O CUCO CUCÓU...

...e o día cambiou. Tódolos días son diferentes e que pouco estimamos esa peculiaridade. Para min, o día de onte foi variopinto, como a climatoloxía. Embarquei nunha desas viaxes tipo comercial na que ofrecen almorzo e xantar gratis con tal de asistir a unha exposición de obxectos para vender, na sa de convencións dun hotel-restaurante no sitio menos pensado. O destino era Ourense e como tiña ganas de voltar por alí, deixeime caer, ainda sabendo que eu non son dese tipo de eventos. Despois dun traxecto por estrada antiga con baches e curvas, cheguei medio mareada e con dor de costas á cidade de Ourense, pola que pasamos de longo, sorteando rotondas e desvíos a diestra e siniestra, como un galimatías de accesos no que eu non quixera ser a conductora. Cando vin que enfilabamos cara á Póvoa de Trives, deixando de lado a cidade, á que quería ir, pensei que se trabucaran de estrada. Chegamos a un lugar, ningures, en principio, despovoado, no que so se vía un hotel con nome de muller. Alí agardábanos a persona encargada de conducir o grupo. Como nun abrir e pechar de ollos, todo o mundo foi engulido de contadiño para dentro e so ficamos fora o chófer e mais eu, qué hábida de respirar aire limpo e estirar as pernas, non me sumei ó grupo. Nese intre, decidín xa non asistir. Chovía, facía frío.....optei por tomar un cafeciño no bar. A tv bombardeaba cas últimas novas dos mestrados indecentes, do terrorismo e rebelión en Cataluña, dos pormenores da monarquía....Había un único xornal e eu deixara os óculos no bus. Tempo tería de poder facerme con eles. Nunha tregua da chuvia, lanceime a explorar o lugar e fun camiñando pola aldea na que atopei casas de pedra, que foran feitas por bos canteiros no seu tempo, e que agora estaban todas en ruína, desmellorando a fachenda das novas que foron infiltrándose entre medio delas. Parecía que se xuntaran todas para morrer de esquecimento. Ninguén, ou moi poucos, pensaron en restauralas e facer da aldea un lugar habitable e atractivo, ca sua construcción tradicional e toda por igual..... Non, tiveron que meter outras tipo chalet, que destacaran entre tanta ruína. Un país sen planificación!
Foi todo un descubrimento ao longo do camiño, con fonte pública, con letreiros en forxa nas portas dalgunha destas casas vellas, e das que copiei o modelo para poñer na miña, os prados e hortas en semiabandono... as escaleiras por fora, os cortellos dos animais.....Cánto silenzo! E sería por ese silenzo, que puiden sentir o cuco por vez primeira dende fai anos. O seu cucar foi breve, apenas un saúdo! E non me capóu, xa que almorzara antes de emprender a viaxe, ben cedo, por certo, para estar toda a mañá agardando a que acabara o evento que nos levóu a San Fiz de Taboadela, que así se chama a aldea.
Logo de pasar a mañá, serian sobre as catro da tarde cando, por fin, chegamos ás pozas termais de Outaríz. O día cambiara para sol radiante e calorciño do bo. O paseo ao longo do Miño foi o premio a tanta frustración inicial. Había xente metida nas pozas. A auga nelas queimaba e saía un vaporciño con olor sulfuroso que nos envolvía nun ambiente termal ó aire libre e so por sentir eso, valeu a pena facer a viaxe. Percorremos toda a zona, facendo fotos, observando as plantas aromáticas, vendo, por fora, o spá de estilo xaponés, con cerca de bambús, o pequeno tren-bus, único transporte permitido alí, xa que é todo peatonal. Mágoa non poder meterse nas pozas!
Xa de volta, por mellor estrada, podemos ir observando todas as pontes que ten Ourense, que son de tódolos estilos, dende pontes antigas ás mais vangardistas. Non cheguéi a contalas pero calculei que terá tantas como portas a Muralla de Lugo. A viaxe, via Monforte, levounos pola Riveira Sacra, por esa panorámica de ladeiras en socalcos, por esa paisaxe abrupta que circunda o Miño, que o fai case impenetrable....e deixando atrás o soliño da tarde, entramos noutra paisaxe de ceo gris e amenazador, que se tendeu como cortina diante nosa e de novo a chuvia pero xa non doían os baches e a horografía era benigna e mansa, de pradeiras mainas que conforman as terras sarrianas e que nos puxeron nas portas de Lugo e do remate da viaxe.
Din que non hai mal que por ben non veña. E tamén é bo saber agardar, porque ten cada tempo a sua cousa e cada cousa o seu tempo. E todo é ben se ben acaba!!!!