www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

sábado, 12 de novembro de 2016

TEMPO DE CAMBIAR DE LERIA






Tempo de pasar páxina, de cambiar de leria, de cancelar roteiro, de voltar ao interior, de protexerse do temporal, de sacarlle o mellor á cociña....Despois dunha mañá chuviosa, cos cristais da ventana empañados de gotas, de vento húmido que molla xa con velo, nada mellor que refuxiarse no corazón da casa e empezar a conservar froitos de outono e cociñar deliciosos pratos que ningún restaurante podería ofrecer. Así foi cómo empreguei a mañán confitando castañas e recheando unha berenxena


con shitaki, cherries e outros ingredientes caseiros de colleita propia. Todo eso puiden degustar á hora do xantar que non tiña previsto xa que hoxe tocaba saída co grupo de sendeirismo e rematar cun magosto e foliada alá pola noitiña. O magosto xa o almorcei de máñá cedo, que é cando mellor prestan as castañas e dan enerxía para o resto do día. Non me parece ben tomalas pola noite, xa que son algo pesadas. Pero vivimos nun mundo contra natura e non respectamos o noso organismo que nos paga con enfermidades e a veces coa morte. Pero non quixera asustar a ninguén, menos aínda, despois desta xornada de laborioso traballo culinario que culmina cunha excelente dixestión e benestar e cada cousa no seu sitio despois de todo o que foi movilizado para ver tan pouco producto, porque non so é a producción senón o aprobeitamento en tódalas ordes de satisfacción personal, de agradable terapia de entretemento nun día de portas adentro, de saber que o que recollemos perdurará por un tempo para seguir agasallándonos co sabor orixinal destes froitos outonais que logo se esfuman e apodrecen. Castañas en almibar! Qué delicia velas agora nos tarros de cristal, transparéntes en nítidas, no seu grosor e enteireza, mesmo sirven para decorar unha estantería na despensa. E logo serán a sorpresa na mesa en calqueira ocasión do ano, non importa a estación. Mentras todo esto facía, soába a  música na radio e mesmo daba para bailar ao tempo que laboreaba. Noa, privada do seu paseo diario, dormitaba e soñaba coas castañas que comería despois, se sobraba algunha. Encántanlle! E eu non sei, se polo doce, debería tomalas! Comer sen pan é outro pracer para a dixestión. Agora entendo por qué os ingleses apenas proban o pan coa comida. E xa teño lido nalgures que o pan non vai ben con todo. Mellor tomalo separado a outra hora, como as torradas do almorzo ou as tostas da cea. Ten cada cousa o seu sitio.... incluso no noso organismo. Agora, a tarde segue como a mañá, non se vai poder votar pé fora pero ainda me quedan os deberes do acordión.... Teño que practicar cos botóns da esquerda que fan o acompañamento. Cousa difícil pero secadra non é imposible de todo. Así que aquí termino a leria para que me rinda a tarde noutras tareas e se mañá ven día solleiro, ainda teño outro roteiro!!!!!

;



7 comentarios:

  1. Ora bem, hoje então transformou-se em fada do lar. E a beringela tem óptimo aspecto.
    Sabe que gosto muito de castanhas? Pena que só as possa provar, porque são maléficas para a minha diverticulose.
    Bons conselhos sobre a alimentação.
    Um abraço e bom Domingo

    ResponderEliminar
  2. Hola Bea.
    Que bien se esta en casa con la cocina de leña, mientras una cocina en los días de frío y lluvia. Son momentos agradables para cocinar, estudiar, leer, escribir, escuchar la radio y un buen menú que abre el apetito nada más olerlo... Se nota que lo llevas todo controlado. Lo del pan es un buen consejo para la gente muy panera.
    Buen fin de semana.
    Un abrazo

    ResponderEliminar
  3. Hola, querida Bea!

    Como estás? Yo, estoy bién, graças a Dios.

    Gracias por tu visita y comentário, tão agradável.

    Mudando/cambiando de leria, como tu dizes. Me gusta tu forma de ser y escrever.

    Una mujer perfeita e amante da cozinha. Gosto mucho de castanhas assadas, pero tengo k tener cuidado, devido aos meus intestinos (fico com gases).

    Que bueno que penses na naturaleza e no meio ambiente, afinal, nós somos aquilo que comemos e respiramos. Queremos un mondo mejor!

    Besitos e bom fim de semana.

    ResponderEliminar
  4. La lectura de tus opiniones y el detalle de la conserva de las castañas, ha sido muy interesante para mí. Me gustan pero no me sientan nada bien y es por ese motivo, que a lo largo de mi vida, las he comida en muy pocas ocasiones y la verdad es que asadas, me gustan mucho.

    Gracias por tu comentario en mi nuevo blog de poesía. Ha sido una sorpresa porque nunca te he visto en "El juego de la palabra dada" y no esperaba tu visita. Has sido muy generosa en tu comentario, la verdad es que ese texto lo escribí cuando el tema de la guerra con el Golfo Pérsico, Irak y el sucio enfrentamiento para justificar con una mentira lo que no fue más que una invasión para hacerse con el control del crudo. Nunca justificaré ningún tipo de guerra, salvo la que se hace para defenderse del atacante. En cuanto a las fotografías lo único que pretendía es que las imágenes fueran totalmente neutras y la verdad es que al usar fotos realizadas por mí, las fotos guardan una mínima, cuando no nula, relación con mis textos.

    Tengo tal cantidad de textos sin publicar que necesitaría mucho tiempo -mucho más del que puedo esperar a mi edad: son 82 años- para llegar a realizar mi proyecto, así es que estoy haciendo una selección, a mi buen entender. En unos de los varios cambios de ordenador, perdí algunos años de trabajo...soy una calamidad. Perdona, todas estas explicaciones para llegar a la conclusión de que la palabra "grandioso" me parece que no cuadra con la modestia de mis aptitudes en el campo de la poesía y en el de la fotografía. Si tuviéra toda una vida por delante, quizá, a lo mejor, alcanzar un nivel de pericia mejor pero, tal y como son las cosas en este momento, te has pasado con tu generosidad.

    Voy a continuar publicando con mucha frecuencia. Las fotos son mi único problema.

    Y Noa es una perrita preciosa. Un abrazo. Franziska

    ResponderEliminar
  5. Vuevlvo a darte las gracias. Pocas personas son tan generosas como tú. Dar nuestro tiempo a los demás no es fácil. No lo olvidaré. Con la lectura de tus posts voy adquiriendo conocimientos de tu lengua, ya me va resultando mucho más fácil entenderte. Creo que es cuestión de poner atención. Escribes muy bien. Un abrazo. Franziska

    ResponderEliminar
  6. Tu entrada huele a cocina y leña, a castañas y otoño, me encanta.

    Un beso.

    ResponderEliminar
  7. Precioso post, Bea non sabía da túa faceta de música de acordeón que por certo me encanta. Que envexa san, é! Esas castañas que por certo non as probei este ano. Es unha artista en todo e felicítote por iso, por o texto e as imaxes que xa alimentan so con miralas.


    Unha aperta grande.

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.