www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

domingo, 27 de novembro de 2016

UN DÍA DE CRUCEIROS

Un domingo de indulxencias! A primeira: non atopar apenas coches na estrada a esas horas da mañá. Logo, percorrer a zona histórica de Lugo na mais absoluta tranquilidade, sen xente, sen comercio. So o arte en exclusiva para quenes nos pasara desapercebido tantas veces de incursións apuradas no mundanal ruído sen reparar na beleza dos obxectos que vinculan o humano co divino. Pois sí, con espesa névoa na zona de Lugo e sol radiante onde eu moro, así deu comezo este percorrido polas cruces de pedra cun simbolismo relixioso para min un pouco descoñecido tamén, que invocan o pecado e a  maneira de ser perdoado. Nestas excursións Terras de Auga e Cultura, hoxe estaba previsto o roteiro dos cruceiros. Comezando polos de Lugo cidade e logo polos arredores da capital.
 Este é a parte de arriba na que se poden observar unhos anxos moi ben esculpidos. O fuste ten os símbolos da paixón. O Capitel amosa os principais atributos para a salvación: deus e a sabiduría simbolizada por esa especie de pergamino que se enrola nos extremos e a figura central, a divinidade. Foi mandado construir pola familia da casa que se ve ao fondo e non se sabe ben se foron os canteiros carboeiros, dado que a marca deses canteiros é o rombo cas catro boliñas a cada lado, ou se foi un carpinteiro que tamén se supón que fixo o San Antonio co Neno que se atopa dentro da igrexa. 
 Cantas veces non aparquei na Praza Dinán, frente ao Cuartel da Garda Civil e non reparei neste cruceiro que foi realizado por un arquitecto que fixo outras obras en Lugo, Manuel Mayo e ten simboloxía bretona nos escudos situados na base.
Estes cruceiros acostuman ter a imaxe da Virxen na parte posterior e de santos nos laterais. A Virxe empezóu a ter protagonismo a partires do século XIV xa que antes estaba totalmente ausente. Pero ahí cobra importancia como intercesora ante Deus para que se nos perdoen os pecados. O Cristo dos cruceiros simboliza a morte pola salvación da humanidade pero como voltamos a pecar unha e outra vez, están ahí para que reflexionemos, recemos, nos arrepintamos e de ahí que rezando diante deles gánanse indulxencias para sair do purgatorio no que deben atoparse a maioría dos humanos, porque hai que ver, que somos pésimos no comportamento e erre que erre.....
Co Gadis, ao lado,
Coa biblioteca a un paso, e nunca reparei nél, ca presa que sempre levo. Pódese dicir que hoxe redescubrín Lugo noutro  nivel, no relixioso e artístico tamén. Éste é do memo autor que o anterior. Ao seu Cristo fáiselle a cruz algo cativa. Caracterízase pola barba, o pelo rizado e tamén polas bases que teñen tres escalóns

Xunto ao Museo Provincial, nun xardín do propio Museo, atópase este cruceiro. É un xardín que case sempre está pechado. Alí pódense ver obras de varios escultores modernos, como Paco Pestana e outros. O Cristo deste cruceiro é unha figura un tanto simple, case como un boneco e a Virxe outro tanto.
 Non vou seguindo orde de percorrido así que éste é un dos que vimos ao final do día alá por San Salvador de Muxa. É un cruceiro que non ten figuras, tipo irlandés, polo círculo insertado na cruz. Aquí non aparece o significado de pecado senón da cristiandade, do sol. Podería considerarse pagano?
Aquí vemos un cruceiro que pertence a unha casa que tamén ten unha capela adosada á palleira e que tamén queda nas proximidades da cidade de Lugo. Os cruceiros acostuman estar nos cruces de camiños, nas prazas, nos entornos de igrexas. Este atópase na zona de Ombreiro, Lugo.
 O cruceiro da Praza de Santa María (Lugo) xunto a Catedral, estaba no meio da praza pero foi transladado a un lado para facilitar o aproveitamento da praza para outros usos. É obra de Manuel Gómez Román. Éste encóntrase xunto a unha capela que hai perto de Augas Férreas e ainda se conserva o camiño antigo e algunhas casas con aspecto de casas de aldea. Ten imaxe de santo no fuste


5 comentarios:

  1. Los cruceeiros son tan vuestros, tan gallegos, tan interesantes como nos acabas de describir. Las fotografías que no ha sido fácil por esa altura vertical tan importante. Confirmo que eres aficionada a la fotografía por lo que voy viendo en tus sucesivas entradas.

