muita saúde.
    Beijinhos!

    Mário Margaride

    http://poesiaaquiesta.blogspot.com

    ResponderEliminar
  8. Tamén poderías ter unha versión española ó lado, lela e xa sabendo o argumento, tentalo de novo, cun diccionario preto.Ánimo. Bicos Nucha

    ResponderEliminar
  9. amiga passando para desejar uma linda e feliz semana bjs saude

    ResponderEliminar
  10. Si en ocasiones resulta difícil entrar en la mente de un poeta para comprender sus versos, algo parecido pasa con los escritores.
    A mí me encantan los libros que me enganchan tras leer las primeras páginas, hay algunos que sobrepasan mi comprensión y carezco de la voluntad para intentarlo una y otra vez, pero tú vales mucho, amiga mía, y conseguirás todo lo que te propongas.
    Hacía mucho que no venía a visitarte y siempre me siento muy a gusto cuando lo hago y te leo.
    De momento mis musas se han tomado vacaciones y aquí sigo sin ganas de escribir.
    Pero como no dejo de acordarme de todos vosotros, aquí me tienes para dejarte un fuerte abrazo con mis cariños.
    Kasioles

    ResponderEliminar
  11. Buenos días, Bea.
    La verdad que ha veces, los hogares se convierte en un lugar de sorpresas. Donde podemos encontrar un buen libro o cualquier otra cosa sentimental como juegos de mesa de toda la vida.
    Un abrazo, prima.
    Mónica

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.