www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

luns, 14 de setembro de 2020

LENDO A PESSOA




 Pasei parte do verán lendo a Pessoa, despois de xantar, fora, na hamaca, no meu xardín horta e tamén antes de durmir, pola noite. Esta última lectura quitábame o sono. 

É a segunda vez que leo o Livro do desassossego. A primeira vez que o lin, fai mais de trinta e tantos anos, causóume un impacto moi positivo, tanto que para mín, daquela, era como o libro que eu quixera ter escrito. Tanto me identifiquei con él que fixen de Pessoa o meu gurú secreto.  Desta volta xa non teño aquel sentir. Estou mais crítica con algunhas cousas e chega a producirme o desasosego que él quere transmitir, ou non quere, pero faino. Tal vez, porque a certa idade, vemos as cousas doutra maneira e aféctanos mais todo aquelo que resulte pouco esperanzador.

Onte, vendo Horizonte, na tele, un programa de Cuarto Milenio, comparábase a crise sanitaria actual coa que houbo no 1918, a mal chamada Gripe española, e as imaxes gardadas daquela epidemia, son case iguais que as que se ven actualmente co do Covid 19. As mesmas protestas por ter que levar mascaras, os mesmos hospitais de campaña, as mesmas dúbidas de conspiración, o mesmo secretismo.... Chamóume moito a atención ainda que eu ben sei que a historia repítese. E cada século, segundo dicían alí, ten os primeiros 25 anos de crise que marcan o resto dese século. Que hai un cambio na vida social, na mentalidade das persoas. Algo así como os ciclos económicos, o de Kondrátiev, por citar algún. Que cada cen anos prodúcese un pico na economía e o resto é subir e baixar. 

Pero que ten esto que ver con Pessoa? Él tamén se adiantou ós tempos. Hai moitas cousas da súa época, que seguen vixentes hoxe en día, que son de actualidade. E o mesmo ocurre con outros escritores ainda mais antigos. O mundo non cambióu moito. Da voltas sobre sí mesmo. Pero quenes estamos pouco informados do pasado, pensamos que todo é novo. Novo para nós, que nunca sobrepasamos o século, e eso descontando o periodo de infancia e xuventude que estamos ainda cos ollos pechados, e logo os derradeiros anos que voltamos a ser infantes. Total, poden ser vintecinco anos de ollos abertos, se é que logramos coñecer algo.

A min preocúpame un pouco non ter lido aos clásicos. Sinto que teño un deber pendente para con eles e elas. (Case todos foron homes). Dante Alighieri, o que escribíu  a Divina Comedia e na que a protagonista se chama coma mín! E todos os rusos, españois, franceses, ingleses....poetas e novelistas. Lin ODecamerón de Boccaccio cando apenas tiña uns doce anos. E todos os libros que nos mandaban ler no bacharelato..... qué poucos lembro! Logo veu Victor Hugo, cos Miserables, un longo libro de dous tomos. Por suposto Cervantes. Lin o Quijote, saltando de cama en cama na residencia das monxas en Lugo. Cada libro que leo, cada libro que vivo e actúo, se podo!

Pero a veces, custiónome o das lecturas. Ao pouco tempo xa non lembro o que lín. Cando volto ler o mesmo libro, penso que é novo para min. De ahí, que apenas podo citar autores, títulos ou frases que me chamaron a atención. Todo quedou perdido nun saco sen fondo. Vale a pena ler?

É un pasatempo e tamén é unha maneira de conectar con outros tempos, con outras maneiras de entender o mundo. Pero nada me asegura que aquelo é o mellor ou o que pode darme ideas sobre o entendemento da vida, do mundo, das cousas..... 

Meu pai dicía que os libros teñen conta do que lles poñen. Él non lía ningún. Quén se paraba a ler daquela? Pero meu avó, sí que lía. Tiña libros. Un baúl cheo. Cos seus anteollos de arame, alí sentado diante da fiestra do seu cuarto, lía e lia....Lémbro que estivera en Cuba algún tempo.

De todos modos, Pessoa segue sendo o meu gurú. O escritor que mais admiro.A súa creatividade e orixinalidade á hora de expresarse. O seu xirar arredor de sí, todo o tempo, o pousarse no cotidiano como se pousa o pó nos móbeis, ou as folerpas nos prados, así, silandeiro pero co pensamento en ristre, vai pasando por todo, deixando un pouso filosófico que o cubre todo. Prometo lelo na sua/miña lingua a próxima vez!



11 comentarios:

  1. Ola, Bea!. Outro bo texto cheo do teu fluxo de pensamento. Si, paga a pena ler. Fixécheme pensar, xa é unha razón. E quedou en min certo desacougo. A segunda lectura dun mesmo libro non existe, porque quen le xa é outra persoa. Penso que cambiamos moito. Se cadra esa segunda vez diante do mesmo libro fainos entendelo.

