pola zona cero da praia déixome zarapicar pola escuma
leite de Cleopatra que vai e ben en viravoltas
Atopo un castelo de area abandoado derruído
coa forma de Mont S. Michel
O cadavre dunha gaivota non importa a ninguén
Un aumento de luz solar ilumina Llás de súpeto
Luce un sol de outono verán que sorprende
A tibieza no ár e as augas mornas convidan
Unha catedral en Iás que eu nunca vira
do dereito e do revés queda entre nós vintecinco de outubro dous mil catorce
Es verdad, nunca se sabe por donde nos podrá atacar una ola de mar, pero has tenido una expendida inspiración dedicado al Otoño y con estas fotos de la playas gallegas. Precioso.
ResponderEliminarBuenas noches. Soñemos con el suave viento de las hojas secas de este temporal.
Un abrazo
¡Ola Bea!!!
ResponderEliminarQuerida amiga, que belezas se descobren por a noso mar por a nosa terra. Imaxes que sorprenden a quen non as coñece, igual que esa luz tan branquiña que aínda no verán non brillou con tanta forza.
Non cabe duda, e un paraíso para soñar desperta, mesmo procura harmonía so con ver esa area tan miudiña e as cores do mar e do ceo: que te inspirou para esta exquisita entrada. Enhérboa.
Foi un pracer pasar por a túa casiña virtual, gracias por o teu bo facer e por a túa cercanía.
Unha aperta agarimosa, bikinis que chegan voando.
A imaxes primeira de arriba, semella un ave rapaz
Perdoa o meu galego, vai aí unha boa pifia que coñezo, e cantas irán que no recoñezo... Pero o caso ti as entendas. A verdade e que esta Enhérboa.... Mala chispa a cómaa. Quixen dicir en-hora-boa. Que de seguro te ris de min.
ResponderEliminar¡Ti mestra de idiomas! E, eu nin sei o meu. Que vergoña sinto.
máis bicos.