OUTRAS ANDAINAS

Un domingo polos arredores de Lugo, co grupo de excursións que organiza o Concello  baixo o lema Tierras de Agua y Cultura 2016, que ben podía estar en galego, ademais de outras linguas, xa que a éstas apúntanse xentes doutras falas.  A de hoxe é un roteiro de  carácter antropolóxico e etnográfico. Titúlase: Cuentos, Puentes y Posadas: la vida al lado del Camino Real.  Fomos no autobús ata Laxosa e alí puidemos ver unha pousada que nos tempos do Camiño Real facía as veces de albergue para os viaxeiros e viaxeiras ainda que adoecía de todo confor e asegundo o noso guía, as pousadas galegas tiñan a peor sona de toda a península por estaren descoidadas. O Camiño Real construíuse sobre o trazado da Via Romana 19 de Astorga á Coruña e foi no reinado de Carlos III que impulsóu un bo número de camiños ou estradas para que tivese  saída o comercio entre cidades. Ten carácter radial, como a moderna rede de estradas que se fixo posteriormente e marcábanse as distancias en leguas, de ahí os leguarios que se atopan  nesta zona e que tiñan forma rectangular acabando nun sombreiro redondo e  indicaban as leguas que faltaban para chegar a determinada cidade, neste caso, A Coruña.

Xa os romanos puxeran as distancias en millas, de ahí os miliarios que eran como colunas redondas e tiñan ademais inscripcións do emperador que gobernaba naquela época.

Seguindo polo Corgo, puidemos ir vendo pontes construídas en camiños medievais e nas que os comerciantes pagaban unha especie de peaxe. Claro que, sempre había quen buscaba a maneira de burlar a norma e pasaban por sitios alternativos.
Despois de xantar, cada quén por onde puido, fomos ver unhas casas importantes da zona, chamadas casas grandes, xa que non son precisamente pazos, senón casas ricas, con escudos e fachadas decoradas en pedra de canteiría, e nas que puidemos ver tamén chemineas moi grandes ou moi ben elaboradas. Esas casas tiñan pombais e algúnhas tamén tiñan capela.

Xantamos, como digo, en Gomeán e logo seguimos hacia Chamoso. Este sitio sempre me trae lembranzas de cando os meus pasados conveciños ían a facer a sega a ese lugar.  En Chamoso hai un río con este nome no que se encontra un mazo moi curioso e no que se elaboraban os fouciños para os segadores que ían a Castela. Agora é un restaurante pero aínda conserva en funcionamento estes artiluxios do pasado. Por certo, neste restaurante caro, atrevínme a pedir un euro de cervexa, por ser o único que me quedaba despois de sair co peto en mínimos xa que coidaba que o roteiro era pola cidade e que iría xantar á casa.

Nunha das igrexas de Chamoso, que está ao carón dunha destas casas grandes, atópanse sartegos ( tumbas labradas na rocha) moi ben conservados. Dicía o noso guía, que os mais pudientes, querían ser enterrados nestes sepulcros e o mais perto posible do altar da igrexa, porque así terian mais posibilidades no outro mundo.

Logo deste percorrído, andivemos por outro camiño  que sería unha variante do Camiño Francés para quenes quixeran pasar pola cidade de Lugo e visitar a Catedral. Ainda non está sinalizado nen recoñecido oficialmente.

Despois dun longo día, no que a chuvia nonos molestóu, e a natureza amosábase co esplendor do outono ofrecéndonos froitas de todas clases, chegamos ao remate, deixando algo no tinteiro e algo mais que descubrir noutra ocasión.