    Es cierto lo que dices que las cosas pasamos por delante de ellas, ignorándolas y así nos quedamos pasmados el día que reparamos en ellas. Son arte pero también soy la expresión de un sentimiento religioso hondamente sentido por el pueblo. Es algo que marece la pena conocer y conservar. Estoy segura de que así lo haréis.

    Acabo de darme cuenta que has abierto un listado de seguidores, perdona soy una despistada, bueno esos tres globos me representan he quitado la fotografía.

    Me encanta como llamáis en Galicia al raitán. Esa pechuga roja es muy llamativa. Es un pájaro que no se confunde fácilmente. Tan pequeñito...parece mentira la resistencia que tienen los pájaros, son una maravilla de la naturaleza, la verdad.

    Bueno, ha sido un paseo muy agradable por Lugo que, por cierto, he estado una vez y no recuerdo que viera ningún cruceiro: pero esto fue hace muchos años y es casi seguro que me pasaron desapercibidos.

    Bueno, nos seguiremos leyendo para mi es un placer leer el gallego que tú escribes. Un abrazo. Franziska

    ResponderEliminar
  2. Por cierto ¿tienes noticias de Marina? Me preocupa. Me duele no saber nada sobre ella y no quiero enviarla un correo porque enseguida aparece por el blog y me deja un montón de comentarios y yo no quiero crearle obligaciones.

    ResponderEliminar
  3. Gracias Franciska. Hace pocos días contacté con ella y me dijo que no estaba en un buen momento. No tengo mas noticias.

    ResponderEliminar
  4. ¡Ai amiguiña Bea! Vaia que ración de relixión que te empapaches nesa excursión,non cabe duda que son obras de arte que están aí desde tempos inmemorables. Antigamente era obrigado dobrar a perna ante os cruceiros e dicir unhas palabras, adorámoste Cristo etc. Se viñera María a este mundo e vira a imaxe do seu fillo así na cruz, non creo que lle gustara, posto que a min, tampouco.
    Bea fixeches toda unha reportaxe que nos regalas que coa túa gracia e, o teu ben saber explicar todo o que fostes percorrendo; con algún parrafeo que escribes aínda me rin un pouco que por certo faime ben. E xusto o que necesito! Cando falas do purgatorio... Que nos, erre que erre que somos pésimos co noso comportamento.

    Paréceme que, para a maioría dos humanos, o purgatorio xa o temos aquí, ou se cadra o inferno!...

    Vexo que Franciska pregunta por min, ben pois pouco a pouco, irei pasando por os seus lares. ¡Con moita calma! Senón éntrame ansiedade e paso moi mal.

    Ti es a primeira, gracias por preocuparte.
    Un abrazo moi grande, toda a miña estima e gratitude.


    ResponderEliminar
  5. Hola Bea.
    Que idea más buena has tenido. Me encanta tu entrada, es un tema muy real los crucifijos de piedra o de granito en Galicia. Tu recorrido por ellos y fotografiarlos para acercarnos ha estos recuerdos es un honor por tu parte. Lo que verdaderamente existió siempre y se siguen conservando estos crucifijos en las entradas de las iglesias. Me ha hecho mucha ilusión ver el crucifijo de la Plaza de Santa María y el de Avda Ramón Ferreiro... Todos son especiales, estén donde estén, siempre nos indican un camino donde nos lleva algún lugar emblemático para ser visitado. En espacial en las iglesias y muy típico para los gallegos. Hace años que no voy por Meira pero creo recordar que hay uno cerca de la gran iglesia. Y hay uno arriba en la Cortevella, otro en el Río Miño... Lo más curioso es cuando los encontramos en pleno bosque, tienen su especial historia por los años de mantenimiento. El ver como se conservan es fascinante.
    Un abrazo, Bea.

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.