Cando entro nun cemiterio e vexo todas aquelas flores de plástico, decolorídas pola chuvia, sol e vento, pola xeada, pola neve.... penso que os mortos nonas aprecian. Dalles igual. Ainda que dín que a intención basta. Pero a min non me gustan. Prefiro non poñer ningunha. Agardo que o campo as ofreza, de xeito altruista e desinteresado. Xa sei que tampouco está ben collelas. Pero algúnhas nin se nota. Roubarllas aos insectos....á admiración de transeúntes.... é case cometer un pecado, que se non é para nós, sí para xente doutros países, como Finlandia, onde non se poden coller, solo fotografar....
Por eso, cando vou camiñando, fíxome nas flores silvestres, asilvestradas coma mín. Fermosas e diversas. Hoxe, déronme os ollos nun mato de cardos en flor. Parecían puñadiños de algodón dispostos a que os recollesen. O caer da tarde, cando o sol se esconde e se reflexa ainda na montaña de enfrente, hai unha luz indirecta que me gusta ollala. Quédome alí, pensando no bo que sería estar naquel lugar, onde o sol ainda quenta con esa tibieza da tarde.
O millo medra e fai murallas a ámbolos lados do camiño. Síntome ir por un túnel vexetal de simetrías perfectas que impide a fuxida en caso de ser necesaria. Case deixo de transitar por alí. Gosto de lugares abertos, de prados de herva cortada de días ou pacída polas vacas.
Ao borde do camiño hai flores de todas clases. Todas teñen o seu tempo para sair. Como se gardasen turnos. Agora están as brancas, que semellan de encaixe. Esas gustáronme para o cimiterio. Tamén as amarelas en ramilletes. Podo escoller cada semana unhas diferentes.
Cas bolsiñas cónicas dos chuches, fago o vaso onde as poño con auga e métoas na argola do nicho. Duran duas semanas alomenos. Ese é o meu sistema alternativo ás de plástico.
E aquí remato, que chega a hora de ir ver mais flores polos camiños da tarde.
Buenas tardes, querida Bea.
ResponderEliminarTienes razón. A mi también me gustan que los cementerios con plantas y flores de la propia naturaleza. Ella misma se encarga de ofrecérnosla.
Las artificiales crean una visión demasiado perfecta cuando ni la vida fuera de los hermosos campos no existe, tales perfecciones.
Pues claro que los seres queridos las reciben con mucho cariño. El alma queda siempre y se sienten agradecidos por ser visitados los que aún quedamos.
Todas las flores silvestres son lo más hermoso que nos puede regalar la vida y con ellas aparece esa alegría en nuestro rosto.
Me has hecho recordar al mío. Gracias por tener esta idea de recordar los cementerios y los seres queridos.
Una abrazo y buena semana.
Una flor es una mirada, reproduce el brillo de tus ojos, nunca puede ser un plástico.
ResponderEliminar¡Olaa, miña querida Bea! Nada hai máis bonito que o que a mai terra nos regala, porque e todo vida, flores árbores osíxeno que respiramos e toda clase de froitos para alimentarnos.
ResponderEliminarEstou de acordo totalmente, as flores de plástico paréceme... ata un desprezo para so nosos seres queridos, e máis decente ter o panteón soamente limpo, cando non se pode poñer flores.
Ben isto e o que eu penso, pero, hai que deixar que outros pensen diferente con liberdade.
Os teus paseos por eses camiños da vida , danche para moito. a min tamén, pero non son moi largos xa me vou cansando e non e para menos.
Todo un pracer pasar por a túa casiña virtual, gracias que pasei por a de Mónica e souben tiñas novo post.
Unha aperta apertadiña e moitos bicos.
Feliz verán, cóidate moito.
Oi Beatriz tudo bem?
ResponderEliminarGosto dessas flores que nascem livres nos campos.
Então... Esse inverno fez -8graus é muito frio
e quando é quente é muito quente; as vezes também me
pergunto porque o meu jardim tem essas cores no inverno o normal era pra estar tudo bem feio; mas no geral em todas as
estações do ano ele tem uma cor bela; algumas flores morrem outras crescem mas no geral a cor espanta pois não é normal;
mas o nosso inverno é bem frio e escurece bem cedo também lá pelas 4horas da tarde; geralmente temos junho,julho e agosto 3 meses de frio intenso;
Boa entrada de mês de agosto.
PAZ E BEM.
Olá!
ResponderEliminarÉ desastroso...
Até a morte, agora, é de plástico!
Recordar é não viver,
é uma traição à essência do presente.
O que fomos, não existe.
De facto faz impressão tantas flores de plástico sobre as campas. Não sei se sempre foi assim. Mas agora é.
ResponderEliminarFeliz fim de semana