    Estas ideas desacougan algo, mérito do teu post. Gustoume lerte, sempre me pasa. Esta vez máis. Hei reler o que escribiche outro día, é moi interesante.

    ResponderEliminar
  2. Hola Bea.

    Cada lector me parece que tenemos en secreto. Una escritora/or favorito. Pero quizás Puede que tengamos siempre los ojos cerrados y bien abiertos solo para aquello que nos complazca. Así va el mundo de hoy. Viviendo deprisa sin pararnos ha pensar en nosotras 20 minutos cada día. Un tiempo para experimentar ¿ qué es lo qué hemos aprendido hoy al final del día ?. No vivimos en tiempos modernos, vivimos en plan de alarmistas, de comediantes, de seguir siendo avariciosos, egoístas... sin haber conocido nunca la cara humana entre las personas, por que no existe la humildad, ni la generosidad. Hay mucho cuento sin trabajo. El querer vivir sin dar un palo al agua, cuando en la realidad hay que moverse y buscar.
    No te preocupes, mujer. Yo he leído varios y de distintos autores. Por ejemplo. Anne Frank, Gabriel Garcia Marquez, Merçè Rodoreda, Josep Pla... y otros más. Puedes experimentar, con paciencia y tiempo de leer clásicos. Te gustaran ya lo verás.

    Un enorme abrazo, cuídate.

    ResponderEliminar
  3. Um autor que se encontra nas prateleiras aqui
    da acasa; gosto muito;
    Obrigada por apreciar meu jardim que bom que gosta destes
    jardins robustos que dá para se esconder é a ideia por trás
    do nosso jardim;
    Boa continuação de semana.

    ResponderEliminar
  4. Ler si. O de non ler é só unha posibilidade retórica. Inda que un esqueza os libros que leu sempre lle ha quedar unha esencia, un pouso, unha experiencia. Ademáis ler é tamén o momento, é parte do carpe diem. Logo está o tema dun texto lido 2 veces con anos por medio. Penso q esa segunda lectura dáche a túa medida como lectora. Ti es unha muller lida, por tanto xa non te sorprenderá doadamente un libro. Pode gustarche, aportarche, xa sorprenderte non. Iso xa o fixo daquela, na primavera da xuventude. Agora, q eu xa teño os meus anos inda que moitas menos lecturas, preciso deste blog e doutras lecturas que afonden nas posibilidades, para escoller. Escollo ler, reler inda q decepcione algo, compartir cos de préto que lles interese, sen máis, pra desfrutar con outro acougo e valorar con mellor criterio.

    Moi bo este post, Bea. Relino con pracer, xusto agora que abriu o ceo e deixou caer un mar de auga e tronos, tan resoantes que todo o demáis só é silencio.

    ResponderEliminar
  5. Olá, como está?

    Pessoa é incomparável....

    *

    Conhece Lagos, a terra onde eu nasci?

    Convido-a a visitá-la.

    Saudações poéticas!

    ResponderEliminar
  6. Também tenho lido muito, amiga! E, com certeza, Pessoa está entre os meus favoritos... sempre estará! Meu abraço, boa semana.

    ResponderEliminar
  7. Se há coisa que este vírus nos trouxe, foi disponibilidade e mais tempo para ler. E ler Pessoa é sempre uma ótima opção.
    Abraço e saúde

    Á margem: Estou sem computador que avariou e com o meu problema de olhos é muito difícil comentar, no Smartphone

    ResponderEliminar
  8. Pois...

    Agora comemora-se o Outono

    onde o Pessoa nunca chegou.

    Morreu no Verão...

    Saudações outonais!

    ResponderEliminar
  9. Boa semana, amiga, meu abraço. Aguardo o próximo post.

    ResponderEliminar
  10. Oi Beatriz,

    Boa entrada de mês de outubro,
    Então... aqui tbm cai geadas no inverno faz -3, eu tbm
    não sei com as plantas resistem; e o calor tbm é de lascar!
    Talvez seja a adubação; não sei ao certo;
    Obrigada pela sua visita;
    Abraços.

    ResponderEliminar
  11. ¡Ola Beatriz,bonita por dentro e por fora!

    Leo e releo este extraordinario texto que me deixou sen alento pensando, non en min, ¡se non nos que veñen detrás! ¡Que mundo agardan! Perdoa non haber pasado antes, a miña saúde impediume visitar os blogs amigos, sabes que o teu e un deles.

    Gracias por compartir este post importante instrutivo e bonito. Todo un pracer.

    Pouco a pouca irei subindo e lendo o posts seguintes.
    Unha aperta agarimosa, e biquiños, Bea.

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.